De LP stond recentelijk zeer prettig geprijsd, dus mijn MP3 versie eens omgeruild voor het echte werk. Dat betekende ook dat ik voor het eerst sinds jaren weer eens serieus ben gaan luisteren. Het gevoel dat ik toen had, is volkomen overeind gebleven. Een uitermate sympathieke debuut plaat van een band die hoorbaar potentie heeft.
Mister & Mississippi hengelt succesvol in een overvolle vijver qua invloeden en weet daar deels met eigen ideeën vandaan te lopen. Het aantal invloeden is hierboven al uitgebreid beschreven. Ik noem het altijd de bandwagon van Mumford and Sons.
Wat mij nog steeds aan het album bevalt, is dat de band zeer overtuigend een aantal sferen weet neer te zetten, met tempowisselingen in de muziek. Daarnaast dat de toch wat vreemde line up goed werkt. De leadzangwisseling tussen man en vrouw, die later veel meer is losgelaten, werkt ook heel goed hier.
Als ik bedenk dat de band eigenlijk een soort afstudeeropdracht is, kan gesteld worden dat M&M glansrijk geslaagd is. De samenwerking is overtuigend en er is een bandgeluid gemaakt dat met veel (inter)nationale bands kan concurreren, vrij moeiteloos zelfs.
Voor wie wil weten wat ik er in 2013 na de release van vond kan
hier terecht op WoNo Magazine. Teruglezend was ik toen misschien wel meer onder de indruk dan nu. Wie weet nog een halve * erbij binnenkort?