Uriah Heep - Live (1973)

Heerlijk album inderdaad, en 1 van mijn live album 70 er jaren favorieten ook!!

Mag de dubbel cd van dit magistrale live album ook buizen?

Een paar jaar geleden traden ze nog gratis en voor niets op in de TT nacht van Assen, best opmerkelijk voor zo,n grote naam om notabene in een betrekkelijke kleine plaats als Assen voor niets op te gaan treden. Ze speelden prima, heb er toen enorm van genoten.

Blijft toch iedere keer weer opvallen dat fantastische basspel van Gary Thain, wat een opwindende stijl had die man. Blijf erbij dat die eerste LP aan de korte kant is, anderzijds heb ik de stadia doorlopen van dubbel-LP, CD zonder r 'n' r medley en nu dus een remaster waar alles op één disc past. Uriah Heep is hier op hun creatieve hoogtepunt en dat levert een setlist met louter klassiekers op en die afsluitende medley hoort er gewoon bij. Een andere band zou bijvoorbeeld al dan niet vervelende drumsolo's en ellenlange gitaarsolo's op plaat zetten of het publiek langer laten meezingen, om maar iets te noemen. Nou heeft David Byron wel een goede interactie met het publiek en als intro van Look at Yourself wordt daar circa een minuut voor uitgetrokken en zo tegen het slot ook. Het 'gefreak' blijft toch redelijk binnen de perken bij Heep, Lee Kerslake soleert slechts beperkt en Mick Box' reguliere solo's zijn spaarzaam. Ken Hensley heeft dan een langere solo in Gypsy en July Morning wordt iets langer gerekt. Dit album moet geluidtechnisch wat op gang komen, m.i. klinkt het bij track 3 zelfs wat 'overstuurd', maar eenmaal in de Heep sferen belandt is deze live-plaat op en top genieten.

Heb de oude dubbel LP recentelijk weer aangeschaft om de mooie klaphoes met fotoinlay. Heb de enkele remaster cd. Maar ik hoor weinig verschil. De mix lijkt dezelfde te zijn. CD is veel luider gemasterd. De LP klinkt warmer maar kraakt en tikt een beetje bij zachte passages. Dat de gitaar op de LP veel harder zou staan ten opzichte van de keyboards hoor ik niet. Misschien is de nieuwste cd uitgave een remix?

Waar blijft de remastered edition van deze plaat…. Daar waar alle andere bands de meest fantastische boxen en remasters van hun live platen uitbrengen blijft het vooralsnog bij Uriah Heep bij een lastig te verkrijgen live album…. Ik hoop dat 50 jaar na dato hier nog eens een mooi en passend eerbetoon voor komt.

1973 + 50 = 2023. Dus wie weet.

Maar bedenk wel dat Bronzein 1986 failliet ging en alles verhuisde naar Legacy, dan naar Castle, dan naar Sanctuary en nu (helaas) alles bij BMG.

Zowel Bronze, Legacy, als Castle, als Sanctuary waren indie-labels en deden echt hun best met reissues, maar BMG is een major en brengt op dit moment alleen maar cash-grabs uit. Echte boxsets en remasters/reissues zitten er voorlopig niet in. Je kunt wel Demons and Wizards in alle kleuren vinyl krijgen.

Over Sanctuary gesproken, ken je deze versie:
Uriah Heep - Uriah Heep Live

Url: https://www.discogs.com/release/3274412-Uriah-Heep-Uriah-Heep-Live

Shared from the Discogs App

Een puber op ontdekkingstocht, begin jaren ’80: wat waren de goede platen van vóór mijn tijd? Dat wilde ik te weten komen. Reisgidsen hierbij: aanvankelijk tijdschrift Muziek Expres, kort daarna Oor en de Popencyclopedie van dat tijdschrift en weer later bovendien Aardschok. Plus uiteraard radio, vooral Hilversum 3 en BBC Radio 1.
Over dit album uit mei 1973 las ik dat het Uriah Heep internationaal tot een grote naam maakte, van de omvang van Led Zeppelin, Deep Purple en Black Sabbath. Pas nadat dit album uitkwam werd Easy Livin’ (in studioversie) in Nederland een hit: tipparade in juli 1972, uiteindelijk een dik jaar later in september 1973 in de Nationale Hitparade. Maar dan wel #5. De andere nummers van de groep die regelmatig op de radio klonken waren Gypsy en in mindere mate Return to Fantasy.

