Motorpsycho - Trust Us (1998)

Deze plaat heb ik nu reeds een keer of vier beluisterd. Geweldig album zeg. Ik heb er voorlopig nog niet al te veel woorden voor, maar die zullen nog wel komen, hoop ik

'Vortex Surfer' heb ik in de MuMeladder 2011 bovendien de maximumscore gegeven, in een sterke ladder met o.a. Sigur Ros, Marc Almond, Art Blakey en Tindersticks. Geweldig nummer!

Motorpsycho heeft karrenvrachten lp's, cd's en ep's uitgebracht, de ene meer geslaagd dan de andere. Dit is volgens mij hun magnum opus en enige must have in het oeuvre...

Overigens vind ik hun laatste cd wel meer dan goed, geen must have dus, maar wel goed....

Tja, smaken verschillen...dit is natuurlijk een topper, maar persoonlijk loop ik meer weg met Timothy's Monster, vanwege het 'White Album' karakter ervan - veel uiteenlopende stijlen op 1 album, maar eigenlijk weinig missers.
Speelt ook mee dat die plaat de eerste was die ik van Motorpsycho hoorde

'Trust Us' ken ik nu toch al een tijdje, en ik vind het bijzonder moeilijk om hier mijn mening over te geven.. Moeilijk te verwoorden, bedoel ik, want qua cijfer weet ik het nu wel. De maximumscore krijgt deze plaat. Jammer genoeg geraak ik voorlopig nog niet verder dan "geniale plaat", maar ik hoop toch ooit te kunnen verwoorden waarom deze plaat zo goed is.

5 sterren, en in m'n top 10 ermede!

Toch raar, weinig mensen kunnen zich dit bandje herinneren, maakt niet uit, maar zegt waarschijnlijk alles, jaren 90, deadbeat era

Dat begrijp ik niet, Motorpsycho maakt nog steeds elke 2 jaar (op z'n minst) plaatwerk uit.
De concerten van deze sympathieke Noren zijn over het algemeen uitverkocht. Dus hoezo " weinig mensen kunnen zich dit bandje herinneren" ?

En dan zelfs ook nog relevant plaatwerk. Geen idee waar Orbit dit nu vandaan haalt.

En daar komt nog bij dat ze met hun laatste uit 2010 hier op de site weer bijna evenveel stemmen / stemgemiddelde halen als tijdens hun piek eind jaren negentig.

Het kon natuurlijk onmogelijk uitblijven dat ik me een keer aan Motorpsycho zou wagen. Niet alleen wordt deze band op handen gedragen door een breed publiek, dit wordt ook nog eens gedaan door enkele door mij zeer gewaardeerde users. Dus ik heb me inderdaad aan één van hun hoogst gewaardeerde albums gewaagd: het dubbelalbum Trust Us.

En ja hoor, het klikt tussen mij en Motorpsycho! Op het moment gaat mijn voorkeur uit naar CD 2, al bevat nummer 1 natuurlijk het schitterende, loodzware Vortex Surfer. Op de instrumentatie valt niets af te dingen (bij wijlen wil ik bijna echt zo op de grond gaan liggen: ). Bij de zang hangt het er een beetje vanaf: op sommige stukken is het schitterend, zoals op het eerder genoemde Vortexsurfer, maar soms vind ik het weinig bijzonder en krijg ik er een beetje het gevoel bij dat ik ook bij de band The God Machine krijg. Maar wat overheerst is een zeer positief gevoel: ik ga nog een hele leuke tijd hebben met de muziek van Motorpsycho, dat kan ik je alvast voorspellen

Zeker weten, Niels! Deze mannen hebben een uniek oeuvre bij elkaar gespeeld, en naar mijn gevoel zijn ze nog steeds niet uitgespeeld. Nog lang niet! Dit is m'n absolute favoriet van Motorpsycho, maar zeker niet de enige klasseplaat. Enfin, veel plezier ermee!

Vortex Surfer, kippenvel, iedere keer weer!

heavy gitaren en drums maar melodieus, goede band hoor. Beetje stonerrock achtig.
Ik had ze op Lowlands gezien in 1994 of 95, was een geweldig optreden.
Elke keer als de drummer hard sloeg op zijn trommels gingen de schijnwerpers achter de band vol aan. Ze hadden zeg maar een muur van die dingen op de achtergrond staan.
Echt een van de betere live optredens die ik gezien heb en toentertijd kwam het als een verrassing want ik kende de band niet. Dit vind ik overigens een van hen beste werken.
Maar zoals al eerder gezegd is alles klinkt goed van hen, goed tot zeer goed.

