menu

Sanctuary - Refuge Denied (1987)

mijn stem
3,86 (38)
38 stemmen

Verenigde Staten
Metal
Label: Epic

  1. Battle Angels (4:52)
  2. Termination Force (3:40)
  3. Die for My Sins (3:43)
  4. Soldiers of Steel (5:32)
  5. Sanctuary (3:59)
  6. White Rabbit (3:13)

    met Dave Mustaine

  7. Ascension to Destiny (4:59)
  8. The Third War (3:54)
  9. Veil of Disguise (5:57)
totale tijdsduur: 39:49
zoeken in:
avatar van Germ
3,5
Germ (crew)
Oerdegelijke metal, geproduceerd door niemand minder dan Dave Mustaine.

De Jefferson Airplane cover (met solo van Mustaine) is wat mij betreft het hoogtepunt van het album.

Sanctuary zou hier na nog één album (die beter is dan deze) alvorens onder de naam Nevermore tot grote hoogten te stijgen

avatar van James Douglas
Die uitvoering van White Rabbit met de de introsolo van Mustaine is inderdaad huiveringwekkend vakmanschap. De rest is inderdaad oerdegelijk maar kan mij hedendagen maar kort bekoren.

avatar van Kronos
4,5
De opvolger, Into the Mirror Black, is beter en wat tijdlozer.

avatar van Epitaph
3,5
Bij die introsolo van D. Mustaine van White Rabbit hoor wat een herkenbare spelstijl hij heeft.

avatar van James Douglas
Ja heerlijk, die smerige sound ten tijde van Peace Sells weerklinkt daar prachtig.

avatar van wizard
3,5
Best een leuk plaatje dit, maar vergeleken met Into The Mirror Black vind ik deze plaat over de gehele linie wat minder: muzikaal, vocaal (minder afwisselend), en productioneel (de plaat klinkt scheller, ten minste op mijn stereo).

3.5*.

avatar van Guinness1980
4,5
Ben ik dan de enige die Refuge Denied een geweldig album vind?

avatar van Kronos
4,5
Guinness1980 schreef:
Ben ik dan de enige die Refuge Denied een geweldig album vind?

Dat lijkt me met 19 stemmen en een gemiddelde van 4,02 toch een wat overbodige vraag, Guinness1980.

Veel moet dit debuut volgens mij niet onderdoen voor zijn opvolger. Elk nummer is raak maar er zijn ook uitschieters, zoals Battle Angels, Die for My Sins, White Rabbit en als kers op de taart de afsluiter Veil of Disguise.

De productie van Mustaine klonk mij destijds best goed in de oren maar nu vind ik het toch nogal rommelig. Vooral te wijten aan de drums die soms als geweerschoten klinken. Als je daar doorheen kan luisteren en met de ijselijk hoge gillen van Warrel Dane kan leven valt hier veel te genieten.

Het mooie artwork van Ed Repka maakt het plaatje af.

Ik zag Sanctuary ooit nog live op Aardschokdag in '88, samen met andere favoriete bands: Megadeth, Testament, Flotsam and Jetsam, Vicious Rumours en Nuclear Assault.

avatar van Edwynn
4,0
De productie is weliswaar rommelig maar de plaat heeft wel praktisch hetzelfde geluid als Peace Sells. Toevallig vind ik dat juist uiterst charmant. De composities vind ik geweldig. Met het lijflied Die For My Sins als ultieme Sanctuary hymne.
Into The Mirror Black is iets volwassener maar ik waardeer beide platen even hoog.

avatar van Kronos
4,5
Edwynn schreef:
De productie is weliswaar rommelig maar de plaat heeft wel praktisch hetzelfde geluid als Peace Sells.

Ik zou zeggen theoretisch, maar praktisch niet.

De basis, het idee erachter, lijkt me in principe hetzelfde. Maar het pakt bij Megadeth toch véél beter uit. De bas is duidelijker te onderscheiden, de gitaren klinken helderder, voller en vetter, de zang van Mustaine zit beter in de mix en die 'geweerschoten-drums' verstoren de rest niet.

In de praktijk, voor mij althans, een geheel andere beleving.

avatar van Edwynn
4,0
Peace Sells is in alle productionele opzichten beter. Maar het totaalgeluid vind ik wel degelijk vergelijkbaar. En het geluid van Refuge Denied vind ik erg charmant. Ondanks de slordigheden. Peace Sells vind ik ook charmant. Maar dan vanwege de totale gaafheid.

avatar van glenn53
4,0
Ik heb deze nu pas en ik vind het ook erg Judas Priestachtig waarschijnlijk door de zang.

avatar van gigage
4,0
Van de 2CD die samen met Into the mirror Black werd uitgebracht heeft de tweede schijf toch wel wat meer minuten in de CD lade doorgebracht. Daarmee degradeert het dit debuut niet naar de kelder van de thrash scène maar er kan er maar een de beste zijn. Dat ligt deels aan de ietwat lompe productie van deze schijf. Alles had wel iets strakker en of droger gemogen. Daarnaast , en wat je wel bij meer beginnende thrash bands hoort, zit er soms weinig verschil in de intensiteit tussen de coupletten en de eventuele refreinen. De luisteraar moet zelf maar uitzoeken waar wat zit en waar de nadruk op gelegd had moeten worden. Dat lukt wel, maar kost iets meer tijd.

