Fish - Internal Exile (1991)

Nou ja. Polydor hoopte blijkbaar op een Gentleman's Excuse Me, kreeg deze niet en Derek had het nakijken.

Hij was geen Peter Gabriel of Sting schijnbaar. Jammer hoor, misschien was hij too-late-in-the-game.

Wiki is overigens wel duidelijk over de breuk tussen Fish en Polydor. Dit staat bij de entry voor het coveralbum Songs from the Mirror:

Polydor initially rejected the idea of a cover album, but eventually accepted it as the second album Fish was obliged to deliver under their contract. As of April 2016, Songs from the Mirror is Fish's last ever output on a major record company; however, he did record for Roadrunner Records in the late 90s, an indie label with major distribution later sold to a conglomerate.

Fish viel jammerlijk voor hem uit de boot om als commerciëlere artiest door te gaan.
Toch vooral bekend als de zanger van Marillion en Kayleigh.
Een prima start met Vigil In A Wilderness Of Mirrors en een stuk of 3 singles waarvan "Gentleman" het inderdaad heel aardig deed.
Maar ik vrees ook dat Fish wat te wispelturig is als mens en artiest om echt grote successen te behalen.
Met name ook omdat hij toen in ieder geval zwaar dronk.

Uiteindelijk toch misschien meer een cultartiest.

In alles wat Fish zegt, doet en zingt, ademt het vrijheid, autonomie, ontdekking, autarkie en meer van dat soort termen. Kijk de minidocumentaire uitgezonden voor de Top 2000 en je snapt meteen wat ik bedoel. Uiteraard groot geworden bij een van mijn favoriete bands Marillion, bleef hij mijn aandacht en sympathie behouden. Op Vigil gelijk al zijn kracht bewezen, solo onweerstaanbaar en voor velen daarna Marillion nooit meer zo groots op de Olympus als op Misplaced childhood, Fugazi en uiteraard Script for a Jester's tear. The company vind ik een weergaloos nummer, typisch Fish, moderne troubadour en poëet. Op dit album het nummer Credo waar ik uren naar kan luisteren. Opvallend dat na de vraag van aERodynamIC niemand rept over het album Suits uit 1994. Persoonlijk vond ik dat toch ook wel een hoogstandje en eigenlijk na die eerste twee geweldige soloalbums best vreemd dat velen zijn afgehaakt.

Na het aardige debuut "Vigil In A Wilderness Of Mirrors", vind ik dit album een stuk minder en zeker geen vooruitgang.
Het openingsnummer is nog veelbelovend, maar daarna wordt het voor mij middelmaat.

Stapje terug na het geweldige Vigil, maar toch nog steeds genoeg te genieten. Zoals op veel Fish-albums is het openingsnummer meteen het sterkste. Lucky is luchtig en catchy; voor mij werkt het. Het dreigende, felle Tongues is ook een hoogtepunt, het folky titelnummer is wat mij betreft een beetje 'te'. Bij Favourite Stranger en Dear Friend betrap ik mezelf op de neiging om te skippen, al kan ik ook deze nummers niet 'slecht' noemen. Ze doen me alleen niet zoveel.