Paul Kantner, Grace Slick & David Freiberg - Baron von Tollbooth & the Chrome Nun (1973)

Van alle Jefferson Airplane/Jefferson Starship/Grace Slick/Paul Kantner albums is dit absoluut de Beste !!
Ik kocht deze LP 10 jaar later in 1983 en vind het nog steeds briljant.
Een van de beste albums aller tijden.

Tikkeltje wisselvallig af en toe, maar er staat wel veel moois op inderdaad.

Helemaal gelijk. Mijn meest gedraaide plaat van de afgelopen 2 jaar. Snap niet waarom deze plaat al die tijd zo onderbelicht is gebleven. Wellicht om dat de west coast-sound in 1973 passé was?

verder niet veel zinnigs te melden, maar ik wil gewoon zeggen.. wow, wat een geweldig album, wat een openbaring, geweldig, dankjewel toon

Zeer fraai album. Allemaal prachtige songs die bovendien op een fantastische manier ten gehore worden gebracht. Voor mij een geweldige ontdekking die ik tegen kwam in de jaarlijst 1973 van OOR. Wel op een veel te lage 43e positie.
Het verschil met de albums van Jefferson Airplane is dat dit album van constant hoog niveau is. De albums van JA waren mijn inziens wat wisselvalliger.
Aanrader!
4*

Ongetwijfeld was deze plaat niet zo succesvol vanwege de niet zo catchy naam & titel. Als de plaat was uitgebracht als Jefferson Airplane of Starship zou het een groter succes geweest zijn. De volgende plaat "Dragonfly" (Jefferson Starship) uit 1974 haalde de top 10 in Amerika. Terwijl "Baron von Tollbooth" haalde niet eens de top 100.

Ronduit geweldige plaat van dit trio dat algauw onder de naam Jefferson Starship verder zou gaan. Er staat geen zwak nummer op en de verschillende stijlen werken allemaal. Het is mij op latere platen altijd een beetje een mysterie wat Freiberg's contributie is. Hij mag altijd het instrument spelen waar de actie niet is. Hier is dat anders. Zelfs Kantner's "schreeuwnummers" doen het hier goed. Grace Slick is natuurlijk het echte talent hier.

Via een verzamel LP 'Flight Log' leerde ik 'Sketches Of China' kennen. Daardoor was Baron Von Tollbooth ongeveer het eerste album dat ik daarna kocht. 'Quah' van Jorma Kaukonen de laatste en dat bleek wel terecht.

Het album "Baron Von Tollbooth & The Chrome Nun" uit 1973 is een samenwerking tussen drie prominente Amerikaanse artiesten: Paul Kantner, Grace Slick en David Freiberg. Paul Kantner en Grace Slick waren leden van de beroemde rockband Jefferson Airplane, terwijl David Freiberg bekend was van Quicksilver Messenger Service. Samen brachten ze een uniek geluid en een bijzondere dynamiek in dit album. Dit meesterwerk is een perfect voorbeeld van hun artistieke vaardigheden en muzikale innovaties.

Vanaf het eerste nummer, "Ballad of the Chrome Nun", werd ik direct meegesleept door de kenmerkende vocalen van Grace Slick. Haar krachtige en soms hypnotiserende stem geeft het nummer een intense energie. Paul Kantner’s gitaarspel en David Freiberg’s baslijnen voegen daar een stevige rockbasis aan toe, wat zorgt voor een meeslepende luisterervaring.

"Fat" is een prettige compositie met een ontspannen sfeer. De melodie is soepel en het nummer heeft een laid-back gevoel dat doet denken aan de zorgeloze jaren zeventig. Het nummer straalt een gevoel van vrijheid en rebellie uit. Het is een nummer dat makkelijk in het gehoor ligt en een rustpunt vormt binnen de variatie van het album.

Het nummer "Flowers of the Night" heeft een meer folky psychedelische sfeer, wat niet verrassend is gezien de achtergrond van de artiesten. De harmonieën tussen Kantner en Slick zijn hier prachtig en het geheel voelt bijna dromerig aan. Het is een rustiger, meer reflectief stuk dat de luisteraar uitnodigt om na te denken over de mystieke en vaak verborgen aspecten van het leven, het soort muziek waarbij je achterover wilt leunen en je mee wilt laten voeren naar een andere dimensie. De delicate instrumentatie en etherische zang zorgen voor een dromerige sfeer die diep doordringt

"Walkin'" heeft een opgewekte melodie die je automatisch doet meezingen. Dit nummer straalt vreugde en vrijheid uit, en de catchy melodie blijft lang in je hoofd hangen. Het is een perfect voorbeeld van de luchtige kant van het album. Met "Your Mind Has Left Your Body" schakelt het album over naar een meer ingetogen toon. Dit psychedelische nummer is reflectief en diepgaand, met subtiele arrangementen die de introspectieve teksten ondersteunen. Het is een moment van rust en bezinning op het album.

