menu

Sammy Hagar - Musical Chairs (1977)

mijn stem
3,21 (12)
12 stemmen

Verenigde Staten
Rock
Label: Capitol

  1. Turn Up the Music (3:34)
  2. It's Gonna Be Allright (4:06)
  3. You Make Me Crazy (2:45)
  4. Reckless (3:33)
  5. Try (Try to Fall in Love) (3:09)
  6. Don't Stop Me Now (3:13)
  7. Straight from the Hip Kid (3:07)
  8. Hey Boys (2:49)
  9. Someone Out There (3:01)
  10. Crack in the World (5:10)
  11. (Sittin' on) the Dock of the Bay * (3:01)
toon 1 bonustrack
totale tijdsduur: 34:27 (37:28)
zoeken in:
avatar van Metalhead99
3,5
Leuk pop/rock album van Sammy Hager. Hagar deed het vooral in het begin van de jaren '80 goed bij het mainstream publiek, maar dit album is zeker al de moeite waard. Leuke nummers en de cover Sittin' on the Dock of the Bay (Otis Redding) is ook niet verkeerd.

avatar van LinkinPark90
4,0
Leuke plaat van de Red Rocker. Hoewel niet alle nummers even sterk uit de verf komen (net zoals bij zijn debuut) klinkt de plaat als totaalpakket wel heerlijk. Zijn cover Sittin on the Dock of the Bay is wat een vreemde eend in de bijt maar is zeker niet slecht.

avatar van RonaldjK
2,5
Toen ik enkele jaren geleden een zelf samengestelde 'Best of Sammy Hagar' brandde, viel dit album mij tegen. Ik had gisteren Musical Chairs bij mijn tweede reis door zijn oeuvre zelfs bijna over het hoofd gezien. En dat ondanks dat de door mij zo gewaardeerde drummer Denny Carmassi, ex-Montrose, zich weer aan Hagars zijde voegde, waarmee een bijna-reünie van die groep plaatsvond. Gitarist Gary Pihl nam de plek in van Ronnie Montrose.

En toch. De plaat is me te ingetogen. Er is enige gelijkenis met de titelloze voorganger uit hetzelfde 1977: wederom geproduceerd door John Carter en opgenomen in Londen (deze keer Utopia Studio), met een hoes van het Londense grafische collectief Hipgnosis, zij het nu eentje die ik níet waardeer, al is dat bijzaak. De orkestrale arrangementen van Sammy Hagar zijn op één nummer na verdwenen.

Na drie poprocknummers volgt Reckless, het eerste nummer waarin lekker fel wordt gespeeld en dan zijn we al bijna aan het einde van kant 1; de riff heeft iets van Speed King van Deep Purple en Pihl blijkt snel te kunnen soleren. Het wordt gevolgd door de fraaie uptempo ballade (ja dat kan, luister maar) Try, waarin Hagar zich met een klassiek kamerorkest van de gevoelige kant laat zien.
Op kant 2 meer poprock waarmee de gouden keel van Hagar prima uit de voeten kan, maar het pakt me niet, al heeft Hey Boys, waarvandaan de albumtitel afkomstig is, wel een sympathiek meezingrefrein. Idem voor het steviger Crack in the Sky dat met synthesizereffecten van Alan Fitzgerald en een slepend ritme de plaat afsluit; mijn derde favoriet op een album waar ik verder niet zoveel mee kan.

In 1996 bij One Way Records verschenen met bonustrack (Sittin' On) The Dock Of The Bay, een non-albumsingle uit 1979. Die single verscheen met de B-kant erbij wederom als bonus op de 2009-editie van opvolger Street Machine (1979).
In 2023 volgde een re-release van Musical Chairs via Music On CD met alleen de originele tien nummers.

avatar van Faalhaas
2,5
Het derde solo album van The Red Rocker. Maar echt gerockt word er nauwelijks. Het is vooral pop wat de klok slaat. Nu hoeft dat geen probleem te zijn, maar het klinkt allemaal wat stuurloos. Alsof Sammy niet goed wist welke kant hij op moest. De single You Make Me Crazy is daar een goed voorbeeld van:

https://www.youtube.com/watch?v=HFVxSQ0eu3s

We zien Sammy met een kort gekapt kapsel een zoetgevooisd nummer brengen. Nu zegt de lengte van zijn haar natuurlijk niet automatisch iets over de kwaliteit van de muziek. Maar hij lijkt hier wel een soort trekpop van een paar machtige platenbonzen en dit is duidelijk niet zijn stijl. Veels te soul achtig, als iemand als Stevie Wonder het had gedaan was het waarschijnlijk een stuk overtuigender geweest.

En zo zit dit album vol met dit soort net niet momenten. Gelukkig valt er ook nog wel wat te genieten, want hierna krijgen we Reckless, een lekker opgefokt hardrocknummer die zo op Street Machine had kunnen staan. Straight From The Hip is ook wat steviger. Net als afsluiter Crack In The World, welke halverwege opeens een beetje leentjebuur gaat spelen bij Pink Floyd. En dat gebrek aan een eigen smoel en één duidelijke stijl is toch wel wat dit album in de weg zit.

Als je de lineup bekijkt - die grotendeels uit voormalig Montrose leden bestaat - zou je toch meer verwachten maar ik kom niet verder 2,5*. Ik ga ook een verzamelalbum maken met de beste early Hagar tracks en veel zal er niet op terecht komen, waarschijnlijk alleen Reckless en Crack In The World.

Gast
geplaatst: vandaag om 23:45 uur

geplaatst: vandaag om 23:45 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.