Als ik naar muziek luister dan krijg ik altijd een bepaalde kleur in gedachten.
Bij Vondelpark is dat net zoals hun cover lichtblauw. Het album heeft iets triestigs. Maar donkerblauw is het ook niet. De manier waarop Lewis Rainsbury zingt en de stemvervormer die regelmatig gebruikt worden dragen bij aan het sombere sfeertje. De muziek is meestal traag en sloom. Toch klinkt het niet helemaal triestig. Iemand die ik ken omschreef iets gelijkaardigs als dit als "muziek waarbij ik niet weet hoe ik mij er bij moet voelen". Hier past dit ook. Als iemand met een bipolaire stoornis doet zo'n muziek het het best bij mij. Waarschijnlijk omdat ik ook nooit weet hoe ik mij moet voelen.
Seabed zal nog vaak gedraaid worden. Zeker als het weer wat mooier wordt.
Als dat ooit nog eens gebeurt toch.