The Allman Brothers Band - Win, Lose Or Draw (1975)

high falls is toch wel een erg mooi nummer!

Hartstikke mooi nummer, maar het titelstuk is ook heel erg goed.

Waardige opvolger van Brothers and Sisters.
Minder bekend/populair maar even zo goed.

High Falls is weer eens een lekkere lange southern jam.

Zo eeuwig jammer dat deze relaxte plaat zo laag gewaardeerd wordt... De jam High Falls is zo heerlijk en dromerig...

Perfect voor de zomer.... En eigenlijk hebben de Allmans, in de jaren '70 geen echt slechte plaat gemaakt....

Door een aantal erg lage stemmen, is dit op MusicMeter de slechtste Allmans-plaat.

Dit waag ik te betwijfelen. Deze is toch in elk geval stukken beter dan de twee jaren-80 platen van de band.

Ik ben nu de lp aan het luisteren en het bevalt mij wel. Heerlijke pianoriedeltjes en de bijdrage van Betts mag er ook zijn.

Ga eens even luisteren of we deze wat hogerop kunnen krijgen qua waardering

Dat zou ik fijn vinden.
Dit is namelijk een van mijn favoriete platen.
Ik word soms zo treurig van lage waarderingen.

Ik zou zeggen: neem een glas wijn of een glas bier en dompel jezelf onder in deze plaat.

De halve fles is leeg nu en de eerste luisterbeurt zit er op. ABB zoals je het gewend bent. Waardering komt later, ok?

Thanks man.

Alsof het een plaat van mijn eigen band is.

High Falls is toch wel een heerlijke laidback jam, met Chuck Leavell die lekker los mag gaan op de Fender Rhodes.

De debuutplaat van Sea Level is toch wel een continuering van dit soort jams. Heerlijke basloop ook van Lamar Williams.

Alleen op Musicmeter scoren Reach for the Sky en Brothers of the Road hoger dan deze.

Ik ga eens op andere muzieksites na, hoe daar de afzonderlijke studioplaten zich tot elkaar verhouden.

Nou vooruit, laten we zeggen dat de "win"-kant vertegenwoordigd wordt door 25 fantastische minuten, dan zetten we drie niet erg belangwekkende maar zeker ook niet slechte nummers daartegenover en verklaren we het vriendelijke Just another love song tot een gelijkspelletje – maar tjonge jonge, wat zijn de drie nummers die die 25 minuten volmaken toch geweldig. High Falls krijgt natuurlijk de meeste aandacht dankzij de ruimtelijke produktie, de lyrische gitaarsolo's, de swingende elektrische piano en het heerlijke drumwerk, maar zelf ga ik vooral elke keer weer voor de bijl bij die opklimmende gitaarloopjes tijdens de refreinregels van het openingsnummer. Het opnameproces mag dan extreem moeizaam zijn geweest en de band mag hier dan met op z'n zachtst gezegd gemengde gevoelens op terugkijken, maar ikzelf hoor hier gewoon een heerlijke plaat met een aantal sublieme hoogtepunten en alle muzikanten bijzonder op dreef.

De twee voorgangers wisten mij niet echt te overtuigen, wisselvallig hier en daar wat country en ik miste enkele krakers. Win, Lose or Draw start best aardig, Can't Lose What You Never Had bevat lekker pianospel, en is fraai gearrangeerd. Een lekkere opener. Just Another Love Song skip ik altijd, het lijkt wel steeds terug te komen, zo gauw Betts zijn voorliefde weer moet delen voor zijn favoriete genre haak ik direct af.
Nevertheless is weer sterker, swingend en de wat lome maar ruige zang van Gregg maken het tot een degelijke song, zeker niet wereldschokkend maar wel weer gevarieerd en fijne begeleiding op de piano.
Het titelnummer is aardig maar staat ook wat vreemd in de mix, het is degelijk maar geen topper. Louisiana; nee, hier kan ik niks mee. High Falls, een interessant werkje met de befaamde jam insteek van de heren, haast jazzy en veel tempowisselingen. Desalniettemin duurt het mij wat te lang ondanks enkele boeiende overgangen. Sweet Mama, geschreven door een vriend van Betts is niet onaardig maar had ook weer beter door Gregg ingezongen kunnen worden.
De bandleden waren destijds al niet erg tevreden over deze schijf, het overlijden van 2 bandleden, de drugs en het sterrendom maakte de leden onverschillig. Op de eerste helft van de plaat is dat nog niet zo te merken maar gedurende het album kakt het voor mij allemaal erg in, desalniettemin kan het plaatje bij mij hier en daar nog wel een potje breken.

Tussenstand:

1. The Allman Brothers Band
2. Idlewild South
3. Win, Lose or Draw
4. Eat a Peach
5. Brothers and Sisters

Ik heb deze nu als 2016 remaster op audiofiel vinyl. Ik weet allemaal niet meer wat dat betekent, maar het klinkt wel stukken beter dan mijn versleten versie.

De remaster is wel echt erg mooi en warm. De instrumenten klinken heel helder in de mix. En dat terwijl de bandleden apart van elkaar in de studio hun partijen opnamen, door intern gerommel.

Als je alle geschiedenis die aan deze plaat vooraf gaat even opzij zet, en ook vergeet dat de bandleden deze plaat zelf ook maar niks vinden, heb je toch een plaat waar menig andere band jaloers op zou zijn.

Deze plaat heeft (bijna) geen bluesmomenten meer en neigt heel erg naar de countryrock, maar dan wel countryrock die zijn gelijke niet kent. Ik ken in elk geval geen countryrock band (misschien Marshall Tucker of Charlie Daniels) die op dit hoog niveau musiceert en zo een sterke plaat alsnog aflevert.

The Allmans op hun slechtst is alsnog beter dan een hele hoop andere bands/muziek. Zo ervaar ik dat en ik ben blij dat ik deze remaster mag toevoegen aan de rest.

Als je de reviews van de 'gerenommeerde' kanalen (allmusic, rolling stone etc.) mag geloven is dit een draak van een plaat. Niets is minder waar en sluit me dan ook aan bij het bovenstaande. Heb hem ook op vinyl en dit maakt het misschien een mindere plaat van deze band, maar dat is inderdaad nog altijd goed genoeg voor veel luisterplezier; alleen al voor High Falls de moeite waard. Come on Allmusic....1.5 ster.