Isola was het tweede album van Kent dat ik leerde kennen, na Röd. De versie van Isola die ik downloadde was de Engelstalige, en de eerste die ik kocht was de Engelstalige. Kortom, ik ben niet gewend aan de Zweedse Isola, en in mijn oren klinkt Isola in het Engels ook beter. Bij Hagnesta Hill is dat overigens net omgekeerd. Maar goed.
Was Verkligen al beter dan Kent, op Isola overtreft de band zichzelf weer. Voor mijn gevoel bestaat dit album uit 2 helften, hoewel dat voor de objectieve luisteraar vast anders ligt.
De eerste helft duurt tot ongeveer Bianca, en is in mijn oren het gitaargeorienteerde deel van Isola. Op dit deel staan een paar van de beste nummers van het album, zoals Unprofessional en Celcius. Nadat Joachim Berg in Bianca vraagt om gereward te worden met een vlucht met de Concorde, lijkt het tweede deel van het album inderdaad op een vlucht door gewichtloosheid. Veel dromeriger en rustiger dan de voorgaande nummers. Ingetogener, melancholischer. En altijd dat gevoel dat je door de lucht zweeft (niet gek met titels als Glider en 747 en de albumhoes), niets om je heen hebt en perfect gelukkig bent. Voor mijn gevoel hebben de nummer in dit tweede deel veel minder een eigen gezicht, maar als geheel is het ijzersterk.
Of iemand anders het album op dezelfde manier hoort, weet ik niet, maar dat maakt me ook niets uit eigenlijk.
Een van mijn favoriete Kentalbums.
4.5*.