The Allman Brothers Band - Idlewild South (1970)

Hierop ook veel moois. Prachtige classic rocknummers zoals 'Revival', 'Midnight rider', 'In memory of Elizabeth Reed' en een knallende cover van 'Hoochie coochie man'.

Na de debuut-plaat van de Allman-broers vind ik deze plaat een tikje minder. Waar zijn de zware nummers met de prachtig zang gebleven? Dit klinkt wat ingetogener, met naar mijn idee veel minder vocals en minder spannend gitaarwerk.

Vooral de sound van 'Revival' doet me een beetje denken aan het debuutalbum. Samen met 'In Memory of Elizabeth Reed' zijn dat de beste 2 nummers van het album!

Hoochie Coochie Man kan met niet echt bekoren, al is het riffje natuurlijk heerlijk. Misschien ben ik teveel gewend aan de versie van Muddy Waters....

Mijn score gaat voorlopig naar 3,5*

Ik ben het met de vergelijking die aerogp1 met het debuut maakt eens, al neemt dat niet weg dat ik dit een erg sterk album vind.

Geen enkel zwak nummer en een fijne korte tijdsduur, waardoor dit album geen moment verveeld. Vooral 'In Memory of Elizabeth Reed' en 'Leave My Blues at Home' vind ik geweldig, al zullen velen ook op 'Midnight Rider' afkomen.

Tikkeltje minder dan het debuut, daarom 4*.

Ideale zomerplaat. Midnight Rider is ook zo'n lekker zwoel ding.

jummie

Misschien een onbeantwoordbare vraag... maar zodra ik anderhalve seconde van Midnight rider had gehoord wist ik dat ik dit al vele malen eerder gehoord heb. Ik heb echter geen flauw idee in welke versie dat geweest kan zijn. Wikipedia noemt vele mogelijke uitvoerenden, maar bij mij laten ze geen van allen een belletje rinkelen. Is er een zeer bekende versie waar ik op afgrijselijke wijze overheen kijk?

Prachtig trouwens ook hoe op het einde van Don't keep me wonderin' die slidegitaar (met misschien een stiekeme mondharmonica erachter?) steeds die oplopende noot naar het einde van de maat tilt (hoewel dat op Fillmore East zo mogelijk nog beter klinkt).

Volgens mij is de studio versie van de Allmans gewoon de bekendste.

Misschien de reggae-versie van Paul Davidson uit 1976?

Ja, dat klinkt wel heel bekend, en de melodielijn past ook heel goed bij een reggae-arrangement. Ik zie dat dit ook in Nederland een hit is geweest, dus ik denk dat dit hem inderdaad was. Ik zie dat ook Joe Cocker het als single heeft uitgebracht, maar die was het zeker niet, dus als ik het me niet van de Allmans herinner zal ik het vermoedelijk wel van Paul Davidson zijn. Dank, J.J.!

Door al het omringende geweld als het debuut, of Brothers And Sisters en Fillmore East en Eat A Peach valt deze bijna niet eens op, maar deze bevat ook een paar schitterende memorabele nummers.

Wat mij wel opvalt bij deze is dat hij duidelijk wat minder luid op plaat gezet is, het geluid is wel helder, maar t.o.v omringende platen moet ik om hetzelfde volume te halen de knop gewoon iets verder omhoog draaien.

Dit tweede album van The Allman Brother Band vind ik iets minder dan hun debuut. Toch is "Idlewild South" een prima plaat. Ik heb er een iets minder bluesgevoel bij, maar muzikaal is ook dit weer dik in orde. Duane Allman speelt wederom mooie gitaarpartijen, waarbij met name zijn slidetechniek opvalt. "In the Memory of Elizabeth Reed" is daarvan een mooi voorbeeld. Hoewel ik het origineel van "Hoochie Coochie Man" prefereer laat The Allman Brothers Band hier een verfrissende versie horen. Hoogtepunt vind ik het ingetogen en vooral prachtig gezongen "Please Call Home".

Heb deze nog even opstaan, maar vind hem duidelijk wat tammer dan hun overweldigende debuut of hun prachtige live plaat of brothers and sisters.

