Stereophonics - Graffiti on the Train (2013)

In a Moment klinkt best aardig. Wat minder glad dan de nummers op hun vorige albums, een goede ontwikkeling. Hopelijk zijn de rest van de nummers van hetzelfde niveau.

YouTube - Stereophonics - In A Moment

Ik hoop dat dit album wat beter valt dan de laatste Keep Calm and Carry On. Ondanks dat daar wel een paar goede tracks op stonden, ben ik ze (mede door de ongewoon lange pauze van 4 jaar) een beetje uit het oog verloren en loop ik niet heel erg warm voor dit album. 'In A Moment' en 'Violins And Tambourines' waren prettige, maar wat veilige (of bedoel ik saaie?), voorproefjes die deze timide houding tegenover nieuw werk van één van mijn favoriete bands bevestigden. Toch moet ik bekennen dat ik weer ouderwets 'hooked' ben door de gewéldige nieuwe single 'Indian Summer'. Dat is bijna een Stereophonics-klassieker te noemen:

'Indian Summer' video:
YouTube - Stereophonics - Indian Summer

'Indian Summer' (live @ Absolute Radio):
YouTube - Stereophonics - Indian Summer (live)

Van deze band ken ik enkel de nummers Dakota en Innocent, nog geen volledige albums. Die nummers zijn wel de moeite waard. In A Moment en Indian Summer kunnen me nog niet overtuigen.

Ik vind hem verrassend goed. Zowat alle nummers vallen goed binnen met genoeg afwisseling. Meestal ging de zang van meneer Jones gaandeweg vervelen, maar daar heb ik op dit album totaal geen last van.
Goeie!

Tot en met 'Language. Sex. Violence. Other?' (2005) hebben Stereophonics - in mijn beleving - alleen maar Topalbums afgeleverd. 'Pull the Pin' (2007) en 'Keep Calm and Carry On' (2009) zijn nog steeds aardige albums maar hebben voor mij niet de impact gehad als hetgeen ze daarvoor hebben uitgebracht. Maar ik zal die twee voorlaatste albums de komende tijd ook weer eens een kans geven.

'Graffiti on the Train' klinkt ook weer lekker. Ik ben ook gewoon fan van het stemgeluid van Kelly. Heerlijk subtiel rauw randje. Viool in hun muziek is nieuw voor me en bevalt me altijd goed in (rock)muziek. Naast dat gegeven beluister ik - vooral bij de eerste nummers - het vertrouwde Stereophonics geluid. 'Catacomb' heeft aanvankelijk de de drammerige sound van 'Language. Sex. Violence. Other?' maar bouwt op tot het hardste nummer dat ik ken van ze. Vanaf 'Catacomb' klinkt het ook minder als de vertrouwde 'Stereophonics' of ligt dat aan mij? Is niet erg, want de nummers bevallen goed, vooral ook dankzij de viool! En het zijn de eerste indrukken. Album valt in ieder geval niet tegen. Zeker niet. De opbouw van 'Violins And Tambourines' ook; top! Klasse om als band zo constant goede tot zeer goede muziek te blijven maken. Chapeau!

Genoten van het nieuwe album deze zaterdagochtend.

Staat op de luisterpaal.

Verassend plaatje van de 'Phonics. Kwalitatief ligt dit dicht bij hun eerste 5 platen. Een stuk minder recht-toe-recht-aan rock, minder catchy wellicht, maar veel meer de nadruk op sfeer. Geen enkele track valt uit de toon, mooi geheel. Niet verwacht dat ik ooit nog eens enthousiast zou worden van een Stereophonics plaatje

Bij het bovenstaande sluit ik me aan. Waar de vorige twee platen toch grotendeels allemaal voortborduurden op de succesformule van 'Dakota', gaat de band hier eindelijk weer eens wat experimenteren. Goed, het is nog steeds geen lesje in de hogeschool muziek (zoals Van Nieuwkerk dat zou zeggen), maar het is een eerlijke plaat waarbij eindelijk weer eens wat meer van stal wordt gehaald dan louter gitaar / bass / drums. En, o zo heerlijk, maar tien nummers, waardoor de plaat niet voortkabbelt en niet gaat vervelen. Even een weekje aanhoren en dan ga ik een langere recensie plaatsen.

Jeej nieuwe Stereophonics plaat eindelijk uit

Zal eens kijken of de lokale plato deze inmiddels heeft ingeslagen! Weet iemand al wat meer over tourdata? Ik las op Nu.nl dat ze naar Pinkpop komen, maar verder kon ik eigenlijk nog niet meer vinden, ook niet op hun website.

Stereophonics, eigenlijk heb ik ze jaren geleden al afgeschreven. De laatste twee platen borduurden immer voort op dé hit 'Dakota' zonder het origineel te evenaren. Goed, hier en daar een uitspatting ('Daisy Lane', 'Drowning', 'She's Alright', 'Beercan' en 'Show Me Now), en live altijd goed voor een nostalgie-show. Neen, Kelly en ik hadden als oude vrienden afscheid genomen. Toch, ik houd in de gaten wat de band doet. Ergens kriebelt het altijd nog.