Daartegenover staat dat de band geen tempowisseling schuwt, geen gelegenheid laat liggen om er een furieuze solo tegenaan te mikken en dat Warrel Dane nog hoger probeert te komen dan King Diamond.

Ja, deze hoort ook gewoon bij de Amerikaanse metal klassiekers van weleer, voor mij.

avatar van ZAP!
Machtige stem, die Warrel Dane. Machtige plaat ook. Misschien is de productie rommelig, maar dat hoor ik dan weer niet zo, kan er uitstekend mee door. Voor mij is het de vraag of dit wel thrash metal is, zou het zelf power metal noemen, maar af en toe gaat het idd behoorlijk de thrash kant op. De Jefferson Airplane cover is inderdaad erg gaaf gedaan. Verdere tracks die ik erbovenuit vind steken zijn de opener en 'Termination Force' (en de afsluiter barst ook wel lekker los naar het einde toe). Of ik deze vandaag nog steeds beter vind dan de opvolger (vond ik heel vroeger niet), ga ik zo even staven.

4,5*.

avatar van Wolfmother
4,0
Toen ik in 2014 dat laatst uitgebrachte album tegen kwam, was ik instant fan. Warrell Dane heeft een goeie strot en ik heb de band daarna ook nog een keertje op Metaldays gezien. Toen was ik mijzelf al aan het afvragen hoe hij vroeger geklonken zou hebben.
Nu ben ik er dan eindelijk achter en het bevalt mij prima.
Battle Angels, Termination Force, Die for my Sins en White Rabbit zijn stuk voor stuk geweldig.

Lees ik trouwens hier dat deze band onder een andere naam verder gaat op een gegeven moment?

avatar van gigage
4,0
De bassist en zanger hebben Nevermore opgericht in 1992, als je dat soms bedoelt.

avatar van Wolfmother
4,0
Germ schreef:
Sanctuary zou hier na nog één album (die beter is dan deze) alvorens onder de naam Nevermore tot grote hoogten te stijgen

Dit was het eerste bericht wat ik las, maar nu heb ik wat duidelijk thanks. Heb van Nevermore in ieder geval nooit wat geluisterd, ben benieuwd.

avatar van Edwynn
4,0
Ik vind Nevermore ook wel een duidelijk vervolg op Sanctuary. Luister ook vooral The Year The Sun Died. Een prachtig melancholisch getint metalalbum dat weer voortvloeit uit de laatste overleveringen van Nevermore.

Op Refuge Denied is nog heerlijk ongebreideld beuken en gillen. Af en toe hoor je al wel de twists and turns die Sanctuary onderscheidt van andere 80s US bands.

avatar van Wolfmother
4,0
Edwynn schreef:
Ik vind Nevermore ook wel een duidelijk vervolg op Sanctuary. Luister ook vooral The Year The Sun Died. Een prachtig melancholisch getint metalalbum dat weer voortvloeit uit de laatste overleveringen van Nevermore.

Op Refuge Denied is nog heerlijk ongebreideld beuken en gillen. Af en toe hoor je al wel de twists and turns die Sanctuary onderscheidt van andere 80s US bands.

Dat is nou precies het album uit 2014 dat ik bedoelde, die heeft de interesse naar het oudere werk aangewakkerd.

avatar van Edwynn
4,0
Natuurlijk. Die is uit 2014.

avatar van Mssr Renard
3,0
Dankzij Mustaine totstandgekomen plaat. De band speelde al in het voorprogramma van Megadeth en Mustaine wilde de plaat wel produceren. Erg sympathiek en dat soort zaken gebeuren vaker in de muziekwereld.

Sanctuary lijkt niet echt op Megadeth, ook al heeft Sanctuary wat thrash-elementen, het is vooral powermetal wat we hier horen, met wat Halford-achtige vocalen. Nog niet echt de zangstem die we kennen van Dane in Nevermore. Veel twinsolo's en galmende drums die alles overstemmen.

Ik heb wel problemen met de productie, die me ook doet denken aan Peace Sells van Megadeth (goh). Ik houd meer van een wat droger geluid. Songmatig stelt de band niet teler en het spel is ook erg goed. Maar een favoriete plaat van mij zal het niet zo snel worden.

De gillende zang staat me ook wat tegen. Het is moeilijk om te zeggen waar het aan ligt, want de ene schreeuwerd kan ik makkelijker hebben dan de ander. Ben zelf nooit een liefhebber geweest van bijvoorbeeld Halford maar ook weer niet van Dickinson. Zang is bij metal toch al gauw 80% of meer van de songs, dus wel belangrijk. De wat lager gezongen stukken, daar hoor ik Dane zoals ik hem graag hoor. Maar hier nog te veel hoge gillen.

Lastig om een plaat 25+jaar na dato te ontdekken. Ik weet dat ik mijn metal graag lust in juist die oudere sound van de 80/90's maar zelfs in dat licht vind ik de drums gewoon echt vervelend klinken hier.

Gast
geplaatst: vandaag om 02:36 uur

geplaatst: vandaag om 02:36 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.