Vind deze wat kaler klinken en de nummers blijven ook niet zo 1, 2, 3 hangen.

Vind dit de minst goede plaat van de allman brothers band die ik in bezit heb.

In memory of elizabeth reed vind ik verrweg het beste nummer op dit album, maar heb de live versie van de deluxe fillmore east nog een stuk liever.

Deze tweede plaat van the Allman Brothers Band is wat meer ingetogen dan hun geweldige debuutplaat. Maar minder vind ik 'm zeker niet. Idlewild South staat vol met heerlijke - soms lazy - bluesrock en wat meer 'pakkende' songs, zoals Revival, Don't Keep Me Wonderin' & Midnight Rider. In Memory of Elizabeth Reed is natuurlijk vooral als live nummer bekend, maar als je deze studio versie op de koptelefoon luistert is daar ook helemaal niks mis mee: wat een prachtig nummer, met die geweldige gitaar van Duane Allman. Ook de laatste drie nummers zijn goed: het catchy Hoochie Coochie Man, het mooie Please Call Home en het lekkere Leave My Blues At Home, zodat er geen zwakke broeder op deze al weer overheerlijke bluesrockplaat staat.

Nu in een zeer uitgebreide DeLuxe-editie verkrijgbaar : zie AMG .

Heerlijke muziek dit voor een zomerse avond. 4 sterren voor nu.

Ga toch ook naar vier sterren want Idlewild South blijkt in de loop der jaren alleen maar beter te worden in mijn beleving.En of Gregg Allman een een goede zanger weet ik niet (aan de hand van In Memory of Elizabeth Reed zou ik zeggen van wel) maar wat een geweldige stem heeft die man toch.Jammer dat ie er niet meer is.

Ik heb het idee dat ik dit album na de superbe voorganger altijd een beetje onderschat heb, en wel om twee redenen : de "People can you feel it"-gospel-vibe van Revival komt me nogal gemaakt voor (en vanaf 1:30 ben ik altijd bang dat ze plotseling naar Crunchy granola suite van Neil Diamond en/of Percy Faith gaan overschakelen), en over die riff van de oorspronkelijke Hoochie coochie man ben ik nooit enthousiast geweest. Maar dat laatste nummer is hier eigenlijk onherkenbaar met donderende drums en lekkere gitaarlijnen, en als Revival dan de enige vreemde eend in de bijt is maak ik hier toch 4* van.

Een erg goede opvolger van het debuut. Ook hier braken de Allmans (nog) niet mee door.

Voor de kenners staan hier wel veel favorieten op, zoals het weergaloze Elizabeth Reed en een eerste versie van Midnight Rider.

Daar waar Gregg Allman het debuut bijna zelfstandig bij elkaar gecomponeerd had, schrijft vanaf hier Dickey Betts mee. Zijn composities zijn óf lange jazzy instrumentals of kortere countryrockers. Een goede componist dus.

Gregg Allman draagt naast Midnight Rider ook wat blues/r&b songs aan, in de typische Allman-stijl. Gregg hield wel van een potje soul en gospel.

Hoochie Coochie Man van Willie Dixon wordt ook een live-favoriet. Zij die deze plaat wat tam vinden, hebben zeker dit nummer overgeslagen.

Het meest vreemde aan deze plaat vind ik de speelduur. Een dikke 17 minuten voor kant A en een schamele 13 minuten voor kant B.

Gewoon een goed album. En of Greg Allman nu wel of niet goed kan zingen, kan me weinig boeien, ik hou heel erg van zijn stem. En Midnight Rider is een Southern Rock klassieker van jewelste.

Of Gregg goed of niet goed kan zingen is toch geen discussie?
Volgend mij is er nogal wat consensus dat hij bij de absolute top behoort.

Smaak is een ander geval natuurlijk.

In mijn omgeving wel en ook hier op Music Meter, lees ik weleens kritiek op zijn zang.

Ik denk dat elke zanger of zangeres kritiek ontvangt. Ik heb ook bepaalde zangers gehoord waarvan ik niet snap waarom deze mensen zo ontroeren.

