Onmiskenbaar Iron & Wine, maar dan in een funky jazz jasje.
Waar op het vorige album de band een toevoeging van 'so-so' was, is dit een echte bandplaat. Grappig genoeg ga ik dan juist de singer-songwriterkant van Sam Beam missen.
Het openingsnummer vormt een mooi bruggetje tussen het vorige werk en deze nieuwe richting. Met Grace For Saints And Ramblers wordt er op dit album even uit de band gesprongen, maar voor de rest is het weer allemaal heel kalm en smooth.
Sundown kan gezien worden als een reprise van Caught In The Briars en daarmee wordt mij voor het eerst pas de eenheid in dit album duidelijk.
Na vijf luisterbeurten kan ik dit album een héél magere 3 sterrenscore geven. Het is even wat moeilijk te doorgronden, maar wel lekker. Helaas kabbelt het na Grace allemaal wat voort, zonder ergens nog echt de trend te doorbreken.