Pas geleden een review over deze CD geschreven. Staat ook op mijn pas beginnende blog:
Nooit van gehoord: The Psychedelic Sounds of the 13th Floor Elevators « Muziekblog - hadesia.nl
"Behalve de geniale muziek die op deze CD van de 13th Floor Elevators staat, is ook het verhaal achter deze band interessant (en dat zal niet de eerste keer zijn!). Zo schijnt deze CD bijvoorbeeld de eerste psychadelische CD te zijn en natuurlijk gemaakt onder invloed van veel LSD.
Ook speelde Tommy Hall, feitelijk de stichter van de band, een door bijna niemand anders gespeeld instrument, de ‘electric jug’. Het zorgt voor een soort vreemd geluid maar heeft ook wel wat speciaals. Wat je je er nou bij moet voorstellen: een soort kruik waar vreemde geluiden uitkomen. Raar, maar dat hoort ook bij onbekende bands!
De filosofie die deze band en vooral Hall er op na hield is ook bijzonder te noemen: Hall vond dat mensen de dingen en gedachten teveel op een rechte lijn hadden. Ze hieldden dingen gescheiden, in plaats van juist over de verbanden van dingen na te denken. Via LSD dacht Hall deze andere manier van denken te kunnen bereiken.
Kortom, een interessant verhaal, maar wat natuurlijk nog veel interessanter is, is de muziek:
De CD begint met de bescheiden hit You’re Gonna Miss Me. Het nummer begint met paar gitaar akkoorden en een schreeuwende Rocky Erickson. “You’re gonna wake up one morning”, zingt Rocky, en ik zit al helemaal in het album. Het is begonnen, maak me maar wakker. Dit moet zo ongeveer het ultieme liedje van de psychadelische ’60s zijn.
Hierna volgt een wat langer en minder poppy liedje, Roller Coaster. Het begint en ik denk gelijk aan The End van The Doors. Het hypnotiserende gitaartje, en de zang die een beetje op de achtergrond zit en de zinnen half mompelt, half zingt en af en toe schreeuwt. Dan versnelt de muziek opeens, schreeuwt Erickson wat woorden en komt er een gitaarstukje. Ook de electric jug van Hall is gaat lekker tekeer. Dit gaat zo een tijdje door en de zang begint weer. Het steeds herhalen van de gitaar en de lichte drums werkt heel hypnotiserend. Het album is goed begonnen en gaat voorlopig nog wel even goed door. “Hey hey hey come on!”, schreeuwt Rocky. Is goed, laat me maar meevoeren naar deze muzikale trip waarvoor geen LSD nodig is.
Het beste deel van de CD is nu wel geweest, maar er komt nog steeds veel moois. Splash 1 is een rustig liedje, even op adem komen. “And now I’m home, to stay.”. Dit liedje straalt ook een gevoel van rust en veiligheid uit, in een bekende, rustgevende omgeving zijn. “It’s good to know, we won’t be strangers anymore,”, alles komt weer goed, straalt dit liedje uit.
Een mysterieus akkoord, weer die jug, het is duidelijk dat we weer een andere kant op gaan. Rocky zingt het al: “You want to leave,”, we blijven niet meer thuis maar gaan weer door met de reis door de psychadelica, Reverberation is begonne. En wederom goed gitaarwerk van Stacy Sutherland, geen spectaculaire solo’s of grote akkoorden maar gewoon goeie melodietjes die het liedje lekker vooruit werken.
Don’t Fall Down is het volgende liedje. “Don’t Fall Down,”, zingt Rocky de hele tijd. Het komt allemaal wel goed, wat er ook gebeurt. Het gaat over de liefde, en Tommy schrijft dat je er voor moet gaan. “Tell her what you feel,”, moedigt hij je aan. Erg mooi liedje.
Fire Engine begint met wel heel vreemde (gitaar)geluiden. Af en toe piept het een beetje, maar het klinkt zeker heel vreemd, en dan die gilletjes er doorheen! Er wordt lekker stevig gezongen terwijl op de achtergrond “aaaaaaah” klinkt. Rocky zingt/gilt een hoge noot en de vreemde gitaargeluiden komen er even in, al is het wat minder heftig als eerst.
Inmiddels is het album al op de helft en het heeft me nog geen moment verveeld. En dat doet ook het volgende nummer niet. Een lekkere beat erin, lekker juggen, en de toon van het liedje is alweer gezet. Thru The Rhythm heet het, en het is misschien weer iets rustiger dan de vorige paar liedjes, maar nog steeds bevat het de uithalen en de scherpe randjes, het misschien een beetje slordige geluid die de 13th Floor Elevators zo uniek maken. De gitaar houdt zich lekker op de achtergrond, doet wat loopjes af en toe, maar het zijn toch vooral de drums die dit nummer op gang houden.
Het volgende liedje begint juist weer met een gitaar op de voorgrond, maar het liedje is wel rustig. Het kabbelt voort, er is toch nog zoveel tijd. “You don’t know, how young you are,”, je hebt nog alle tijd, relax, doe rustig aan. Maar dan versnelt het liedje, wordt de titel You Don’t Know (How Young You Are) de hele tijd herhaalt.
Kingdom of Heaven begint met een rustige basgitaar, een dreigend gitaartje en fluisterende Rocky Erickson. Weer een mooi nummer, maar het wordt nu misschien een beetje saai. Ik wil weer eens een wat up-tempo nummer en een gillende Rocky horen, in plaats van de rustige zware drum en en de rustige zang. Alleen op het einde krijg ik nog een korte, zachte kreet te horen.
Het volgende nummer, Monkey Island, is dan inderdaad wat sneller. Misschien niet zo energiek als het openingsnummer maar toch wel even een welkome afwisseling. De 13th Floor Elevators hebben er nog steeds zin in en ik ook!
En dan zijn we alweer aangekomen bij het laatste nummer, Tried To Hide. De gitaar opent het nummer met weer een hypnotiserend patroontje, en zoals in bijna elk nummer van deze groep hoor je op de achtergrond de electric jug vreemde geluiden maken, lichte drumaanslagen en Rock Erickson die soms meer praat dan zingt. Als hij het refrein zingt valt de gitaar even stil en dat is een van de zeldzame momenten dat je ook goed de basgitaar kan horen, die zeker niet slecht is maar niet echt goed naar voren komt in de band.
Dit is zeker een zeer sterk album, voor iedereen die van psychadelische muziek en de ’60s houdt of gewoon benieuwd is een aanrader! Hoewel het begin overduidelijk beter is en het op het einde toch een beetje teveel van hetzelfde is uiteindelijk, is dit een goeie CD die heel rustgevend kan werken maar ook heel aanstekende deuntjes heeft, en met de speciale electric jug en die gilletjes van Erickson, het een beetje slordig klinkende geheel is het toch een heel speciaal album. Kan zich zeker meten met sommige albums die als klassiekers beschouwd worden!"