In het kader van het Tip 250-topic

Met Trust Us blijkt Motorpsycho achteraf de meeste fans te hebben verzameld. 'Vortex Surfer' en 'Hey Jane' zijn kleine cultklassiekers en ook hier op de site geldt 'Trust Us' als beste album van Motorpsycho. Maar in een oeuvre als die van Motorpsycho is het moeilijk kiezen tussen de verschillende albums. Pak je niet dit album, dan pak je wel een van de talloze andere door muziekcritici in de hemel geprezen albums. Trust Us had met zijn toegankelijke sound best een erg groot publiek kunnen bereiken, maar een dubbelalbum is wellicht toch teveel voor een commercieel succes, 80 minuten luisteren naar dit zeer schone album is dan ook niet mis.

Het album vangt aan met Psychonaut, een opener die erg aanstekelijk is. Het riffje van dit nummer blijft erg in je hoofd hangen. In combinatie met de stevige drums zorgt dit voor een weergaloze opener van de eerste cd. De zang valt hier eigenlijk helemaal niet op tussen het gitaar -en drum-geweld. Zang is wat dat betreft ook niet meer dan een goede toevoeging aan dit nummer, want instrumentaal redt het zich makkelijk. Er wordt druk gesoleerd op hoog niveau. En met een hoog niveau bedoel ik dat je de solo's en de energie in je lijft voelt gieren.

In de inleiding noem ik de toegankelijke sound, en daarmee doel ik vooral op een nummer als Ozone, het begin van dit nummer werkt met zeer melodieuze zanglijnen. Aan de andere kant wordt het nummer wel steeds harder en ontspoort dit refreinloze nummer wederom in een stel fijne gitaarsolo's. Wat dat betreft borduurt Ozone verder op het eerste nummer en toont Motorpsycho zich een veelzijdige band door samenzang te combineren met ruig gitaarwerk.

Wat je in je hoofd hebt bij Scandinavische bands zijn de metalbands: epische symfonische platen. Waar de vorige nummers meer tegen hardrock aanleunen krijg je bij het tweeluik dat begint met An Ocean In her Eye twee echte epische songs aangeleverd.Op Ocean In Her Eye hoor je erg zware gitaarklanken die een constant voelbare spanning aan het nummer geeft. Het lijkt wel of de mannen van Motorpsycho expres een lange fade-out hebben ingebouwd om de luisteraar even te laten bekomen van de eerste minuten van het nummer.

Het nummer daarna is nog indrukwekkender. Vortex Surfer klinkt niet alleen episch, maar ook bijzonder kwetsbaar. Waar de zanger het vorige nummer nog overtuigend aan het schreeuwen was, blijkt hier hoe iel en breekbaar zijn stem is. De emotie in zijn stem raakt je, iedere keer weer. En als je daar ook nog eens een geweldige opbouw bij optelt. Heel langzaam bouwt het nummer zich stapje voor stapje op, om na 5 minuten los te barsten in een schitterende climax, waar vooral de puike riff positief opvalt. Dat hoor je vooral als je de riff nog eventjes kaal hoort.

Laatste nummer van de plaat, na een intermezzo dat Siddhardtino heet is 577. Een nummer dat diepe bassen bevat die kaal al lekker hard klinken, maar al helemaal als de muzikale deken wat dikker wordt. Moddervet noemen ze dit soort nummers ook wel eens. Zeker als ook de gitaarsolo's nog eens uitstekend zijn, solo's die lekker stuurloos zijn en nergens heen lijken te gaan. In de bridge hoeft niet gehouden te worden aan een vaste structuur en tempowisselingen en hard en zacht worden mooi afgewisseld. Dan keert de structuur weer terug en keert de zang terug met een onbegrijpbare tekst.

Dan wordt CD 2 de cd-speler ingeschoven en horen we op Evernine de kwetsbare zanger na een paar seconden alweer. Schitterende zang weer en een al even mooie tekst. Die ik interpreteer als een in zichzelf gekeerd meisje, dat in haar eigen wereld leeft. Misschien wel een autistisch meisje, dat niets moet hebben van lachende en plagende jongens die haar aanbidden, maar liever in haar eigen dromenland is. Een zeer mooie beeldende tekst waar ook nog eens uitstekende instrumentatie bij is gezocht.

