Savatage - Handful of Rain (1994)

Dead winter Dead luister ik nog maar zelden. Op zich is de plaat niet minder maar het is nogal een ratjetoe aan stijlen. Klassieke stukken worden afgewisseld met akoestische nummers. Jon en Zach wisselen elkaar af en daarnaast staan er te weinig heavy nummers op de schijf. Overigens haal ik de plaat alleen uit de kast voor Doesn't Matter Anyway, de rest van de plaat boeit mij niet meer. Bij de overige Savatage platen heb ik dat trouwens een stuk minder.

Dit album toevallig vorige week nog eens weer beluisterd. Er staan een paar aardige nummers op, maar als album vind ik Handful of Rain wat onsamenhangend (bijvoorbeeld Taunting Cobra's past niet bij de rest van het album). Dan zet ik liever Edge of Thorns op.

Edge of Thorns vind ik zelfs veel beter dan deze schijf. Ondanks het naar mijn mening grote aantal zachte nummers is het echt een geheel, de instrumentale nummers vullen daarnaast het album goed aan.

Hun beste product is m.i. STREETS, maar ook Gutter Ballet vind ik een topper. Dit album vind ik stukken minder. Ik kan maar niet echt wennen aan deze zanger ja, dan houdt het snel op

Dat kan hoewel Zachary Stevens toch ook werd wordt gezien als een uitstekende zanger. Oliva was wel erg bepalend met zijn stem, hij trok de registers helemaal open. Stevens is wat gereserveerder. Aangezien ik beiden heel goed kan hebben is de periode met Stevens mij net zo lief als de tijd met Oliva.

Mee eens. Met Zach hebben ze zelfs mijn favoriete album van Savatage gemaakt. Het laatste met Chris in bloedvorm.

Streets, Edge Of Thorns, Handful Of Rain en Wake Of Magellan vechten nog wel eens om de eerste positie in mijn 'wie is de favoriete'-competitie en op het moment pakt Handful Of Rain de hoogste positie met de eerste volledige notering. Merkwaardig, want dit album heeft na de dood van Oliva voor het eerst een andere gitarist en een Jon Oliva die zich nog verder terugtrok van het speelproces. Maar verdomd... Alex Skolnick levert echt een topprestatie af en om eerlijk te zijn denk ik dat in dit meer bluesy materiaal Oliva's stijl niet helemaal gewerkt had. Skolnick is technisch minder begaafd, maar kan prima riffen en heeft een bluesy/rauwe stijl die fantastisch werkt. Taunting Cobras en Nothing's Going On zijn heerlijk stevig, Chance is een moderne Bohemian Rhapsody en Handful Of Rain is een fantastische down to earth rocksong. Stevens zit beter in zijn vel, de nummers bevatten een perfecte combinatie van oudere Savatage sound met een moderne upgrade en het album heeft een prima speelduur. Wie had dit nog verwacht?

Voorlopige tussenstand:
1. Handful Of Rain
2. Edge Of Thorns
3. Streets
4. Gutter Ballet
5. Hall Of The Mountain King
6. The Dungeons Are Calling
7. Fight For The Rock
8. Power Of The Night
9. Sirens

Eerlijk gezegd was ik er een beetje bang voor geworden dat dit album zo na Edge Of Thorns ook wat tegen zou vallen. Handful Of Rain kocht ik ook vanwege de hoes. Dit artwork vind ik zo iconisch dat ik 'm wel moest hebben. De band is na het overlijden van Criss uit elkaar gevallen en dergelijke wisselingen van de wacht zijn meestal ook geen goed teken.

De plaat begint vrij fel. Ik ken Skolnick natuurlijk van Testament en ik zat al in mezelf te lachen dat dit nummer wel afgewezen zal zijn door zijn toen voormalige band. Wat daarna komt, overtuigt me direct. Savatage heeft de flair van Gutter Ballet weer te pakken. De ballads raken me weer. Door de snelle stukken begin ik weer mee te schudden. Heerlijk! Het middenstuk van Chance doet me niet aan Bohemian Rhapsody, maar The Prophet Song denken. De meeste songs zijn vrij gevoelig, maar de emoties komen over plus dat Savatage hier wat nieuwe dingen durft te doen. Daardoor klinkt dit album lekker fris en oprecht. En vanwege het vakmanschap natuurlijk. Zach Stevens, Alex Skolnick en Jon Oliva. Wat een team!

Tussenstand:
1. Gutter Ballet
2. Handful Of Rain
3. Hall Of The Mountain King
4. The Dungeons Are Calling
5. Sirens
6. Edge Of Thorns
7. Streets
8. Fight For The Rock
9. Power Of The Night

Het is toch echt vooral Jon Oliva die dit album in elkaar heeft geknutseld. Stevens zingt en Skolnick speelt links en rechts een solo. Voor het overige hoor je Oliva op gitaar, toetsen, bas en drums...

