Red - Release the Panic (2013)

He hij staat erop! Ontzettend veel zin in dit album. RED staat met stipt op nummer één als favoriete band. De eerste drie nummers zijn al reeds te beluisteren en daaruit kunnen we opmaken dat RED het iets anders gaan doen. De welbekende strings zijn op de eerste twee singles (Release The Panic & Perfect Life) verdwenen en ook op de powerballed (Hold Me Now) zijn ze nog niet te vinden. Dit is even wennen voor de echte fans. En dus ook even voor mij, maar feit blijft dat het sterke nummers zijn. Hoewel ik denk dat er bij de eerste twee nummers meer in had gezeten.

Desalniettemin heb ik onwaarschijnlijk veel zin in dit album en denk dat hij net als de eerste drie ontzettend goed zal zijn! (laat de deluxe editie maar komen!)

Iets minder dan voorganger Until We Have Faces, maar dat mag de pret niet drukken. Dit is een prima album, vol met stevige industriële beukers als het titelnummer en Damage, alsmede meer ballad-achtig werk als Hold Me Now. Het songmateriaal is soms aan de iets te gemakzuchtige kant, je voelt dat de band beter kan. Catchy deuntjes als Perfect Life en Die For You liggen lekker in het gehoor en nestelen zich al snel in je hoofd, maar zijn zowel muzikaal als tekstueel aan de dunne kant. De plaat is met zijn 34 minuten ook aan de erg korte kant. Het verdient aanbeveling om de deluxe editie te beluisteren, die naast twee prima extra tracks (Love Will Leave A Mark en As You Go) ook drie aardige remixen bevat. Binnen het genre blijft Red in ieder geval een koploper, dat bewijst ook deze plaat weer.

De stijl van dit album is wel wat anders dan ik normaal van RED gewend ben. Maar dat wil niet zeggen dat dit niet een prima album is. Nummers zoals Damage en Release the Panic kan ik keer op keer weer beluisteren. Een prima album dus, hopelijk mag ik dit nieuwe album binnenkort live meemaken.

Daar is hij dan (al ruim een paar weken) het nieuwe album van RED. 3 albums op rij wist de band mij te raken met meeslepende muziek en heerlijke zang. Waar End Of Silence raakvlakken (ik herhaal raakvlakken) had met Linkin Park, creëerde de band op hun tweede album een geheel eigen sound. Het derde album probeerde wat nieuws uit maar dit was een kleine verandering in het concept. Op hun nieuwste album "Release The Panic" gooit de band het overigens over een hele andere boeg. Maar of dit goed uitpakt?

Het album trapt af met de heavy titeltrack "Release The panic" beukende gitaren en heftige zang maken dit een sterk nummer, de toon is gezet, maar één ding is duidelijk de strings zijn naar de achtergrond gedreven.
Dit merk je naar mate het album volgt, maar het weglaten van de strings is niet de enige verandering. Want na het titelnummer volgen twee (vrij) poppy nummers. "Perfect Life" is de eerste single en zou de zelfde kracht moeten dragen als nummers "Death of Me (I&I) en "Faceless (UTWH)". Het nummer mist echter kracht en het "Yeah Yeah" maakt het nummer wel erg poppy, ook het daarop volgende nummer "Die For You" blinkt uit door het poppy gehalte en heeft dit nog sterker dan het vorige nummer, het zijn geen slechte nummers, maar het anders dan je gewend bent van de band. "Damage" daar in tegen mag zich zelf een top 5 plek in ruigste RED nummers geven, zowel in het refrein als in de breakdown wordt flink gescreamd en maakt dit één van de betere nummers. "Same Disease daar in tegen heeft weer een flink poppy gehalte. Wanneer we aankomen bij nummer 6 van het album komt de oude stijl van RED iets meer terug met het nummer "Hold Me Now" een prima ballad die zo in het rijtje past van "Not Alone" & "Best is yet to come". Daarna zien we RED zoals -ik- verwacht: beukende gitaren, afwisselende screams & clean zang en de strings!! "if We Only" is wellicht een van de beste van het album samen met opvolger "Glass House" waar weliswaar niet in gescreamd wordt maar wel een hele goede tekst heeft. Vervolgens. Voor "Glass House" komt nog wel een powerballad ala "Never Be The Same" alleen met zwakkere tekst, het nummer klinkt prima, maar mist kracht, dit komt met name door een wat simpele tekst "why can your love be so close, when I'm so far away" is een zin die ik menig pop (ja pop) nummers is gebruikt. Dan de afsluiter "When We Come Alive" het nummer klinkt prima en klinkt een stuk beter zowel qua tekst als sound dan broertje "So Far Away".

De bonus nummers zijn leuk met name "As You Go" is een lekker nummer. "love will leave a mark" is een wat simpele maar beukende rocktrack met een goede tekst en lekkere sound.
Voor mensen die van "Dubstep" houden zijn er ook nog twee remixes gemaakt van "Hymn For The Missing" & "Death of Me". Als fan vind ik ze wat simplistisch en kort door de bocht en een afbreuk aan het origineel. Maar voor zij die dat niet zo voelen zijn het prima nummers om zo nu en dan eens te horen.

Na dit lange verhaal en afwegingen kan ik niks anders zeggen dan licht teleurgesteld te zijn in het nieuwe werk van RED. Ik merk dat ik qua cijfer ook erg twijfel tussen een 3.5 en een 4, dit zijn beide prima cijfers maar wanneer je ziet dat de vorige albums een 4.5 kregen is dat toch wel zonde. Ik geniet van het album, maar hoop dat ze op hun volgende werk meer terug gaan naar de sound die I&I zo goed maakte.
3.5

Redelijk standaard werkje met hier en daar wat heavy werk erin.
Toch wilt het de speaker uitknallen, en ik kan dit dan simpelweg ook niet opzetten zonder het volume steeds wat harder te zetten.
Tot we bij de laatste helft aankomen daar gaat het geluid telkens weer wat zachter.
Wat is het toch met bands, dat ze de saaie nummers (zogenaamde ballad's en dergelijke zooi) altijd aan het eind van een album doen, voel me altijd bedrogen als ik het album afgeluisterd heb.

Nummers die er voor mij uitspringen zijn Release the Panic, Damage(heerlijk begin) en If We Only.
Afgezien van Hold Me Now staan er geen echte teleurstellingen op,

Muziekaal is het allemaal bekend en zitten er weinig verrassingen in (zeg maar geen).
Ook de veplichte ballads staan erop, en zoals met de meeste ballads weten ze me niet te boeien. Vind het altijd maar zeikerig klinken en al helemaal als de nummers ervoor en ernaar lekker stevig zijn mogen ze ze best weglaten.

Al met al is het vermakelijk, hoewel het makkelijk wegluistert met de rest van mijn muziek valt het nergens op.
Als ik het hier zo zie (en lees) zal ik het oudere werk er ook eens bij pakken, dat word toch wat beter beoordeeld.

3*

Dit album is wat minder dan de drie voorgangers, vooral vanwege het feit dat de zang een stuk minder rauw wordt aangezet en het allemaal wat gladder klinkt. Ook de wat korte tijdsduur (zonder bonustracks) is niet in het voordeel. Desalniettemin nog steeds een dikke voldoende. Nummer als Damage en The Moment we come Alive zijn toch erg mooie nummers.
Zoals Benjamindaxx al aangaf: graag bij het volgende album terug naar het rauwere werk. Afwachten dus maar....