Moeilijk om hier wat over te zeggen, aangezien ik vrijwel geen affiniteit heb met klassieke orkestmuziek, maar het idee hierachter (een combinatie van band en orkest met een tekst over een welomschreven onderwerp) spreekt me wel aan, evenals de energie waarmee de hele suite wordt gebracht. Kant 2 is wat onevenwichtiger maar strijkt me ook niet tegen de haren in, met in de Pathétique een mooie afwisseling van orkest en band, en zou Dylan zich ooit hebben voorgesteld dat iemand zijn flauwe Country pie zó zou laten klinken?
Hoe dan ook, met name de Suite is een interessant experiment, en ook serieus aangepakt door Emerson en dirigent Joseph Eger. Dat dit dan werd uitgebracht op het moment dat de band al uit elkaar was is spijtig, maar om nou te zeggen dat dat gebeurde "puur om nog wat geld binnen te harken" lijkt me onzin, alsof alle betrokkenen opeens niets meer gaven om hun composities, hun performances en hun inspanningen.
Momenteel verkrijgbaar in twee CD-versies: een versie van Virgin uit 1991 met vijf bonustracks, allemaal titels van nummers van de eerste drie albums, maar aan de verschillende tracktijden te zien de alternatieve versies die op Autumn '67 – Spring '68 zijn verschenen; en een versie van Charisma uit 2009 met (naast een informatief boekje) drie bonustracks, te weten (1) Lieutenant Kijé / Rondo / She belongs to me, de toegift van het Fairfield Halls-concert, (2) een "overdubbed studio version" van Country pie, en (3) Excerpts from the Five Bridges suite opgenomen door alleen de band (dus zonder orkest) voor het BBC-radioprogramma Sounds of the seventies op 6 april 1970 (samen bijna 23 minuten).