Savatage - Poets and Madmen (2001)

Halen jullie de cd tray er dan eens niet even uit als je door het gaatje ziet dat er een foto achterzit?

Als ik dat gezien had, had ik hem er wel uitgehaald.

Het valt in dit geval niet heel erg op. Bij Kid A van Radiohead wel.

Ik heb Poets & Madmen ooit tweedehands gekocht en dacht dat er misschien een doorzichtige tray in hoorde. Die had ik dus vervangen, maar het is niet een beeld dat ik elke keer wil zien en nu ik weet dat het oorspronkelijk met zwarte tray is heb ik het maar terug veranderd.

1x gedaan. Daarna niet meer.

Voor de liefhebber die het nog niet kende: Hier is het complete verhaal te lezen.

Hier dus ook. En ook ik hoef die foto niet zo heel erg vaak meer te zien geloof ik...brrr.
Al vind ik dit, na 12 jaar, wel bijdragen aan de mystiek die altijd rond dit album heeft gehangen voor mijn gevoel. Die foto van die vrouw die destijds uit het cd boekje kwam dwarrelen, die sigaret met de aansteker, de muziek en dan nu die foto op de inlay....

Ik beleefde ook het precies zo.

Ik heb hem naar aanleiding van de discussie hier maar weer eens in de speler gelegd.

Genieten

Ik heb 'm trouwens ook op lp zit ik me net te bedenken...zitten daar nog 'geheime boodschappen' in verborgen misschien? Ik zal 'm eens tevoorschijn halen om 'm aan een grondige inspectie te onderwerpen

zie nu ook voor het eerst de foto, ik herken deze foto uit het verleden. maakte toen al veel indruk over de hele wereld.

Na 10 jaar nam Jon Oliva op dit album qua zang weer alle nummers voor zijn rekening. Echt weg geweest was Jon natuurlijk niet, maar zijn vervanger Zachary Stevens was vanaf het album Edge of Thorns de zanger. Poets & Madmen heb ik altijd een wat vreemde eend in de bijt gevonden. De theatrale invloeden komen ook op deze schijf weer volledig terug en Jon Oliva schuurt daar lekker overheen. Het lijkt echter dat het album nooit helemaal loskomt. De eerste twee nummers vormen daar voorbeelden van, het zijn geen slechte nummers maar ik heb beter van de heren gehoord. Commissar is dan weer een heerlijke uptempo song waarin Oliva alle registers opentrekt. I Seek Power duurt mij dan weer drie minuten te lang. The Rumor knalt er ook weer goed in. Zo is Poets and Madmen geen klassieker geworden, maar is het wel een voorlopig waardig afscheid van Savatage, alleen al vanwege het feit dat het album wat steviger en gruiziger is dan zijn voorganger.

Dat bevalt een stuk beter dan ik dacht! Geen idee waarom, maar om de een of andere reden luister ik van dit album vaak niet meer dan Morphine Child, maar dat blijkt nu gruwelijk onterecht te zijn, helemaal omdat de productie toch echt spettert en de songs een stuk zwaarder laat lijken dan op The Wake Of Magellan het geval was. Morphine Child blijft nog steeds wel mijn favoriet, maar nu valt het extra op hoe sterk tracks als Commissar, The Rumor en Man In The Mirror ook zijn. Ik had ook verwacht Stevens te missen, maar dit valt toch nog mee. Qua songmateriaal werkt het waarschijnlijk ook beter om de meer sinistere zanglijnen en de stukken die wat meer 'schwung' hebben gewoon door Oliva te laten zingen. Een erg fijne afsluiter van de marathon en daardoor extra zuur dat de band er niet langer is. Gelukkig kunnen we met John Oliva's Pain en Circle II Circle toch nog wat moois voorgeschoteld krijgen.

Streets heeft uiteindelijk toch wat plaatsen moeten inleveren. Ik blijf fan van het album (score heb ik niet aangepast), maar nu ik toch de beter lopende conceptalbums heb gehoord valt het me op dat het geheel wat fragmentarisch aanvoelt muzikaal. Zowel Dead Winter Dead (al is het songmateriaal daar net minder dan op Streets), The Wake Of Magellan als Poets & Madmen lopen als concept gewoon beter. Geen schande, nog steeds een erg gaaf album. Tevens is het voor mij wel duidelijk dat de meer orkestrale Savatage vanaf Gutter Ballet toch echt beter bij mij past.

