menu

Anthrax - Volume 8: The Threat Is Real (1998)

mijn stem
3,08 (32)
32 stemmen

Verenigde Staten
Metal
Label: Tommy Boy

  1. Crush (4:22)
  2. Catharsis (4:54)
  3. Inside Out (5:31)
  4. Piss N Vinigar (3:13)
  5. 604 (0:35)
  6. Toast to the Extras (4:25)
  7. Born Again Idiot (4:18)
  8. Killing Box (3:37)

    met Phil Anselmo

  9. Harms Way (5:14)
  10. Hog Tied (4:37)
  11. Big Fat (6:00)
  12. Cupajoe (0:46)
  13. Alpha Male (3:05)
  14. Stealing from a Thief (13:03)
  15. Pieces * (4:59)
  16. Giving the Horns * (3:34)
  17. The Bends * (3:52)
  18. Snap / I'd Rather Be Sleeping * (2:14)
toon 4 bonustracks
totale tijdsduur: 1:03:40 (1:18:19)
zoeken in:
MetalDex
Na het sublieme Sound of White Noise en het wat mindere (maar toch nog redelijk goede) Stomp 442 het derde album met John Bush en ondanks een paar degelijke nummers als Inside Out, Crush, P&V en Stealing from a Thief stelt dit album zwaar teleur. Anthrax zat op dat moment in grote problemen (net als vele andere (thrash/speed)metal bands in de jaren '90): gedumpt door hun platenmaatschappij, geen aandacht in de media, problemen onderling (volgens mij is voor dit album gitarist Dan Spitz opgestapt), maar om toch weer aan geld te komen moesten ze wel een album op nemen, maar als ik er zo naar luister lijkt het of er niet voldoende inspiratie was voor een langspeler.
Buiten de genoemde nummers zijn de fillers '604' en 'Cupajoe' zeker nog het vermelden waard: snelle, harde nummers met 'geweldige' teksten:
'can't stop eating, she's so fat! 6...0...4...Katrina!'
en 'I really need a cup of coffee, go get me a cup-a-joe'

Het zou vijf jaar duren voordat Anthrax er weer bovenop was gekomen, maar in 2003 sloegen ze wel keihard terug met één van de beste speedmetal platen ooit: We've come for you all

Inside out was het eerste nummertje wat ik van Anthrax leerde kennen. Vooralsnog mijn absolute Anthrax favoriet.

avatar van AstroRocker
4,0
Een nogal wisselende plaat van Anthrax, maar slecht vind ik hem niet. Toch geef ik het album 4 sterren. Er staan een aantal erg gave songs op die wat mij betreft de zwakke broeders compenseren. Erg gaaf vind ik Inside Out, Killing Box en Harms way. Slecht zijn de nummers 604, Toast en Cupajoe. Vooral dat laatste nummer had wellicht wat meer ingezeten als ze er een "normaal" nummer van hadden gemaakt met kop en staart. Maar al met al absoluut geen slecht album!

avatar van james_cameron
3,5
Ondanks de aanwezigheid van een aantal sterke tracks is dit toch wel één van de allerminste albums van Anthrax. Het is een beetje een ongeïnspireerd rommeltje. En een flauw deuntje als de country meedeiner Toast To The Extras zou nooit een kans hebben moeten krijgen. Songs als opener Crush en vooral Inside Out zijn gelukkig van niveau en naar het einde toe wordt de plaat langzaam wat interessanter, waardoor dit toch nog een voldoende binnen weet te slepen, maar Anthrax kan veel beter.

avatar van Brutus
3,5
Prima Anthrax album. Van de 14 nummers zijn 8 nummers erg goed. Ik ken ook het uitstekende bonusnummer Piece, wat ze gewoon op dit album hadden moeten zetten.

avatar van Kondoro0614
1,5
Het had veel erger gekund, echt veel erger maar met deze plaat laat 'Anthrax' zien dat ze meer en deels best ongeïnspireerd door spelen. Vooral tijdens het nummer 'Cupajoe' had ik echt even het gevoel waar ik nu naar het luisteren was, een goeie thrashmetalband die wereldwijd bekend is of een plaatselijk boeren bandje die met wat bier de nodige herrie zit te maken. Ik was er in ieder geval niet van onder de indruk.