Het korte Mantrick Muffin Stomp is kort maar krachtig. En zoals de titel al zegt krijg je een stomp in je gezicht, want na het dromerige Evernine gaat dit nummer ineens keihard van start. Een onvervalste rockert noemen we dit, met twee grootse uitbarstingen die je ook een refrein kan noemen. De instrumentatie is hier echt heel erg strak en er wordt een geweldig vol geluid gecrëeerd.

Radio Frequency begint akoestisch met de kwetsbare zang die minstens even mooi is als die op Vortex Surfer. Het nummer heeft een erg interessante opbouw, het begint zoals ik al zei rustig, en lijkt even een snelle climax te krijgen, toch brengen de violen de rust alweer heel snel terug naar het akoestische begin waarna we weer het geweldige akoestische begin te horen krijgen. Het net beschreven stuk wordt daarna nog een keer herhaald en daarna krijgen we een mooi soort van soundscape met vooral heerlijke fluitjes. En dan krijgen we eindelijk de climax die al twee keer leek te komen. Dit nummer heeft een prachtige spanningsopbouw en mag met recht tot een van de hoogtepunten van dit album worden gerekend.

Taifun is weer zo'n geweldig nummer. Deze song is zeer sfeervol, sfeer die is opgewekt door gitaren, maar vooral ook door de af en toe invallende Franse hoorn. Taifun neigt heel erg naar post-rock en wellicht heeft het daarom wel zo ontzettend veel sfeer, wat toch een kenmerk is van de post-rock. Taifun valt niet meteen op, maar is juist een mooi groeibriljantje op deze plaat wat ook bij mij denk ik alleen nog maar meer gaat groeien.

Superstooge is zeker niet slecht, maar kan ik zeker niet bij de hoogtepunten van het album rekenen. Het heeft een erg gave gitaarriff, dat wel. En ook het geluid is ruig en vol. De zang staat me alleen een beetje tegen in dit nummer. Het refrein vind ik maar gedeeltelijk geslaagd, omdat de zanger steeds irritant omhoog gaat in het laatste deel van zijn zin. Nou ja, heel irritant is het dan ook weer niet, maar genieten kan ik er ook niet van. Instrumentaal is het dus wel weer gewoon goed in orde.

Coventry Boy heeft dan wel een punkachtige tracktijd, maar kan wel worden gezien als een volwaardig nummer. Coventry Boy is een erg dromerig nummer met een lichtvoetig gitaarriffje wat voor een fijn sfeertje zorgt.
Voor je het weet is het voorbij en zijn we bij het laatste nummer Hey Jane aangekomen. Hey Jane kan als de tweede cultklassieker van dit album worden gezien, met een magistrale intro die ik na het horen ervan de hele dag kan meeneurieën. En niet alleen dat riffje, ook de geweldige drumroffel met vervolgens de ook al fantastische riff die de rest van het nummer voortzet. Hey Jane is een nummer dat zich eigenlijk uitstekend leent voor de radiostations met aanstekelijk riffjes en een bijzonder meezingbaar refrein die ik nochtans vaak niet uit mijn hoofd krijg. Volgens mij heeft dit nummer helaas nooit veel airplay gekregen met uitzondering van de Noorse zenders. Motorpsycho pakt met dit laatste nummer op deze dubbelcd (laatste fade-out Dolphyn niet meegerekend) nog even flink uit met een klasbak van een nummer.

Trust Us is een fantastische ontdekking die ik doe naar aanleiding van het Tip 250-topic en maakt benieuwd naar meer van deze Noorse superband. Of je nou de eerste of tweede cd van dit album tevoorschijn haalt, ze zijn beiden erg sterk en moeten eigenlijk iedere rockliefhebber moeten aanspreken. Hulde!

mooie review, en wat een geweldige band is het toch!!

Album een aantal keer volledig beluisterd en ik moet zeggen dat het een erg sterke plaat is. Vooral Radiance Frequency en Vortex Surfer zijn van een ongekend niveau met een geweldige opbouw. Rustige stukken met emotionele zang worden afgewisseld met soundexplosies waarbij alle registers opengaan. De krachtige samenwerking tussen de bandleden zorgt voor een kleine anderhalf uur genieten.

