Minstens vijftien jaar geleden heb ik deze cd al eens in bezit gehad, en weer verkocht.
Sindsdien ben ik dit album eigenlijk vergeten. Naar aanleiding van
Germs topic
Wat als Axl
Rose had willen luisteren heb ik It’s Five O’Clock Somewhere eens op Youtube opgezocht.
Na een keer of drie luisteren is de conclusie dat ik de afgelopen jaren weinig gemist heb.
Slash en consorten komen met 70 minuten muziek, maar een flink deel daarvan had
weggelaten kunnen worden zonder dat de kwaliteit van het album daardoor was verminderd.
Slechte nummers zijn er weinig, maar veel nummers zijn te lang. Toen ik It’s Five O’Clock
Somewhere in twee delen luisterde, beviel het me prima, maar als geheel kan het mijn
aandacht niet volhouden. Daarbij ligt de stem van Eric Dover me niet echt.
Hoogtepunten van deze plaat zijn voor mij Neither Can I, Beggars and Hangers-On, Be the
Ball. Lower viel me ook op. Het zou, denk ik, een goed nummers zijn geweest voor Alice in
Chains. Bij Slash’s Snakepit werkt het iets minder goed.
Concluderend is dit een redelijk album, dat geen diepe indruk heeft gemaakt, en de
komende vijftien jaar weer gewoon onbeluisterd (door mij) op Youtube kan blijven staan.