Het kriebelige werd versterkt toen Stereophonics eind vorig jaar enkele nummers uitbrachten. 'Violins and Tambourins' en 'In A Moment' wekten mijn nieuwsgierigheid, zou de band dan eindelijk uit het 'Dakota'-stramien stappen? 'Indian Summer' bleek echter een doodgewone by the numbers single te zijn die uit hetzelfde vaatje tapte als 'Innocent' en 'It Means Nothing'. Aardig, maar meer ook niet.

Gelukkig bleken de eerste twee verschenen nummers dan ook meer representatief voor het album, welke te kenmerken valt met twee kernwoorden: donker en volwassen. De band klinkt hier, eindelijk weer eens, als nooit te voren. De plaat begint donker, komt met 'Indian Summer' even in het zonlicht, om daarna weer onder de grond te verdwijnen. 'Roll The Dice', 'Violins and Tambourines', 'In A Moment', 'Take Me' en 'We Share the Same Sun' klinken onheilspellend. We horen een donker geluid dat we nog niet eerder zo voluit in het oeuvre hebben gehoord. Het doet me denken aan de wat rustigere tracks van Language. Sex. Violence. Other?, zoals 'Devil, 'Lolita' en 'Feel', maar ook aan 'Drowning' van Pull The Pin.

Het volwassenere geluid keert terug in nummers als 'Graffiti On The Train', 'No One's Perfect', 'Catacomb' en 'Indian Summer'. Allen klinken als eerdere nummers 'Graffiti On The Train', met zijn beschrijvende karakter, klinkt als een nummer van de eerste twee platen of als een minder naïeve 'Daisy Lane'. 'No One's Perfect' klinkt als een volgroeid nummer van You Gotta Go There To Come Back. 'Indian Summer' refereert duidelijk aan de eerste singles van de laatste twee platen, maar klinkt beter. Het harde karakter van 'Catacomb' roept herinneringen op aan 'Bank Holiday Monday', maar doet minder infantiel aan. Meest duidelijke voorbeeld in dit rijtje is toch wel 'Been Caught Cheating', de oudere, dronken, bluesy broer van het gezellige 'Step On My Old Sizes Nines'.

Een duidelijke sfeer plaat, die me goed doet. Ik luister er graag naar. Hij verveelt me nog niet. Ik kijk er naar uit om naar te luisteren. Kenmerken die ik sinds You Gotta Go There To Come Back niet meer op een Stereophonics plaat heb geplakt. De laatste drie luisterde ik wel, maar ze verveelden me en de nummers die ik wel goed vond konden me er niet toe brengen de gehele plaat af te luisteren. Al met al is Graffiti On The Train een goede plaat van de band uit Wales. Met name vanaf 'Catacomb' staat het album als een huis. Onverwacht, maar niet ongewenst.

Sluit me helemaal bij deze woorden. Een meer dan prettige verrassing deze nieuwe van Stereophonics. Top.

Weer een echt Stereophonic album. Een paar geweldige nummer: Graffiti on the Train, Violins and Tambourines (hebben een beetje de sfeer van Kelly's solo plaat) & Catacomb. Een paar slechte nummers: Indian Summer (zeikplaat) en niet geheel gelukt blues nummer Been Caught Cheating. De rest is vrij aardig. Dus over het algemeen bevalt hij me wel. Een 4 dus.

Ik heb deze plaat een paar keer moeten beluisteren voordat ik er pas echt over uit was hoe ik deze plaat moet beoordelen. Dat is me nog nooit overkomen bij een Stereophonics album, want al hun platen hebben een hoog what you hear is what you get gehalte. Dat is doorgaans niet echt mijn muzieksmaak, maar de Phonics hebben een speciaal plekje in mijn hart weten te verover, mede door hun altijd heerlijk concerten.

Deze plaat lijkt wat inconsistent in die zin dat de nummers niet echt een geheel vormen. Dat heeft met name te maken aan de diversiteit aan stijlen: het overgeproduceerd Violins and Tambourines - vind ik prachtig!! - staat totaal haaks op Been Caught Cheating. Dat maakt het een beetje een mengelmoesje, maar wel een interessant mengelmoesje.

4,0* en veel zin in de live-uitvoering van deze nummers die ze ongetwijfeld binnenkort naar Nederland gaan brengen.

Dit is voor mij de eerste Stereophonics plaat ooit. In het verleden kwam ik wel eens wat op de radio tegen, maar het was destijds niet reden genoeg om er goed voor te gaan zitten. Zojuist op luisterpaal mogen beluisteren en ik heb genoten van wellicht een van de beste platen uit 2013.
Erg melancholisch en vol gevoel gezongen.

Nu ben ik toch wel erg benieuwd naar de voorgaande albums.

You Gotta Go There to Come Back zou een goed begin zijn. Net iets beter dan dit album.

wat een bom is deze plaat!! van in begin grijpt ze je bij de keel om niet meer los te laten! interesse was wat weg gevallen, ben al van in begin een volger van deze groep met waarschijnlijk beste stem die ik laatste 15 jaar gehoord heb, maar hun vorig album bleef niet hangen en even vreesde ik dat ze zouden wegzakken in de grote oceaan van matigheid waar heel wat bands vertoeven tegenwoordig...

