En toen was de koek ineens op. Waar de voorgangers zich kenmerkte door louter sterke songs, schiet deze juist hierin tekort. Met state of Euforia heeft Anthrax zich voor mijn gevoel een beetje gedegradeerd tot het kleine broertje van 'the Big Four' De andere 3 thrash grootheden brachten in hetzelfde jaar '
So Far, So Good... So What!','
...And Justice for All' en '
South of Heaven' uit platen waar misschien best wel wat op aan te merken valt qua sound, maar die wel voor het over grote deel bestaan uit steengoede songs.
Productioneel heeft Anthrax de zaakjes weer goed voor elkaar hoor, een soortgelijk geluid als op '
Among the Living', lekker transparant, met volop ruimte voor alle instrumenten, alleen lijkt het wel of deze plaat te snel op zijn voorganger komt, om in het spoor te blijven van de andere Thrash bands. Het is ook niet zo dat er echt gigantische missers op staan, daarvoor hebben de heren Ian en co inmiddels voldoende ervaring. Echt memorabel vind ik het allemaal ook nergens worden. Het klinkt me allemaal een beetje alsof er onder grote druk een plaat gemaakt worden, zonder al te veel tijd eraan te besteden. Het enige echt memorabele nummer vind ik het laatste nummer "finale".
Met nog wel een extra vermelding voor het artwork! Ik bedoel, welke ontwerpen hebben het niet gehaald, en waren nog lelijker dan deze? Ik denk wel een van de lelijkste album hoezen die ik me kan indenken.
01- Among the Living (4,5*)
02- Fistfull of Metal (4.0*)
03- Spreading the Disease (3,5*)
04- State of Euphoria (3.0*)