menu

Thin Lizzy - Bad Reputation (1977)

mijn stem
3,68 (114)
114 stemmen

Ierland
Rock
Label: Vertigo

  1. Soldier of Fortune (5:17)
  2. Bad Reputation (3:08)
  3. Opium Trail (3:57)
  4. South Bound (4:27)
  5. Dancing in the Moonlight (It's Caught Me in Its Spotlight) (3:27)
  6. Killer Without a Cause (3:34)
  7. Downtown Sundown (4:09)
  8. That Woman's Gonna Break Your Heart (3:25)
  9. Dear Lord (4:27)
  10. Killer Without a Cause [BBC Session: August 1st, 1977] * (3:42)
  11. Bad Reputation [BBC Session: August 1st, 1977] * (2:49)
  12. That Woman's Gonna Break Your Heart [BBC Session: August 1st, 1977] * (3:28)
  13. Dancin' in the Moonlight [It's Caught Me in It's Spotlight) (BBC Session: August 1st, 1977] * (3:22)
  14. Downtown Sundown [BBC Session: August 1st, 1977] * (3:53)
  15. Me and the Boys [BBC Session: August 1st, 1977] * (4:17)
toon 6 bonustracks
totale tijdsduur: 35:51 (57:22)
zoeken in:
avatar van wizard
3,0
Dit is typisch zo’n album dat ik eindeloos kan horen, zonder dat het me gaat vervelen, maar dat ook nooit echt een diepe indruk achterlaat. Het gitaargeluid klinkt lekker, zoals eigenlijk op alle Thin Lizzyplaten die ik ken. Daarbij heeft Lynott een aangename stem om naar te luisteren, maar gebruikt hem voor teksten die bij vaak een wildwestgevoel oproepen en me (daarom) weinig doen.
Met Soldier of Fortune, Opium Trail, Southbound en Dancing in the Moonlight staat hier een aantal goede nummers op. Daar staat een aantal nummers tegenover die ik niet echt de moeite waard vind (Killer Without a Cause, Dear Lord).
Kortom: aardig. Geen straf om naar te luisteren, maar ook niet een plaat die ik vaak hoef te horen.

3.5*

avatar van RuudC
4,0
Altijd leuk. Een album dat z'n voor- en tegenstanders heeft. Zelf heb ik er best van genoten van Bad Reputation. Het begint echt heel lekker met Soldier Of Fortune. Vooral het gitaarwerk valt op. Ook de rustige nummers bevallen me wel en dat komt natuurlijk door de typische factoren van Thin Lizzy. Ik vind Bad Reputations wel een stoere plaat. Zelfs het dansbare Dancing In The Moonlight met de saxofoonpartijen vind ik leuk. Het enige waar ik niks mee kan, zijn de simpele, kalme tracks Southbound en Dear Lord. Als Phil Lynott nog even de here gaat prijzen, is dat toch wel een afknapper.


Tussenstand:
1. Jailbreak
2. Fighting
3. Bad Reputation
4. Johnny The Fox
5. Nightlife
6. Vagabonds Of The Western World
7. Thin Lizzy
8. Shades Of A Blue Orphanage

avatar van lennert
3,5
Lastig album met een paar echte draken van songs (South Bound, Downtown Sundown) maar ook een paar erg sterke tracks (Dancing In The Moonlight, Bad Reputation, That Woman's Gonna Break Your Heart). Opener Soldier Of Fortune is aardig, maar pakt voor een opener niet meteen en het veelbesproken Dear Lord laat me persoonlijk een beetje koud. Geen problematisch album en bij vlagen erg gaaf, maar ook geen topper.