...tot graffiti on the train, het titelnummer, door mijn boxen weerklonk! werkelijk één van hun beste nummers ooit...interesse dus gewekt, album opleggen en ben er nu al weken naar aan het luisteren! geen enkel slecht nummer op album, wat voor mij dezer dagen een verademing is!
catacomb is lekker alles geven, lekkere riff, door het dak gaan
take me & in a moment & violins.. zijn lekkere dreigende en onheilspellende nummer
indian summer, we share same sun & roll the dice zijn de perfecte nummers om het ontbreken van een warme zomer te helpen vergeten
been caught cheating is een lekker nummer voor onderweg in de auto als je bij ondergaande zon op de baan bent
en no one's perfect is met ogen en billen toe genieten van een perfecte rauwe stem!

welkom back stereos...ik zal er bij zijn op Werchter!!

na 10 jaar weer een album die het waard is on helemaal beluisterd te worden! Het valt me ook op dat het (te) rauwe randje bij Mr Jones verdwenen is.

Dat valt mij ook op op dit album, maar of dat het beter maakt. Hoezo te? Heb zelden zo een power gehoord met een rauw randje.

Heb deze plaat dit jaar vrij vaak gedraaid, iig meer dan de laatste twee platen van deze band. Fijne, bijna ontspannende plaat met een paar hele fraaie nummers. Saai? Wellicht. Veilig? Soms ook. Maar op de een of andere manier ook ongedwongen (alsof de band dit keer gewoon lekker een plaat wilde maken) en dat bevalt me prima.

Eén van de beste albums van 2013 en ik had hier helemaal nog niet eens gestemd. IJzersterke composities met een geweldige mix aan stevigheid en akoestische melancholie. Zonder mindere nummers, zonder skipmomenten en een aantrekkelijkheid die je tot het einde aan het album houdt gekluisterd.

The National is dan de nummer 1 in de top 100 van onze mumelijst over 2013. Dat album heb ik ook maar Graffiti on the train is voor mij een stuk spannender, moet ik eerlijk bekennen. Ik begrijp niet waarom het gemiddelde nogal aan de lage kant is. Maar ik lees ook weinig van mensen waarom zij het lagere cijfers hebben gegeven.

Nog eens volledig beluisterd, en bevestiging dat dit de plaat van 2013 voor mij was.
Ik had ze in Werchter gezien vorig jaar en was genieten van begin tot eind, de songs van deze plaat stonden als een huis.
Voor de rockers onder ons: luister eens naar Catacomb!! Beste rocksong van Stereos die ze ooit gemaakt hebben als je het mij vraagt.
Grafitti on the train blijft nog altijd favoriete song van deze plaat.
Ben wel verbaasd over weinige reacties hier op deze site bij deze groep en deze plaat.
Ben het eens met Musicfan, the National blijft bloedmooi, maar ik begin ook beetje spanning en afwisseling te missen, dat heb ik van geen kanten bij deze plaat.

Vandaag dit album 2 maal voorbij laten komen, naar al die positieve reacties hier en verveeld nog steeds niet, sterker nog ga hem een halfje opwaarderen met heerlijke songs als: Grafitti on the train - Catacomb - Violins and Tambourines en In a moment, Deze plaat doet mij verlangen naar een volgend Stereophonics-concert, als ze de spirit en afwisseling van deze plaat ook live kunnen brengen wordt dat intens genieten

De eerste drie albums vond ik geweldig, zeker nummer 2 Performance & Cocktails.
Op You Gotta Go There To Come Back staan ook geweldige tracks, maar daarna word het opeens een stuk minder voor mijn gevoel. In het begin als een album net uit is luister ik het veel, maar niets blijft echt hangen. Pull The Pin, Language.Sex.Violence.Other? en Keep Calm & Carry On waren voor mij helemaal geen blijvers en verre van tijdloos. P&C grijs gedraaid, maar kan ik nog steeds opzetten en er van genieten.

Goed nu naar Graffiti on the Train. Bij elk nieuw album hoopte ik weer de authentieke sfeer terug te horen en dat gebeurde maar weinig. Maar dit gaat de goede kant op! Zitten een paar sterke nummers bij en de gehele sound gaat ook weer wat terug naar het vroege werk. ik denk dat hun kracht daar ook vooral ligt.

Wow dus jij komt net kijken in de muziek?

Best lekker album dit om weer eens op te zetten. Na elk nummer denk ik dat ie gaat vervelen. Nou niet dus.

Hoe kun je nou een cijfer geven aan een album wat je niet eens kent? Heel vreemd. Ook jammer wat hierdoor haal je bewust het gemiddelde naar beneden.

Heb daarna het album wel beluisterd hoor. Dit was eerder een anticipatiepost, geplaatst enkele weken voor de releasedag. Het album sprak me uiteindelijk niet zo aan, dus heb ik nooit de moeite genomen om er nog een bericht over neer te zetten.