Ik heb dit album de afgelopen vijf dagen tijdens mijn vakantie in Barcelona eens goed beluisterd, 's avonds na een lekker dagje weg even wat muziek op zetten daar heb ik wel oor naar en aangezien ik toch de marathon wat in leven wil houden heb ik ook wat Anthrax albums aan geslingerd. En dan moet ik toch ook van mij kant bekennen dat ik het album best wisselvallig vind, het werd nergens slecht maar, soms wat was het ook echt wel om te janken.

'Inside Out' klonk bijvoorbeeld erg leuk, en was met een paar anderen ook prima om naar te luisteren. Toch blijf ik het gevoel hebben dat het album gewoonweg te lang is en dat merkte ik ook wel aan sommige nummers die gewoon verschrikkelijk waren. 'Alpha Male' is bijvoorbeeld ook zo'n nummer waarvan ik nou totaal niet onder in de indruk was. En dan is ook dit album wel een tegenvaller.

Voorlopige tussenstand:
01. Spreading the Disease
02. Persistence of Time
03. Among the Living
04. Fistful of Metal
05. Sound of White Noise
06. State of Euphoria
07. Stomp 442
08. Volume 8: The Threat Is Real

avatar van Eddie
3,5
Antrax zelf lijkt ook niet heel enthousiast te zijn over deze periode. Zowel ...White noise als deze zijn niet op spotify te vinden. Ik heb hem voor mijn vakantie een paar keer geluisterd in de auto, toen was ik, net als jij, niet heel enthousiast. Maar ik heb hier wel ooit 3,5* aan gegeven, wordt vervolgd.

avatar van Edwynn
3,5
Dat is een wat al te boude conclusie. Dat iets níet op Spotify staat, wil niet zeggen dat dat zo is omdat de artiest er niets aan vindt. Veel eerder ligt dat aan hoe de distributiedeals zijn opgetuigd. Mogelijkerwijs ontvangt men deze elders in de wereld wel gewoon op de Spotify.

Overigens mis ik hem ook niet hoor.

avatar van B.Robertson
'Cupajoe' herinnert aan het S.O.D. verleden van de halve Anthrax en ik vind het reuze geinig. In '99 was er een S.O.D. reünie met een nieuw album. Wellicht wat lucratiever voor Benante en Ian, heb die Bush periode nooit zo gevolgd. Mijn interesse was even met 'What Doesn't Die' van de opvolger gewekt, maar daarmee loop ik vooruit op de zaken.

avatar van Eddie
3,5
Edwynn schreef:
Dat is een wat al te boude conclusie. Dat iets níet op Spotify staat, wil niet zeggen dat dat zo is omdat de artiest er niets aan vindt. Veel eerder ligt dat aan hoe de distributiedeals zijn opgetuigd. Mogelijkerwijs ontvangt men deze elders in de wereld wel gewoon op de Spotify.

Overigens mis ik hem ook niet hoor.


Dat kan, maar ik mis wel vaker bepaalde platen van artiesten/bands. Het valt me op dat dat nooit de ‘master of puppetjes’ of ‘reign in bloodjes’ zijn.

avatar van Edwynn
3,5
Dus op Spotify staan geen slechte albums eigenlijk?

avatar van vielip
White noise staat toch gewoon op Spotify of ben ik nou gek? Ga het gelijk checken...

Edit; staat wel degelijk op Spotify! In m'n eigen bibliotheek zelfs dus dan móet het wel een goed album zijn!

avatar van Eddie
3,5
Edwynn schreef:
Dus op Spotify staan geen slechte albums eigenlijk?


