Stereophonics, eigenlijk heb ik ze jaren geleden al afgeschreven. De laatste twee platen borduurden immer voort op dé hit 'Dakota' zonder het origineel te evenaren. Goed, hier en daar een uitspatting ('Daisy Lane', 'Drowning', 'She's Alright', 'Beercan' en 'Show Me Now), en live altijd goed voor een nostalgie-show. Neen, Kelly en ik hadden als oude vrienden afscheid genomen. Toch, ik houd in de gaten wat de band doet. Ergens kriebelt het altijd nog.
Het kriebelige werd versterkt toen Stereophonics eind vorig jaar enkele nummers uitbrachten. 'Violins and Tambourins' en 'In A Moment' wekten mijn nieuwsgierigheid, zou de band dan eindelijk uit het 'Dakota'-stramien stappen? 'Indian Summer' bleek echter een doodgewone by the numbers single te zijn die uit hetzelfde vaatje tapte als 'Innocent' en 'It Means Nothing'. Aardig, maar meer ook niet.
Gelukkig bleken de eerste twee verschenen nummers dan ook meer representatief voor het album, welke te kenmerken valt met twee kernwoorden: donker en volwassen. De band klinkt hier, eindelijk weer eens, als nooit te voren. De plaat begint donker, komt met 'Indian Summer' even in het zonlicht, om daarna weer onder de grond te verdwijnen. 'Roll The Dice', 'Violins and Tambourines', 'In A Moment', 'Take Me' en 'We Share the Same Sun' klinken onheilspellend. We horen een donker geluid dat we nog niet eerder zo voluit in het oeuvre hebben gehoord. Het doet me denken aan de wat rustigere tracks van Language. Sex. Violence. Other?, zoals 'Devil, 'Lolita' en 'Feel', maar ook aan 'Drowning' van Pull The Pin.
Het volwassenere geluid keert terug in nummers als 'Graffiti On The Train', 'No One's Perfect', 'Catacomb' en 'Indian Summer'. Allen klinken als eerdere nummers 'Graffiti On The Train', met zijn beschrijvende karakter, klinkt als een nummer van de eerste twee platen of als een minder naïeve 'Daisy Lane'. 'No One's Perfect' klinkt als een volgroeid nummer van You Gotta Go There To Come Back. 'Indian Summer' refereert duidelijk aan de eerste singles van de laatste twee platen, maar klinkt beter. Het harde karakter van 'Catacomb' roept herinneringen op aan 'Bank Holiday Monday', maar doet minder infantiel aan. Meest duidelijke voorbeeld in dit rijtje is toch wel 'Been Caught Cheating', de oudere, dronken, bluesy broer van het gezellige 'Step On My Old Sizes Nines'.
Een duidelijke sfeer plaat, die me goed doet. Ik luister er graag naar. Hij verveelt me nog niet. Ik kijk er naar uit om naar te luisteren. Kenmerken die ik sinds You Gotta Go There To Come Back niet meer op een Stereophonics plaat heb geplakt. De laatste drie luisterde ik wel, maar ze verveelden me en de nummers die ik wel goed vond konden me er niet toe brengen de gehele plaat af te luisteren. Al met al is Graffiti On The Train een goede plaat van de band uit Wales. Met name vanaf 'Catacomb' staat het album als een huis. Onverwacht, maar niet ongewenst.