Dit is en blijft hun allerallerallerallerallerallerallerbeste. Vind ik! Meteen vanaf begin grijpt Motorspycho je bij de keel met het overdonderende Psychonaut om je 81 fabelachtige minuten later pas, naar adem happend, weer neer te zetten. Godverdegodver! Wat. Een. Plaat!

Dat zelfde heb ik ook lang in mijn hoofd gehad..maar...Blissard begin ik net iets beter te vinden, denk ik.

Hier zoiets :
1. Blissard
2. Aadap
3. Tm
4. Tu
5. Ltec

Bij mij staat 'Trust Us' nog steeds met voorsprong het hoogst aangeschreven, maar van 'Timothy's Monster tot en met 'Let Them Eat Cake' heeft Motorpsycho louter topalbums uitgebracht. Daarna waren er nog enkele uitschieters, met vooral (voor mij dan) 'Black Hole / Blank Canvas', 'Heavy Metal Fruit' en 'The Death Defying Unicorn'.

Maar zo briljant als 'Vortex Surfer' zal het zo goed als zeker nooit meer worden.

LTEC was voor mij destijds een behoorlijke tegenvaller met z'n twee echt goede songs.

De albums uit de periode '01/'06 zijn aardig maar kunnen, wat mij betreft, niet geheel overtuigen.
Zelfs live gingen ze wat mij betreft te ver met akoestische sets die gewoon niet uit de verf kwamen.

Vanaf LLM kon ik mijn aandacht er weer redelijk bijhouden maar vanaf HMF kon ik mij maar moeilijk concentreren op de vaak, in mijn oren , warrige muziek met een enkele uitschieter.
De concerten waren wel weer als vanouds, psychedelisch, hard en lang.

Vorig jaar een verassend goed (fantastisch) concert op Down The Rabbit Hole mee gepikt en de nieuwe tracks van Here be Monsters beloven veel goeds.
Here Be Monsters kan zomaar voor mij de beste plaat sinds Trust Us worden.

1. Blissard
2. Trust Us
3. AADAP
4. T.M
5. LLM

Vraag tien verschillende mensen wat hun favoriete MP albums zijn en je krijgt tien verschillende antwoorden. Mijn favorieten; STWE, HMF, LLM, Blissard

Trust Us komt wel heel erg in de buurt van eerder genoemde albums. Vortex Surfer levert mij elke keer weer kippenvel op en Mantrick Muffin Stomp is ook geniaal, vooral het einde.

Ja tis ook lastig hoor, beste album noemen van een band die zoveel geweldige platen heeft gemaakt. De laatste jaren ben ik ze een beetje uit het oog verloren, na Little Lucid Moments, maar ik zal de nieuwe zeker een kans geven in de hoop dat het weer iets briljants oplevert. Voor nu liggen hun hoogtepunten in de jaren negentig wat mij betreft. Live ook één vd beste bands die ik ken.

Zoals iedere motorpsycho plaat, worden absolute wereldnummers afgewisseld met wat mindere godon of rariteiten. Maar de beste Motorspycho nummers kunnen zich meten met de allerbeste muziek dat ik ken. Genieten geblazen. Zoals bv Vortex Surfer, want een nummer!!

Wat zijn volgens jou de mindere goden?

Motorpsycho. Dat was altijd zo'n politiek correcte naam waarmee je wel thuis kon komen. En dan hoorde ik weer eens een los nummer en dan dacht ik... mwah.

Op de gok (en op grond van Vortex Surfer en Hey Jane) deze toch maar eens aangeschaft en dat was toch wel een gelukkige impulsaankoop. Deze muziek doet het kennelijk niet zonder de albumcontext. Intensiteit is het sleutelwoord, ruim tachtig minuten lang en het heeft geen moment verveeld.

Ik zet maar eens hoog in.

Ok, het magnum opus van deze Noorse band. Zin in!

Het nummer Psychonaut doet zijn naam in ieder geval eer aan. Lekker psychedelische track met fijn gitaarwerk en zang die me voor de verandering eens trekt. Broeierig en slepend, zo hoor ik de band graag. Ozone zet die slepende sfeer goed voort en vanaf Vortex Surfer snap ik het behoorlijk. De indie-rock mixt hier op uitstekende wijze met de stonerinvloeden en de zang ergert me nergens. Het instrumentale stuk op 577 is eveneens fantastisch. Kant 1 zou ik alvast met een mooie 4.5 belonen.