Hoe bedoel je? Ik denk dat je me niet begrijpt. Ik probeer alleen te zeggen dat het me opvalt dat artiesten soms niet al hun platen op spotify zetten. Dat zijn ook altijd platen uit hun mindere periodes, of platen die minder goed ontvangen werden. Laat ik voorop stellen dat alle artiesten vrij zijn in wat ze sharen, het valt me alleen op.

vielip Ik kan ...White noise echt niet vinden op spotify hoor. Kun je me de spotify link Pm-en? Niet als bewijs hoor?, Ik geloof je echt wel, ik heb echter altijd spotify in de auto aanstaan, voor s.o.w.n. moet ik alsnog de cd pakken, dat is lastig.

avatar van Edwynn
3,5
Van Tool staat niets op Spotify. Zou dat dan zijn omdat dat allemaal wat minder is?

avatar van Kondoro0614
1,5
Ook ik kan White Noise niet vinden op Spotify vielip en Eddie. Mochten jullie een link ook voor mij hebben ontvang ik die graag, staan wat nummers op die ik onderweg met mijn telefoon nog wel wil luisteren.

avatar van Edwynn
3,5
Wel The Sound Of Live Noise. Niet het album zelf.

avatar van namsaap
Eddie schreef:


Hoe bedoel je? Ik denk dat je me niet begrijpt. Ik probeer alleen te zeggen dat het me opvalt dat artiesten soms niet al hun platen op spotify zetten. Dat zijn ook altijd platen uit hun mindere periodes, of platen die minder goed ontvangen werden. Laat ik voorop stellen dat alle artiesten vrij zijn in wat ze sharen, het valt me alleen op.


Artiesten zijn niet vrij om te delen wat ze willen. Die beslissing ligt bij de rechthebbende. En dat is lang niet altijd de band, maar vaak het label. Voor 'White Noise' wisselde Anthrax van maatschappij (Van Island naar Elektra). Ook Stomp 442 is via dat label uitgebracht. Dat matige album staat overigens wel op Spotify. Waarom? De rechten zijn overgenomen door Nuclear Blast, een label dat wel prioriteit geeft aan metalmuziek.

avatar van Edwynn
3,5
De eigenaar bepaalt gewoon inderdaad. De hypothese dat sommige maatschappijen hier wat slordiger hiermee omgaan, is zeer wel mogelijk. Het kan ook zijn dat de deals niet goed genoeg bevonden worden. Ik begrijp nu dat Volume 8 en Sound Of White Noise in bijvoorbeeld Noorwegen wel via Spotify te beluisteren zijn maar Fistful Of Metal weer niet. Eigenaren onderhandelen per land dus met de streaming diensten. Zelfde wijze als Netflix.
Tool wil haar muziek uit principe niet op de streaming diensten. En Anthrax wilde dat lange tijd ook niet.

avatar van Kondoro0614
1,5
Tool is een geval apart. Die kon ik ook niet vinden in de Apple store etc. Alles wat digitaal is lijkt wel duivels in hun ogen.

avatar van vielip
Kondoro0614 schreef:
Ook ik kan White Noise niet vinden op Spotify vielip en Eddie. Mochten jullie een link ook voor mij hebben ontvang ik die graag, staan wat nummers op die ik onderweg met mijn telefoon nog wel wil luisteren.


Jeeee man, jullie hebben gelijk! Ik heb het album wel degelijk in mijn bibliotheek staan. Alleen als ik 'm dan open zijn alle nummers weergegeven als 'niet afspeelbaar'. Ben ik er dus mooi ingetrapt
Dik vage actie overigens van Spotify. Als je iets niet mag streamen, waarom dan wel in het overzicht zetten om aan te kunnen klikken??

avatar van Edwynn
3,5
Dat is een optie die je aan en uit kan zetten.

avatar van vielip
Hahaha joooo, bedankt voor de tip

avatar van Kondoro0614
1,5
vielip schreef:
(quote)


Jeeee man, jullie hebben gelijk! Ik heb het album wel degelijk in mijn bibliotheek staan. Alleen als ik 'm dan open zijn alle nummers weergegeven als 'niet afspeelbaar'. Ben ik er dus mooi ingetrapt
Dik vage actie overigens van Spotify. Als je iets niet mag streamen, waarom dan wel in het overzicht zetten om aan te kunnen klikken??