Maar Gregg Allman slecht noemen, kan denk ik niet. Dat is valsheid in geschrifte.

Exact.



In het geval van Allman zou ik hoogstens zijn wat luie manier van zingen kunnen bedenken wat iemand tegen zou staan. Zowel technisch als emotioneel gezien behoorde Allman wat mij betreft tot de groten in de (Southern) rockscene. Zoveel Soul en blues ineen, weinigen kunnen daar wat mij betreft aan tippen.

Wanneer ik een top 10 blues, rock of southernrock zangers zou samenstellen, zou Gregg in alledrie de lijsten voorkomen.

Ken jij trouwens Grinderswitch? Hebben een aantal erg fijne platen gemaakt in de Allman-sound, met ook zo'n lekkere strot (Dru Lombar).

Ken jij trouwens Grinderswitch? Hebben een aantal erg fijne platen gemaakt in de Allman-sound, met ook zo'n lekkere strot (Dru Lombar).

Ken het wel maar kan mij niet zo bekoren. Te vrolijk of jolig, weet niet precies hoe ik het moet omschrijven maar het is niet mijn kopje thee. Binnen de Southern Rock zijn er (tot nu toe) geen artiesten of bands die kunnen tippen aan Allman wat mij betreft.

Ik snap wat je bedoelt. Grinderswitch heeft veel van die uptempo bluesrockers, met wat country invloeden. In Southern rock kringen wel veelvuldig geprezen, maar niet voor niets een onbekend gebleven band zeg maar.

Een beetje off topic maar probeer ook zeker eens Grayson Capps, de laatste jaren ontdekt en wat een artiest. De beste man combineert country, cajun, southern rock, blues, boogie woogie, soul en maakt daar een heerlijk brouwsel van. Met name zijn laatste worp; Scarlett Roses is niet te versmaden.

De geboorte van de Allman Brothers Band vond plaats aan het einde van de jaren ’60 in Jacksonville Florida USA en de broers Duane en Gregg Allman stonden aan de wieg van één van de succesvolste southern rock blues bands. In de eerste line-up viel meteen op dat er twee drummers deel uit maken van de band en dat zorgt ook voor het unieke van de Allman Brothers Band. Daarnaast is het orgel een belangrijk instrument, bespeelt door Gregg. Broer Duane is de gitarist van dienst en zijn slide gitaar bijdragen zijn een genot voor het gehoor. Het debuutalbum “THE ALLMAN BROTHERS BAND” verscheen in november 1969 en de opvolger was het op 23 september 1970 verschenen “IDLEWILD SOUTH”, één van de toppers in het oeuvre van de Amerikanen. De 7 songs en bijna 31 minuten muziek zijn vanaf de eerste seconde geweldig. Eén cover, de bluesklassieker “HOOCHIE COOCHIE MAN” geschreven voor Willie Dixon en de rest van de songs zijn door de bandleden zelf geschreven. Het album gaat van start met “REVIVAL”, met prachtige duo gitaarwerk van Duane Allman en Dickey Betts, componist van dit nummer. DON’T KEEP ME WONDERIN’” is zo’n typische begin jaren ’70 song waarin blues met pop elementen vermengd worden met een geweldig resultaat. Eerste persoonlijk hoogtepunt is het briljante “MIDNIGHT RIDER”, heerlijk melodieus, prachtige samenzang en in een coverversie een Amerikaanse hit voor Joe Cocker in 1972. Hoogtepunt nummer 2 is het instrumentale “IN MEMORY OF ELIZABETH REED”, waarin alle troeven van het 6-tal duidelijk worden. Bassist Berry Oakley zingt het reeds genoemde “HOOCHIE COOCHIE MAN”, lekker rauw, precies wat een dergelijke bluessong nodig heeft. “PLEASE COME HOME” is een ballad, mooi gezongen door Gregg die bijna alle lead vocalen voor zijn rekening neemt. “LEAVE MY BLUES AT HOME” is een perfect afsluiter, swingende blues met geweldig gitaarwerk, heerlijk drumwerk en subtiel toetsenwerk. Op 29 oktober 1971 komt Duane Allman bij een motorongeluk om het leven en raakt de band één van zijn founders, maar zeker ook één van de peilers in het geluid van de band kwijt. In hetzelfde jaar verschijnt het absolute hoogtepunt in de carrière van de Allman Brothers Band, het live album “AT FILLMORE EAST”, waarin de band op een ongelofelijk hoog niveau speelt. Het derde studio-album is “EAT A PEACH”, waarop Duane nog te horen is, daarna verschijnen veel albums van de 'broers'. “IDLEWILD SOUTH” is één van de hoogtepunten in de carrière van de band, die in januari van dit jaar bekendmaakten deze maand in New York hun 50e verjaardag te vieren. Hulde!