Voorlopige tussenstand:
1. Johnny The Fox
2. Fighting
3. Jailbreak
4. Bad Reputation
5. Vagabonds Of The Western World
6. Nightlife
7. Thin Lizzy
8. Shades Of A Blue Orphanage

avatar van Kondoro0614
3,5
Wederom een Thin Lizzy album waarvan ik kan zeggen dat hij niet voor mij weggelegd is. Het viel me allemaal weer wat tegen, en vond hem zelfs nog minder dan 'Johnny The Fox'. Het klinkt allemaal niet slecht, gitaarwerk was weer voortreffelijk en ook de zang kan ik nog steeds erg waarderen maar het blijft toch niet helemaal mijn smaak wat de heren hier naar voren brengen, en dan is het zeker dat ik het allemaal nog steeds wat sappig vind. 'That Woman's Gonna Break Your Hear' vind ik geen slecht album, 'Soldiers Of Fortune' klonk ook niet slecht en natuurlijk vond ik 'Dancing In The Moonlight' ook niet verkeerd. Het zijn alleen niet de nummers die ik van Lizzy spontaan op wil gaan zetten in de toekomst. De rest liet me verder koud en ik vond het allemaal wel best, het is overduidelijk niet mijn favoriet.

Voorlopige tussenstand:
01. Jailbreak
02. Vagabonds Of The Western World
03. Fighting
04. Johnny the Fox
05. Bad Reputation
06. Nightlife
07. Thin Lizzy
08. Shades Of A Blue Orphanage

avatar van RonaldjK
3,0
Vanaf 1981 of '82 werd ik geleidelijk een grote fan van Thin Lizzy, vooral van hun albums vanaf 1979 (Black Rose). De eerste drie met Eric Bell, 1971 - 1973, hebben hun sterke momenten, vooral op hun debuut en derde album. Echter, wat betreft de gouden jaren '74 - '78: in tegenstelling tot de lovende verhalen die ik daarover las, had ik juist met die studioalbums moeite.

Laat ik niet opnieuw verkeerd tellen, zoals ik laatst bij Jailbreak deed. Bad Reputation is het vijfde studioalbum in deze bezetting. Al vanaf de voorzijde wordt duidelijk dat de wilde levensstijl tot onenigheid had geleid. Brian Robertson was de avond voordat de band op Amerikaanse tournee zou gaan in een vechtpartij beland. De band moest nu eindelijk gaan doorbreken in het beloofde land, maar de verwondingen van Robertson torpedeerden de tournee.
Band en management waren woest op de Schot, die uiteindelijk weer in genade werd aangenomen. Goed kwam het echter niet meer: zijn gezicht mocht niet op de voorzijde van Bad Reputation en in de studio voelde hij zich vervreemd van de anderen.

Ik kocht de plaat in de jaren ’90 op tweedehands vinyl bij de Grammophoonwinkel in Utrecht, toen nog in een lange werfkelder vol vinyl. Ondanks herhaaldelijk draaien wilde hij niet echt binnenkomen. De productie was dof en de muziek klinkt vooral vermoeid.
Natuurlijk zijn er lichtpuntjes, dit is het Lizzy van Lynott en Downey! Zoals bij That’s Woman’s Gonna Break Your Heart, waar pauken klinken en het swingt met een fraaie melodie; maar die droevig-fatalistische tekst vond ik er dan weer niet bij passen. Daarnaast sprong Southbound eruit, een aangenaam loom kampvuurliedje. Popsingle Dancing in the Moonlight was geinig met zijn beschrijvende tekst, ik kende het van verzamelaars. Een mooie tekst heeft Dear Lord, dat met zijn poëzie aan de Lynott van de eerste twee Lizzy-albums doet denken; bovendien een fraai engelenkoortje, gezongen door Mary Hopkin, de vrouw van producer Tony Visconti.
Maar nergens gaat het vlammen. Zelfs Opium Trail, waarmee ik eerder had kennisgemaakt in de versie van gitarist John Norum, viel tegen: die cover is veel energieker dan het origineel, waar de band klinkt als een tophardloper met de ziekte van Pfeiffer. Het idee is briljant, maar de mannen komen niet los.

Wat op streaming opvalt: de muziek klinkt hier zeker níet dof. Vinyl wordt nogal eens bewierrookt, maar dit klinkt stukken beter: bekkens, het engelenkoor van Mary, de hoge gitaartonen... Leve het remasteren! Desondanks weet ik nu zeker: geef mij maar de Lizzyalbums buiten hun gouden jaren; die pakken me op één na wél.

Gast
geplaatst: vandaag om 08:10 uur

geplaatst: vandaag om 08:10 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.