Eindstand:
1. The Wake Of Magellan 5*
2. Handful Of Rain 5*
3. Edge Of Thorns 4.5*
4. Gutter Ballet 4.5*
5. Poets & Madmen 4.5*
6. Streets 4.5*
7. Dead Winter Dead 4*
8. Hall Of The Mountain King 4*
9. The Dungeons Are Calling 4*
10. Fight For The Rock 3.5*
11. Power Of The Night 3*
12. Sirens 3*

Gemiddeldes:
1. Domine 4,7*
2. While Heaven Wept 4,4*
3. Finntroll 4,36*
4. Sonata Arctica 4,33*
5. Primordial 4,25*
6. Psychotic Waltz 4,25*
7. Gamma Ray 4,23*
8. Thyrfing 4,21*
9. Blue Öyster Cult 4,19*
10. Virgin Steele 4,13*
11. Savatage 4,13*
12. Bruce Dickinson 4,08*
13. Rhapsody (Of Fire) 4,04*
14. Manilla Road 4*
15. Stratovarius 4*
16. Brainstorm 4*
17. Symphony X 4*
18. Magnum 3,92*
19. Helloween 3,9*
20. Iced Earth 3,88*
21. Black Sabbath 3,6*
22. Rainbow 3.5*
23. Solitude Aeturnus 3.5*
24. Thin Lizzy 3,38*

Vanwege de lage verwachtingen die ik had bij The Wake of Magellan en omdat de scores voor Poets & Madmen wat lager liggen, had ik hier ook weinig hoop. Een zesde plaats lijkt dat misschien niet erg positief, maar qua niveau verschilt het maar weinig met de nummer 1. Poets zet de koers voort van Magellan. Het is een vrij stevig album, met net iets meer missers. Toch overheerst het positieve gevoel. Er zitten meer pieken op, want wat zijn songs als Morphine Child en Man In The Mirror toch geweldig. Zang, gitaar, keyboards, het komt allemaal weer goed tot zijn recht in dit theatrale en lekker duister meesterwerkje.

Tussenstand:
1. Gutter Ballet 4,5*
2. Handful Of Rain 4,5*
3. The Wake Of Magellan 4,5*
4. Hall Of The Mountain King 4,5*
5. The Dungeons Are Calling 4,5*
6. Poets & Madmen 4,5*
7. Sirens 4*
8. Edge Of Thorns 3*
9. Dead Winter Dead 3*
10. Streets 3*
11. Fight For The Rock 2,5*
12. Power Of The Night 2,5*

Stevens ging verder met zijn band Circle II Circle, er moest brood op de plank komen en wachten op Jon (hij is en was immers Savatage) had niet altijd zin. Jon pakte zelf de draad weer op, had genoeg ideeën en vreemd genoeg leek hij wel weer terug te willen naar de basis. Een terugkeer naar de jaren 80 is het niet helemaal maar het gruizige karakter van albums als Sirens, The Dungeons Are Calling en Hall is wel weer terug. Toen het uitkwam kon ik niet zoveel met deze plaat, zijn degelijke voorganger lag nog vers in het geheugen en daarmee ook de harmonieën en de degelijke zang van Stevens. Echter ben ik dit plaatje met de tijd meer gaan waarderen, zoals vermeld bij vlagen weer lekker zwaar, Oliva die weer heerlijk uit de hoek komt een werkelijk spetterende productie en een serie hele degelijke nummers.
Poets and Madmen heeft dus de omgekeerde weg bij mij afgelegd i.v.m. The Wake of Magellan en dat is voor een groot deel te danken aan Jon die de meeste bombast achterwege laat en gewoon doet waar zijn kwaliteiten liggen. En zo heeft de (voorlopige maar waarschijnlijk) laatste worp van de heren toch nog een respectabele plaats weten te behalen in de eindstand.