Op naar kant 2: Evernine start in ieder geval met fijne Beatlesque-invloeden. Dromerig nummer met een mooie subtiele, stuwende riff rond de 1:40 minuten, gevolgd door een fijne gitaarsolo. Ook het lange Radiance Frequency verveelt me geen moment en geeft me een fijne trippy sfeer. Hetzelfde geldt voor Taifun. Superstooge heeft weergaloze bas/gitaar-partijen. Hey Jane is ondanks de wat zeurderige zang muzikaal (sitar!) een waar spektakel. Sterke baspartijen en mooie drumroffels.

Trust Us werkt als album goed, iets wat extra knap is met deze extra lange speelduur. De zang is hier voor het gros van de tijd geen euvel, de sfeer is consistent trippy en dromerig, maar de instrumentatie zorgt alsnog voor een paar fantastische heavy/slepende momenten. Een album dat ik zeker nog zal aanschaffen als ik hem in de winkel vind.

Tussenstand:
1. Trust Us
2. Blissard
3. Angels And Daemons At Play
4. Timothy's Monster
5. Demon Box
6. 8 Soothing Songs For Rut
7. Lobotomizer

Het label Stickman is speciaal opgericht voor de albums van Motorpsycho. Daardoor zijn ze zelden gewoon in de winkel te vinden. Vaak alleen als ze pas zijn verschenen. Maar ze zijn makkelijk te bestellen bij het label zelf en niet te duur. 12,50 euro voor de dubbel cd en 20 euro voor de limited edition (2 lp white vinyl).

Op de late avond van 19 april 2000 kocht ik het vinyl bij de merch stand na een concert in Tivoli, Utrecht.

Op deze grijze, verregende dag ruim 19 jaar ligt hij weer op de draaitafel terwijl ik naar een deadline toeschrijf . De plaat kraakt en tikt wat. Maar wat maakt het uit? In huize Morketronen is alles weer goed met de wereld.

5*****++

Een aantal keer geluisterd, vaak in etappes en lang niet aan schrijven toegekomen. Nu ga ik er maar voor zitten en staat de plaat wederom te draaien op mijn digitale installatie. Naar Trust Us was ik uiteraard benieuwd, omdat deze de hoogste score krijgt. Genretechnisch koerst Motorpsycho steeds meer in de richting van mijn smaakzone. Het psychedelische karakter trekt mij natuurlijk wel, maar de Noren zijn er wat mij betreft nog steeds niet. Ik ben het met Lennert eens dat de zanger niet langer een stoorpunt is, maar tegelijkertijd ontbreekt het charisma om aantrekkelijk te zijn. Dit is het voor mij dus ook niet helemaal. Ik vind Trust Us in elk geval helemaal geen vervelend album. Kan er prima naar luisteren, maar voor mij ontbreken simpelweg hoogtepunten. Psychonaut is voor mij al direct het voorbeeld van hoe het niet niet. Het bouwt op, maar voor mijn gevoel wordt er al voor de finale afgekapt. Zo zijn er wel meer songs die het gewoon net niet hebben. En dan de lengte van het album. Niet iedereen gaat dit leuk vinden, maar wat mij betreft had de helft van de songs gerust achterwege gelaten kunnen worden.

Tussenstand:
1. Angels And Daemons At Play
2. Trust Us
3. Blissard
4. Lobotomizer
5. 8 Soothing Songs For Ruud
6. Demon Box
7. Timothy's Monster

Motorpsycho een onnavolgbare band met al hun releases. En toch probeer ik het elke keer weer (alhoewel ik nu een aantal jaar heb overgeslagen en er ineens 4 albums liggen :S). Maar toch grijp ik het liefst terug naar dit album. Het nieuwere werk is me iets te experimenteel en psychedelisch. Goed, maar dit is beter.
Met natuurlijk hét nummer voor mij, Vortex Surfer. Zal geen verrassing zijn hier.

Telkens als ik dat nummer laat horen aan anderen (en ze het geduld kunnen opbrengen) gaan ze mee in het nummer. Hoe kan het ook anders.

Over het algemeen vind ik dit ook het album met het hoogste niveau. Ik skip geen nummers van dit album, zeker niet. Ik luister het altijd in zijn geheel. (Behalve als ik Vortex Surfer aan andere laat horen). En dat lukt me bij het grootste gedeelte van de andere albums niet.