Ja klopt, dat is schijt irritant! Motörhead en Judas Priest hebben ook van die 'niet afspeelbaren' albums.

avatar van milesdavisjr
4,0
Met Volume 8 heb ik altijd mixed feelings gehad, veel ideeën, wisselvallig, bij vlagen trekken er fijne riffs voorbij maar hier en daar kakt de plaat ook in, daarnaast duurt het album veel te lang.
Crush vormt een prima opener, venijnige riffs, een wat simpel refrein maar het geheel hakt er lekker in. Catharsis is zo'n nummer dat op zich niet slecht is maar na een minuut of twee mogen ze er wel een einde aan breien. Inside Out, het kamerbrede refrein heb ik altijd te gek gevonden hoewel de vocalen van Bush wat vreemd in de mix staan, (de videoclip is trouwens bizar). P&V vormt een saaie song. Toast to the Extras; is dit Anthrax of niet, wat een raar en tevens slecht nummer. Harms Way, op de een of andere manier heeft het nummer wel wat, divers en een pakkend refrein, hoewel ik mij zou kunnen voorstellen dat veel mensen hier weinig mee hebben. Stealing from a Thief, redelijk eenvormig met een refrein dat dan wel weer aardig is. Kortom; Volume 8 is gevarieerder en heeft meer charme dan zijn voorganger maar bevat wel enkele echte fillers en is zeer wisselvallig.

Tussenstand:

1. Sound of White Noise
2. Fistful of Metal
3. Spreading the Disease
4. Volume 8
5. Stomp 442
6. Persistence of Time
7. State of Euphoria
8. Among the Living

avatar van Edwynn
3,5
Volume 8 is niet zo'n verrekte slecht album. Natuurlijk verfoeide ik het ook omdat Bushthrax zo verschrikkelijk 90's klinkt en dat is iets wat ik in de 90's niet zo bliefde. Enkele uitzonderingen daargelaten. De laatste tijd ben ik die shit aan het inhalen en zo belandde ook Volume 8 weer eens in de speler.

Ik kan me herinneren dat er nauwelijks aandacht was voor deze langspeler. In de biografie van Ian las ik de reden. Anthrax was gedropt door Elektra en kon na veel gedoe verder bij Ignite, de rockafdeling van hiphoplabel Tommy Boy. Die trokken kort na de release de stekker uit hun dochteronderneming vanwege de snel veranderende ontwikkelingen in muziekbusinessland. Daardoor stopte de productie en dat zal dan ook de reden zijn geweest dat we het lang niet op Spotify terug konden vinden.

Dat soort ontwikkelingen horen geen reet te zeggen over de muziek. En die is met de juiste (zomerse) mindset best oké. Wat gestoord zal hebben is dat de band die ooit Spreading The Disease en Among The Living in geen velden of wegen te bekennen is. No thrash or speed here.

Niettemin komt de band best agressief uit de hoek. Hortend en stotend dringt het venijnige Crush zich als opener aan je op. Een ongemakkelijke track maar wel met de fraaie opbouw in de zang van John Bush om je aan op te trekken. De laaggestemde gitaar en de holle drums verraden dat die gasten met hun benen in het 'nu' stonden. Zoals altijd eigenlijk.

Catharsis volgt en die is meteen een stuk toegankelijker. Een heerlijke track met een vlot tempo. De zeurende riff maalt nog lang door in het hoofd. Heavy, toegankelijk en zomers. Dat is Catharsis.

Zo worden we van de ene emotie naar de andere geslingerd op Volume 8. Wat mij betreft de grote kracht van de plaat. Toast Of The Extras bijvoorbeeld. Nog zomerser, nog luchtiger. Een knotsgekke track. Helemaal als het ontaardt in het woest hakkende Born Again Idiot en het schuimbekkende Killing Box.

En dan zijn er ook wat meer stemmigere wateren te varen zoals het grungy Harms Way. John Bush op zijn best.

Met zijn 63 minuten is het wel een lang album. En ik luister hem ook niet vaak in één keer uit. Afzonderlijk gezien vind ik dat Anthrax hier bol staat van allerlei gekke ideeën die wonderwel gewoon werken.