Eindstand:

1. Hall of the Mountain King
2. Gutter Ballet
3. Streets
4. Poets and Madmen
5. Edge of Thorns
6. Handful of Rain
7. Sirens
8. Power of the Night
9. The Wake of Magellan
10. Dead Winter Dead
11. Fight for the Rock

Brood op de plank, brood op de plank, Alsof spelen bij Savatage of Circle II Circle veel geld oplevert. Trans Siberian Orchestra, die kerstrockshowtjes voor gehele familie, dát brengt/bracht wel wat op. De rest was min of meer voor de fun hoor. Ik weet niet hoe het nu is, maar In die tijd had hij ook een kantoorbaan en kleine kinderen.

Hij zal het niet gratis hebben gedaan, voor niks gaat de zon op, de tour zal gerust wel wat hebben opgeleverd ook al zal het geen vetpot zijn geweest. Die kantoorbaan zal ook wel niet veel hebben voorgesteld, maar weinig werkgevers in de VS zullen tegen hun werknemers zeggen, ga maar lekker touren, we zien je wel weer een keer verschijnen. De shows met TSO zullen wellicht lucratiever geweest zijn. Kortom alleen maar voor de fun, daar geloof ik niet in, tenzij de rakker in financiële zin zijn zaakjes al dik op orde had.

ik denk toch een te romantisch beeld van een muzikantenbestaan. Vaak wel degelijk deeltijd of enkel in de vakantie touren. Zie bijvoorbeeld die Anvil film. Of de docu 'Eendagsvlieg' over Europe. Zeker bij dit soort bands waarbij de dromen als rising star bij een major label uiteenspatten, zijn de honoraria niet vaak van dien aard dat je ervan kunt leven.

Poets and Madmen vind ik in general wel eerder aansluiten op het andere post 1990 werk van Savatage dan op de 80's. Oliva doet wel iets met de sfeer. Ik vind vooral het lange Morphine Child prachtig.

Kortom, dat van brood op de plank is maar een veronderstelling.

Morphine Child is inderdaad een geweldige song. Oliva is een meester in het scheppen van een naargeestige sfeer - zie ook zijn solomateriaal - en gelukkig was daar ook sprake van op Poets and Madmen.
Het jaren 90' materiaal ontbeerde een dergelijk element.

Wat Edwynn zegt idd. De praktijk voor dit soort bands is vaak dat de bandleden een paar weken vakantie of onbetaald verlof nemen om de oversteek naar Europa te maken. Met een strakke planning van bijna dagelijks een optreden zijn de kosten voor vliegtickets, tourbus en crew net bij elkaar te verdienen.

Trans-Siberian Orchestra is daarentegen in de VS al jaren een van de grootste concerttours gemeten in omzet en zorgt ervoor dat menig oud-Savatage bandlid een prima boterham verdient.

Zak heeft jaren voor een bank gewerkt. Veel mensen denken dat iedereen van de muziek kan leven maar dat is zeker niet waar. Heel veel muzikanten hebben allerlei baantjes om de rekeningen te kunnen betalen.

Tja, toen sommigen weer bij allerlei Savatage albums gingen commenten ging ik ook even dwars door mijn collectie heen en toen bleef ik hangen bij Poets And Madmen. Erg lang hangen bij Poets And Madmen. Het is vooralsnog de zwanenzang van Savatage. En wat voor één. Eigenlijk sta ik nog steeds achter hetgeen ik in 2013 schreef. Ik twijfel soms over het aantal sterren maar ik laat het maar even zo staan.

Het is een plaat die goed gerijpt is. Er hangt geen sluier van een bepaald tijdvak overheen. Maar wel een hele mooie sfeer. Soms een beetje down en terneergeslagen, soms is het ietwat cynisch en sinister. Jon Oliva speelt daar met zijn vocalen wel een hoofdrol in. Hij bezat hier allang niet meer de 'shriek of terror' van weleer maar het blijft een meester in het overbrengen van emotie. Al komt dat gekgenoeg in de Savaconstellatie veel beter tot zijn recht dan in de Jon Oliva's Pain constellatie.