Het enige mindere aan Allman Brothers vind ik dat Duanes gitaarwerk, hoewel ijzersterk, een beetje te clean is voor het rammelende Southern zomp geluid.

De opvolger van het fraaie titelloze debuut en de plaat ligt duidelijk in het verlengde van de eersteling. Wat blijft TABB toch een fijne band. Het gitaarwerk van Dickey en Duane is uitstekend, bij vlagen losjes dan weer venijnig maar de heren vullen elkaar perfect aan. Opener Revival vormt een degelijke start met het gospelachtige refrein maar het vormt niet de sterkste song op de schijf. Don't Keep Me Wonderin' ligt mij nog wat beter, deze track laat tevens horen wat een genot het is om Gregg te horen zingen, zijn krachtige soulvolle strot tillen de songs vaak net naar een hoger niveau. Zo ook dit nummer, dwingend, swingend en fijn ritmewerk. Dan een van de bekendste songs van de heren; Midnight Rider; wat een fantastisch nummer blijft dit toch, hoewel ik de versie van Gregg op zijn album Laidback uit 73' nog wat sterker vindt. Het refrein zit in je kop geramd zonder direct heel mainstream over te komen. In Memory of Elizabeth Reed vormt zo'n typische song die het live goed doet, waar vrijelijk gemusiceerd wordt maar wat mij betreft geen enorme indruk maakt. Het is zeker niet slecht, maar het 'vrije' karakter voelt soms ook wat richtingloos aan. Hoochie Coochie Man, oorspronkelijk geschreven door Willie Dixon en door Muddy Waters voor het eerst voor het voetlicht gebracht, is degelijke Chicago blues, waar bassist Oakley de honneurs waar neemt qua zang. Ik had daar liever Gregg gehoord. We gaan weer de soulkant op bij Please Call Home, een nummer volledig gedragen door Gregg, vanuit muzikaal oogpunt een vrij eenvoudige song maar de wijze waarop Allman dit voordraagt maakt dat ik zin heb in een roadtrip door het zuiden van de Verenigde Staten. Leave My Blues at Home sluit de plaat in stijl af, wederom swingt het de pan uit, is het haast funky te noemen. Alles wordt door de band uit de kast gehaald waarbij men name het middenstuk te gek is. Zo kom ik tot de slotsom dat de eerste twee schijven van de heren mij even lief zijn. De eersteling wint met een miniem verschil vanwege het feit dat die plaat nog wat ruwer is maar eigenlijk is dat een klein beetje azijn pissen. Een uitstekende opvolger van het debuut.

Tussenstand:

1. The Allman Brothers Band
2. Idlewild South

De remaster (door Kevin Reeves) op Mercury uit 2016 op vinyl binnen en het klinkt echt als een klok. Superhelder en warm. Tot en met Enlightened Rogues heb ik nu alles op remaster, en ik kan me geen betere investering bedenken.

Door de remaster klinkt de plaat ook erg modern en nergens oubollig. Wat dat betreft een goede set. Ook klinkt het nergens lawaaiig, wat wel eens wil gebeuren met remasters.

Het instrumentale "In memory of Elizabeth Reed" alleen al is een investering waard.

Met die laatste opmerking kan ik het alleen maar eens zijn. Kwam deze toevallig tegen op de Qobuz lijst en gelijk bij mijn favorieten opgeslagen. Ga hem nog vaker beluisteren, dat is zeker.