Klopt inderdaad. Het is meer een Jon Oliva solo album, met een klein beetje hulp links en rechts, dan een band gebeuren.

Je zegt het zelf al. Ik heb het er niet over wie dit geschreven heeft. Stevens is een geweldige zanger en Skolnicks manier van soleren vind ik hier erg verfrissend. Niets ten nadele van Criss overigens. Zeker hier over de doden niets dan goeds.

Het vertrek van Jon na Streets, de dood van Criss na Edge of Thorns en alle verslavingen van dien hadden de band murw gebeukt. Desalniettemin vormt Handful of Rain met Skolnick op gitaar best een goede plaat. Met Jon op de achtergrond als grote roerganger komen de heren nog redelijk gedreven uit de hoek. Taunting Cobras is een prima opener, lekker venijnig en fijn riffwerk, het titelnummer is niet slecht maar heeft mij nooit zo kunnen bekoren. Change daarentegen wel, het moment dat de hele band na het bombastische invalt is te gek. Hierna wordt de weg redelijk vervolgd die met Edge of Thorns werd ingezet waarbij nog enige aandacht voor Symmetry, een te gek nummer waarbij de veelzijdigheid van de heren volop wordt ingezet. Een album wat destijds naar mijn weten weinig lovende kritieken van de media kreeg maar wat mij betreft gerust nog eens aangestipt mag worden.

Tussenstand:

1. Hall of the Mountain King
2. Gutter Ballet
3. Streets
4. Edge of Thorns
5. Handful of Rain
6. Sirens
7. Power of the Night
8. Fight for the Rock

Oliva/O'Neill dan toch echt. Eventueel aangevuld met Kinkel.

Toen deze plaat uitkwam leek het een band-album. Decennia later bleek Jon alle drumpartijen, ritmegitaren, basgitaar én leadgitaar voor zijn rekening te hebben genomen. Alex heeft alleen wat solo's ingespeeld. Kinkel deed de toetsenpartijen. O'Neill het co-schrijven en co-produceren.

Geen idee of Wacholz en Middleton uberhaupt hebben meegespeeld. Het schijnt van helemaal niet. De Live in Japan video met Skolnick is volgens mij reeds met Jeff Plate.

Zo een openbaring schokt wel. Ik fantaseerde bij de songs echt een hele band, terwijl Jon dus echt alles heeft ingespeeld. Wel knap, maar ook een deceptie.

Net zoals dat Caffery niet meespeelt op Gutter Ballet en geen solo heeft mogen bijdragen aan Dead Winter Dead.

Jon deed geen stapje terug, maar werd de band zelf. Aangevuld met een gastgitarist en een kerel die beter kon zingen.

Ik heb overigens een hoodie met dit artwork uit 1996 (de tour van Dead Winter Dead). Zoiets doe je dus nooit weg.

Een gewaagde uitspraak, Jon heeft/had wat mij betreft toch een van de beste zo niet een van de meest karakteristieke stemmen die het metalwereldje rijk was. Zachary Stevens vind ik trouwens een prima zanger maar ontbeert net even de gekte die Oliva op vocaal gebied kenmerkte.

Potverdrie dubbeltjes, niet verwacht maar dan blijkt dit album 'de plaat' van Savatage te zijn die zijn geheimen pas heel laat heeft prijs gegeven. Hoewel ik alle platen van de band al grijs heb gedraaid en ik voor mijn gevoel elke schijf van voor en achter ken, weet men mij juist met dit plaatje toch nog te verassen. In het oeuvre van de heren is Handful of Rain voor mij altijd een ondergeschoven kindje geweest maar dat is zwaar onterecht. Alex Skolnick verving de verongelukte Criss Oliva en voor veel fans bleef dit lastig te verteren. Natuurlijk is Criss onvervangbaar maar Skolnick kwijt zich in mij ogen prima van zijn taak. De plaat staat vol met hoogtepunten. De heerlijke felle opener zet de toon maar is niet echt representatief voor de rest van de plaat. Waar moet ik beginnen; het zware titelnummer, het machtige epos Change, Stare Into the Sun met zijn bluesy licks, de grootste ballad Waching You Fall, of het kamerbrede Symmetry, het is ijzersterk. Stevens voelt zich met dit materiaal ook als een vis in het water en lijkt toch wel met meer power in inhoud te zingen dan op voorganger Edge of Thorns. Dit door Jon Oliva geschreven album, in samenspraak met Paul O' Neill, is groots, meeslepend, bij vlagen venijnig en vormt een passende eerbetoning aan Criss. Een prachtplaat, een herwaardering van mijn kant is op zijn plaats.

Redelijk evenwichtige plaat, omdat Jon Oliva alles (op de sologitaar na) heeft ingespeeld. Daardoor klinkt de plaat heel strak, maar ook wat machinaal. Leuk is ook dat Jon dus ook de leads speelt. Wanneer is een lead een lead en een solo een solo? Ik denk dat er veel licks gewoon door Oliva zijn gespeeld. Nu lees ik dat Paul O'Neill ook slaggitaar speelde. Er komen steeds meer zaken aan het licht omtrent deze plaat.

