Vrij kort nadat mijn belangstelling voor Manic Street Preachers gewekt was middels het album This Is My Truth Tell Me Yours kwam deze Know Your Enemy uit. Die heb ik toen vrij snel gedownloaded (en nu, tien jaar later 'al' aangeschaft). Mijn versie bleek de twee bonustracks te bevatten die ik zojuist toegevoegd heb. Deze gingen ten koste van de stilte na Freedom of Speech Won't Feed My Children, maar helaas ook ten koste van de hidden track. The Masses Against the Classes is een degelijk Manics-nummer dat, voor zover ik weet, verder enkel een single-release kende. So Why So Sad krijgt een aardige herinterpretatie, maar deze kan voor mij toch niet aan het schitterende origineel tippen.
Indertijd heb ik de plaat enthousiast gedraaid (zowel in cd-kast als op computer was de keuze toen ook nog wat beperkter dan nu), maar na een paar jaar kwam de klad erin, om de redenen die hierboven al genoemd zijn: de cd is domweg te lang en bevat te veel inwisselbare nummers. Ik had hem inmiddels al meer dan vier jaar niet meer gehoord. Herbeluistering van cd klonk bekend, maar buiten de eerste vier nummers, Miss Europa Disco Dancer en de laatste drie, was er geen enkel nummer waar ik vooraf een beeld bij had. Bij het merendeel gold evengoed het omgekeerde: de titel moest bij het horen nog opgezocht worden. In de tussentijd ben ik, op Gold Against the Soul na, alle andere MSP-albums ook wel tegengekomen. De meeste sla ik hoger aan dan deze.
Maar goed, na gaandeweg meer richting stemmige britpop met - in elk geval muzikaal - steeds minder scherpe randjes te zijn opgeschoven, was dit dus wel een soort terugkeer naar de roots van de band. De bloemrijke Beach Boys-pastiche So Why So Sad mag dan een hoogtepunt zijn, het is ook een uitzondering tussen de meer rechttoe-rechtaanmuziek die het album domineert (en zijn hoogtepunten kent in Found That Soul en... tja, wat nog meer eigenlijk?).
Als geheel een respectabele plaat, maar ook niet meer dan dat.