"Across the Board" is een uitbundig nummer met een bite. De gitaarpartijen zijn indrukwekkend en er is een fijne gitaarsolo die het nummer naar een hoger niveau tilt. Dit is een van mijn persoonlijke favorieten op het album vanwege de energieke uitvoering en complexe structuren. "Harp Tree Lament"is een weemoedig en ontroerend nummer dat de ziel raakt met zijn emotionele diepgang en prachtige arrangementen. De harmonie tussen de instrumenten en de zang creëert een gevoel van sereniteit en introspectie.

Met "White Boy (Transcaucasian Airmachine Blues)" horen we prachtige zang die het nummer naar boven tilt. Het is een psychedelische topper die zowel muzikaal als vocaal indruk maakt. De unieke geluiden en texturen maken dit nummer bijzonder memorabel. "Fishman" is een prachtige experimentele track met een stevige bite. De kracht en intensiteit van de uitvoering zijn ongeëvenaard en de dynamiek binnen het nummer houdt de luisteraar voortdurend geboeid. Het is een hoogtepunt op het album.

Het album sluit af met "Sketches of China", een passend slot met een fijne melodie. Dit nummer voelt als een vredige afsluiting van de muzikale reis die het album biedt. Het laat de luisteraar met een gevoel van vervulling achter.

Wat ik waardeer aan dit album is de diversiteit in stijlen. Hoewel het stevig geworteld is in de rock en psychedelische muziek van die tijd, zijn er ook invloeden van folk en blues te horen. Dit maakt het een veelzijdig album dat niet snel verveelt.

De productie van het album is ook vermeldenswaardig. Ondanks dat het meer dan 50 jaar geleden is opgenomen, klinkt het nog steeds fris en levendig. De instrumenten zijn goed uitgebalanceerd en de vocalen komen duidelijk naar voren zonder dat ze overweldigend zijn.

'Baron Von Tollbooth & The Chrome Nun' is een muzikaal avontuur dat de veelzijdigheid en het talent van Paul Kantner, Grace Slick en David Freiberg ten volle laat zien. Elk nummer biedt iets unieks en draagt bij aan de rijke textuur van het album. Het is een aanrader voor liefhebbers van de klassieke rock en psychedelische muziek van de jaren zeventig.

Eerder verschenen op www.jorros-muziekkeuze.nl

Heel fraai album van het trio Kantner, Slick en David Freiberg.
Uiteraard vonden ze gezamenlijk hun oorsprong in de late 60's met psychedelische mystieke rockmuziek die perfect aansloot bij het hippie tijdperk.
Kantner en Slick uiteraard met Jefferson Airplane en Freiberg met Quicksilver Messenger Service.
Eigenlijk ademt dit project de late 60's nog altijd uit, en in dat kader doet het mij wat denken aan David Crosby's If I Could only Remember My Name, die ook duidelijk nog een soort zelfde vibe heeft, maar dat was 2 jaar eerder.
Hoe dan ook is het herkenbaar genoeg en laat met name Grace Slick horen hoe goed ze wel niet was. Wellicht één van de eerste echt sterke rockzangeressen. Slick speelt opvallend veel piano hier trouwens.
Fat vind ik een wat mindere worp, maar voor de rest zijn het allemaal prijsnummers met veel passie en plezier vertolkt. Erg sterke zang (zowel lead en background) en nummers die prima in elkaar steken.
Het zou Jefferson Airplane kunnen zijn in een iets andere setting en met duidelijk wat invloeden uit de folk, hoor ik soms in de coirtjes wat gospel vibes.
Het is een plaat die erg open, spontaan en zowel mystiek als melodieus klinkt. Licht psychedelisch zelfs nog, maar dat is niet gek gezien de achtergrond van de hoofdrol spelers.
Eerder gememoreerd al hier:geen groot succes, misschien door de jaren heen meer een soort cultalbum geworden, maar de lovende reacties zijn meer dan terecht.