De muziek op deze plaat is moeilijk in een hokje te plaatsen, omdat er elementen uit de heavy metal zijn, maar ook veel vanuit de hardrock. De plaat heeft zelfs bluesrock-elementen. Wat ik eerlijk gezegd erg gaaf vind. Een aantal van mijn lievelingssong van de band staan op deze plaat (Symmetry, Hadful of Rain, Stare into the Sun, Wathcing You Fall en Nothing's Going On), maar ook een aantal songs waar ik echt niets mee kan: Alone You Breathe, het corny Visions en ja echt waar Chance. Dit heeft waarschijnlijk te maken met de lelijke toetsenpartijen.

Alone You Breathe is niet slecht maar gewoon erg lang en wat saai. Ook al betreft het een ode aan de overleden Criss.

Dit was de eerste plaat die ik van ze had. En na Threshold en Annihilator (ik weet het niet meer echt precies) één van mijn eerste metalplaten. Skolnick is on fire, maar in feite Zak en Jon ook. Een krachtige plaat, die ik zelfs uit nostalgie niet hoger kan waarderen dan een 3,5 omdat er toch wat draken op staan.

De stijl die op deze plaat en op Edge of Thorns staan hebben ze losgelaten en kwam alleen op Wake of Magellan nog een beetje tevoorschijn. De hoes had ik als vlag en die hing decennialang op mijn kamer/studio of waar ik dan weer woonde. Misschien heb ik hem nog. In elk geval is het artwork van deze plaat op mijn Dead Winter Dead-hoody te zien (op de rug). Dus ik draag deze plaat altijd met me mee.

Deze cd heb ik vroeger helemaal kapot gedraaid. Ondersteboven was ik van de emotionele uitspattingen op Handful Of Rain. En in tegenstelling tot Dead Winter Dead vond (en vind) ik de niet-ballads ook van toegevoegde waarde. Vooral het sterk groovende titelnummer mag er zijn.
Maar juist de ballads zijn wonderschoon. Ook het bombastische Alone You Breathe met zijn knipogen naar Streets. Natuurlijk ingegeven door de dood van Criss Oliva die ook destijds in de media breed werd uitgemeten in relatie tot dit album.
Tegelijkertijd kan ik de cd ook dromen waardoor ik hem eigenlijk niet vaak meer beluister. Daarnaast deel ik ook wel de kritiek op het ietwat zielloze geluid. Gelukkig maken de vocale strapatsen van Zak Stevens heel veel goed.

Stevens is in topvorm, op Edge of Thorns liet hij al horen een prima vervanger te zijn van Jon Oliva, hoewel ook wat degelijker. Het bluesy Stare Into the Sun, Watching You Fall, Change maar ook Symmetry, stuk voor stuk kanjers van songs. Een waardig opvolger van zijn voorganger Edge of Thorns.

Ik vergeet altijd dat Symmetry hier op staat. En wordt dan helemaal wild als het nummer start. Het is bijna een thrashmetalsong, maar dan wel een lichte. Hoedanook een erg vette song.

Na heel lang in de kast te hebben gestaan, vond Handful of Rain deze week meerdere keren z'n weg naar mijn cd-speler. Eigenlijk heb ik de meeste Savatage-albums deze week gedraaid, maar precies dit album maakte de meeste indruk. Vreemd, want ik herinnerde me Handful of Rain als een van hun mindere platen.

Geinig want een maat van me had exact hetzelfde. Toen ze een tijdje terug begonnen met het heruitgeven van alle Savatage albums op vinyl en hij ze kocht, bleek dat hij deze het meest bleef draaien. Samen met Poets and madmen. Dat hij de 'classics' al tig keer had gehoord zal zeker hebben meegespeeld maar hij kwam toch tot de conclusie dat hij twee eerdergenoemde albums toch wel heel erg vet vond.

Handful of Rain heb ik lange tijd na de aanschaf niet veel aan gevonden. Totdat ik enkele jaren geleden weer eens goed in het oeuvre van de band ben gaan grasduinen.
Wat schetste mijn verbazing; Handful of Rain boeide mij nu een stuk beter. Vreemd genoeg vind ik de 2 meest ruige songs van de plaat; Taunting Cobra's en Nothing's Going On nog het minst interessant.
Voor het overige staan er een hoop krenten op dit schijfje die ik graag uit de pap haal.

Dezelfde conclusie trok ik ook. Ze voelen bijna misplaatst op dit album. De hierop volgende albums waren mij te glad, het wisselvallige Poets and Madmen uitgezonderd. Wisselvallig is misschien een goede omschrijving van Savatages oeuvre als geheel met dit album als een van de weinige uitzonderingen.