Songtechnisch gezien vind ik helemaal niet dat dingen te lang opgerekt of anderszins inspiratieloos zijn. Er zitten overal hele knappe harmonietjes tussen gitaar en toetsen die zich niet direct openbaren. De grandeur van Streets wordt nog even goed in de herhaling gezet. Maar dan toch weer een tikje volwassener en wijzer. Dit langs de lat van Hall Of the Mountain King of Dungeons Are Calling leggen, lijkt mij wat vreemd en niet terzake doende. Poets And Madmen borduurt voort op de broadwayperiode van de band zonder gezapig te worden.
Ja dit was een leuke hernieuwde kennismaking met deze plaat.

Niks aan toe te voegen. Geweldig album!

De laatste van de heren en een plaat waar ik zeker de eerste jaren moeilijk mee uit de voeten kon. Hoewel Oliva alles weer inzong was het gebrek aan power in zijn stem hoorbaar. Het songmateriaal voelde ook wat afstandelijker aan dan zijn voorganger; The Wake of Magellan. Inmiddels draai ik die laatste nooit meer en Poets and Madmen wel, zeg het maar. Poets kent een fraaie productie en de bombast wordt hier in goede banen geleidt. Vanuit compositorisch oogpunt is Jon ook op dreef, er staat geen slechte song op de plaat. Het levert direct ook een van de beste titels op die Jon in mijn ogen heeft geschreven; Commissar. Wat een overweldigend, spannend en weids spektakel ontvouwt er zich voor je ogen en oren. Zo blief ik ze graag. Man in the Mirror, zelfde laken het pak. Ook dit nummers barst uit zijn voegen van transities, fraaie overgangen, gitaarsolo's en goed geplaatste uitbarstingen. Hoewel enkele nummers mij net even te lang duren en Jon de hoge noten vakkundig uit de weg gaat kan dat de pret niet drukken. Een dik uur is voor mij net teveel van het goede, maar Poets kent niet het hoogdravende en het wat pompeuze karakter van zijn voorganger, dat maakt de schijf sterker. Geruchten zijn er al jaren en volgens Caffery hebben de heren er nog wel zin. Echter het nieuws dat Oliva eind september vorig jaar weer is opgepakt vanwege rijden onder invloed en het in bezit hebben van cocaine voorspelt weinig goeds. Als je dan bedenkt dat Criss in 93;' overleed door een auto ongeluk, veroorzaakt door een dronken bestuurder hoop je toch dat Jon het allemaal weer op een rijtje krijgt. Gezien zijn verleden heb ik echter weinig hoop.

Dit was me compleet ontgaan. Triest nieuws en het voorspelt inderdaad niet veel goeds

Is Musicmeter een roddelsite geworden?

En dan toch.....Jon heeft het voornemen om volgend jaar april een nieuw Savatage album uit te gaan brengen. In het interview (zie bron) geeft hij tevens aan dat het zeer waarschijnlijk de laatste plaat zal zijn van de band. Als ik lees wat de beste man de laatste jaren heeft meegemaakt kan ik mij voorstellen dat je het bijltje er bij neergooit. Wat een tragedies zijn hem overkomen. We blijven het volgen.

JON OLIVA Says Upcoming SAVATAGE Album And Tour Will Be His 'Way Of Saying Goodbye To Everybody' - BLABBERMOUTH.NET

tsja, ben benieuwd. In zijn enthousiaste roept ie wel vaker dingen die die niet nakomt....
zie bijvoorbeeld: Jon Oliva | Zware Metalen - zwaremetalen.com

Maar Jon heeft daarna een beroerte gekregen en moest weer leren praten, ook piano spelen en zingen lukte niet meer. Hij is inmiddels 100 kilo afgevallen. Het trieste is dat mensen in zijn directe omgeving telkens overlijden. Dit jaar zijn ook zijn vrouw, zoon en vader overleden. Ik hoop van harte dat hij nog één keer alles geeft en een mooie Savatage tour er mag komen.

Ja, dat klopt allemaal. Die man krijgt het allemaal niet kado en maakt zelf ook niet de meest gezonde keuzes. Maar toch, die beroerte kwam pas 3 jaar na dit interview....

Het is inderdaad niet te bevatten wat de beste man allemaal voor de kiezen heeft gekregen de afgelopen jaren. bij het lezen alleen al zou je in een depressie belanden. Het zou echt fantastisch zijn als er nog 1 geweldig Savatage album komt. We gaan het zien...