Wie als beginnend-artiest-met-platencontract twee albums in een jaar uitbracht, nam daarmee de complete livesetlist in de studio op. Zo ook Joe Jackson in 1979.
De man had in Nederland met zijn debuutplaat meteen een hitsingle te pakken gehad. Dat lukte niet met deze opvolger, getiteld
I’m the Man. Vanaf de hoes kijkt hij ons brutaal aan, vermomd als type zakenman-van-de-straat met zo’n dun snorretje, zoals in diezelfde periode Kees van Kooten als lid van
De Tegenpartij deed. De ironie van de Nederlandse persifleerders herken ik bij Jackson. Dan houden de vergelijkingen wel op, want de muziek op zijn tweede langspeelplaat is wel even van een ander niveau.
Net als voor het debuut geldt dat de piano een bescheiden rol speelt, anders dan je van deze zanger/pianist zou verwachten. Opnieuw gitaarsongs dus en wie denkt dat die onderdoen voor die van het debuut, vergist zich nauwelijks. De tweede is weliswaar iets, maar zeker níet veel minder pakkend. Het is weer volop genieten, geheel in de geest van new wave met vooral snelle liedjes. Uitschieters zijn
On Your Radio en de langzamere tracks
Geraldine and John en het melancholieke
It’s Different for Girls, in Nederland een radiohitje.
Opvallend zijn de observerende teksten van Jackson, zoals in de reggae van
Geraldine, over een stel dat ogenschijnlijk gelukkig is, maar van wie al spoedig wordt verteld hoe de schijn in elkaar zit. Bovendien horen we tegen het einde (spoiler!) dat de broer van Geraldine aan John zijn onvrede hierover hardhandig heeft laten weten. Als een minispeelfilm wordt de luisteraar het verhaal ingezogen.
Jackson zingt venijnig, wat wederom prima past bij de vlotte gitaarliedjes. Hieraan wordt soms ter variatie een mondharmonica, melodica (zo'n mini-blaaskeyboard) of piano toegevoegd.
Fijne opvolger van het debuut van De Man, zij het nét niet zo goed als de eersteling. Wat we toen nog niet konden weten was dat zijn brede muzieksmaak en dito muzikale capaciteiten in die post-punkdagen grotendeels verscholen bleven. Alhoewel, in het intro van
The Band Wore Blue Shirts komen we al een vleugje jazz tegen. Kortom, wordt vervolgd!