Als geheel vind ik We've Come For You All nog een stuk frisser en energieker dan deze. Die klinkt ook iets meer als een Anthraxplaat. Toch ben ik blik dat ik Volume 8 nooit heb weggedaan. Het is een uitstekende schijf vol afwisseling en pittige grooves.

avatar van milesdavisjr
4,0
Mijn oordeel is te hard geweest. Met een magere voldoende doe ik het schijfje flink tekort. De plaat heeft gewoonweg zijn charme. Door de vele ideeën, wendingen en het implementeren van invloeden uit andere genres maakt het geheel toch een wat vreemde indruk. Desalniettemin is het plaatje bij mij gegroeid met de jaren. Opener Crush bevat heerlijk ritmewerk. Catharsis is toegankelijker, meer rock n' roll maar is ook weer prima te noemen. Het groovende - zo typerend voor eind jaren 90 - Inside Out is voltreffer nummer 3 op rij, het droge drumgeluid van Benante doet vermoeden alsof je met de band zelf in de oefenruimte staat. Met Toast to the Extras maken de mannen een uitstapje naar het country genre, en gek genoeg klinkt het niet eens zo slecht. Hierna komen er enkele furieuze songs voorbij die mij niet omver blazen, het is juist de experimenteerdrift van de heren die mij wel kan bekoren. Bijvoorbeeld Harms Way, een dergelijk refrein zit na 1 keer draaien in je kop geramd. Hog Tied met zijn staccato ritmes en wederom fraaie zanglijnen van Bush maken dit wat mij betreft tot een topper. Big Fat is swingend maar duurt echter veel te lang. Dan maar het korte en afgemeten Alpha Male. Een van de fraaiste nummers is Stealing from a Thief, wederom een stuk waarbij het weidse refrein zich in je hoofd nestelt.

Volume 8 vormt zo de meest creatieve schijf van de band; divers, bij vlagen toegankelijk, soms compromisloos hakkend maar ook kamerbrede refreinen en een aantal prima 'groovende' songs. Dit plaatje heeft aan kracht gewonnen en komt nog regelmatig uit zijn hoes.

Het derde album met John Bush als zanger, even iets anders : ik heb heel lang getwijfeld om de "Sound of white noise" aan te schaffen, is die nieuwe zanger wel geschikt voor Anthrax?. Op een gegeven moment heb ik de stoute schoenen aangeschaft en heb dat album gekocht. Ik zette het album op en het eerste nummer was nog niet eens afgelopen of ik was al razend enthousiast AANZINNIG!!!!!!! en die zanger was dus echt de juiste keuze. En de richting die Anthrax met deze zanger opging - de wat meer heavy richting- klonk en klinkt nog steeds aangenaam in m'n oren. Tja andere zanger, betekend vaak een ander tijdperk, maar ik had en heb totaal geen moeite met dat tijdperk. "Stomp 442" uit 1995 had in de Aardschok hele goede recensies en dat album had ik in tegen stelling met "Sound of white noise" WEL!!! meteen aangeschaft en dat album klinkt zelfs nog iets beter. "Volume 8 : The threat is real" is een klein stapje terug. Ik ben het volledig eens met milesdavisjr en Edwynn. Echter mis ik in alle recensies de Radiohead cover : "The Bends" Anthrax heeft daar een heavy uitvoering van gemaakt. En die is krankzinnig en waanzinnig goed. Dat nummer heb ik zo vaak gedraaid dat het maar goed is dat het een cd is en niet een lp. Anders was "The bends" het meeste grijs geweest t.o.v. de andere nummers. Maar met de opvolger - We've come for you all- wordt weer een flinke stap voorwaarts gezet en zal weer het niveau halen van "Sound of white noise" en "Stomp 442" en soms ligt dat niveau iets hoger zelfs dan de 1e 2 albums met John Bush. Dit album krijgt bij mij ondanks het kleine stapje terug toch de volle score.
Als laatste wil ik wel even vermelden dat de originele uitvoering van Radiohead ook waanzinnig goed vind.

Gast
geplaatst: vandaag om 10:06 uur

geplaatst: vandaag om 10:06 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.