Live January ‘73 stond op de hoes vermeld. Het was in onze dorpsfonotheek de enige plaat met zanger David Byron in de bezetting en liveplaten vond ik erg gaaf, zoals het toverwoord was. Toch werd ik niet enthousiast.
De vier plaatkanten klonken dof en veel nummers vond ik te uitgesponnen. Het gitaarspel was niet spectaculair, de drumsolo overbodig, van de Hammond- en Mooggeluiden hield ik niet en de zang van David Byron was me te popachtig, clean en melodieus. Soms gilt hij, maar mist daarbij de kracht van Purples Ian Gillan. De rock ‘n’rollmedley die kant 4 afsluit, vond ik overbodig en stomvervelend. Laat ze hun jeugdhelden maar op een andere manier eren…
Indertijd noemden we dit hardrock, maar als metalfan vond dit te langzaam en zacht. Hippiehardrock. Was er toen een MuMe geweest, dan had ik maximaal anderhalve ster gegeven.

Zoals wel vaker kom ik zovele jaren later tot een hoger oordeel. Op streaming klinkt de plaat niet dof bijvoorbeeld. De start is grappig, heel anders dan het tegenwoordig gaat. Geen gezwollen intromuziek maar een begroeting door Byron (?) en het stemmen van de instrumenten. Sunrise wordt voorzichtig ingezet. Tijdens het intro klinkt de introductie van het concert, waarna het nummer luid wordt vervolgd.
Nu pas valt me op hoe virtuoos bassist Gary Thain hier speelt. Dat hoorde ik wel op Sweet Freedom, dat enkele maanden na deze dubbelaar verscheen en door mij rond 1984 werd aangeschaft. Op deze liveplaat was me dat niet opgevallen, mogelijk omdat het exemplaar uit de bieb zo dof klonk. Thain danst om het ritme heen, zoals John Entwistle van The Who dat ook zo goed kon. Zoals hij in Sweet Lorraine bijvoorbeeld doet, het is jazzachtig swingend.
Ook merk je dat Byron een sterke band met het publiek had, gezien de aan- en afkondigingen die hij doet en de publieksreacties daarop.

Van de grote vier was dit de meest symfonische groep, mede omdat de toetsen van Ken Hensley zo belangrijk waren en de gitaren van Mick Box minder prominent in de mix stonden. Op z’n hardst klinkt zijn slide- en wahwahspel in Tears in My Eyes. Tegelijkertijd heeft het allemaal veel sfeer, waarbij ik een enthousiast publiek hoor. Nog altijd ben ik niet van alle uitgesponnen versies onder de indruk, maar Circle of Hands en Gypsy laten horen dat de band wel degelijk zijn muziek spannend kon oprekken.
De medley aan het einde is mij nog steeds teveel, liever had ik daarvoor de volledige Magician’s Birthday gehoord in plaats van de kleine twee minuten die hiervan klinken. Dankzij een oudere collega zou ik dat juweeltje enkele jaren later alsnog ontdekken.

Daarbij realiseer ik me nog iets. Als ik het wel heb, is Heep in vergelijking met de andere drie grote hardrockbands van de vroege jaren ’70 de minst invloedrijke gebleken. In ieder geval in de kringen van hardrockers. Al is er momenteel een generatie die graag met Hammondorgel werkt, zoals het Nederlandse DeWolff - en laat ik Tricklebolt niet vergeten!
Maar wellicht zijn er liefhebbers van bijvoorbeeld symfonische, progressieve rock die dat anders zien? Op het uitgesponnen en slepende July Morning bijvoorbeeld zou je ook dat stickertje kunnen plakken.

In Nederland geen notering in de albumlijst, zie ik. Vreemd. Wat dat betreft voel ik me meer een Duitser: daar werd de plaat #7. Op streaming vond ik de uitgebreide 2cd-versie uit 2003 met enkele aardige bonussen. Inmiddels is hij mij 3,5 sterren waard, een zeven-en-een-half uitdrukkend, voor een acht (vier sterren) echter te mager.

Kan ik me voorstellen dat dat 'koffiemolengeluid' van Mick Box niet hip was in de jaren 80. In mijn geval echter was Heep net zo prominent als menig metal-band, zo ook dit album. Eigenlijk voornamelijk 'Gypsy' dat uitblinkt in improvisaties en bij 'July Morning' en 'Circle of Hands' meer een kwestie van langer doorspelen waar studio een fade-out komt. 'Tears in My Eyes' is mede met Ken Hensley op gitaar en bij uitstek één van mijn favorieten.