Coverdale / Page - Coverdale / Page (1993)

Blijft goed. Vooral veel speelplezier hoor ik hier. Allesbehalve 2 uitgebluste muzikanten. De drums en uiteraard Page geven dit een Zeppelin feel , maar Coverdale legt er lekker een bluesy sausje over.

Waar Robert Plant in hetzelfde jaar een geïnspireerd plaatje uitpoept, waar hij teruggrijpt op zijn begintijd bij Zeppelin, maar een moderne twist aan het songmateriaal meegeeft, tapt Page uit een ander vaatje.
Jimmy maakt een conventioneel AOR plaatje met een setje degelijke songs.
Als geheel maakt dit titelloze plaatje echter niet heel veel indruk op mij. Veel songs duren naar mijn mening veel te lang en Coverdale is weliswaar een prima zanger, maar klinkt voor mijn gevoel hier en daar ook geforceerd. De hoge uithalen werken op een gegeven moment flink op mijn zenuwen.
Slecht is dit titelloze album allerminst, het ritme in een song als Over Now in combinatie met de broeierige sfeer is zelfs fraai te noemen. Als David en Jimmy 'losgaan' is het bij vlagen genieten.
Het zijn echter lange nummers als Don't Leave Me This Way, Take Me for a Little While en Whisper a Prayer for the Dying die de vaart er dusdanig uithalen dat ik een geeuw niet kan onderdrukken.
Dergelijke lange exercities werken bij mij alleen als er sprake is van variatie, veel transities en arrangementen die spanning bieden en je bij de les houden. Dat gebeurt voor mij echter te weinig.
Coverdale/Page biedt de AOR liefhebber misschien genoeg om geboeid te blijven, het is mij te mager om te spreken van een echt goede schijf. Het was en is echter uitgesloten dat een dergelijk duo een slechte plaat op de wereld los zouden laten, de heren blijven aan de goede kant van de streep.

AOR!? "Take a Look at Yourself" kan misschien daaraan voldoen, voor de rest is het gewoon (bluesy) Hard Rock. een ieder zijn eigen mening uiteraard, het is maar een label... maar ik vat niet dat iemand dit AOR kan noemen.

Nee eens. Gewoon hardrock met uiteraard bluesy injecties, later ook nog erg goed gemaakt door Vandenbergs' Moonkings. Met name hun eerste album kopieert deze stijl hier 1 op 1. Beter goed gejat dan slecht bedacht wat uiteraard ook voor dit album zelf geldt. Maar met zulke songs klaag ik daar niet over.

Dit is nou weer zo'n album wat met de jaren rijpt. Toen ik dit album begin jaren 90 kocht vond ik het niet echt bijzonder. Niet slecht, maar gewoon niet bijzonder. Nu vind ik het eigenlijk prima en dat komt vooral door het prima gitaarwerk van Jimmy Page. Dat is helemaal LedZep en ik krijg het idee dat Coverdale hier ook wat Robert Plant na te doen met gekir en gekrijs. Daar zakt hij mee door het ijs want hij gaat Plant niet evenaren, ook niet nodig hij moet gewoon zichzelf zijn. Wel erg lekker om dit weer een keer lekker hard te draaien. Robert Plant kwam in 1993 met Fate Of Nations en daarmee veegde hij dit album wel compleet van tafel, wat een geweldig album blijft dat Fate Of Nations toch.

David Coverdale was klaar met het uiterlijk vertoon en meer rond Whitesnake. En er was iets met een gebroken liefde. Hij doekte Whitesnake op en kreeg in 1990 een sololiedje in de film Days of Thunder, het door Billy Idol en filmcomponist Hans Zimmer geschreven The Last Note of Freedom. Tegelijkertijd ging hij zichzelf heruitvinden en toen was daar de ontmoeting met Jimmy Page, die hem naar eigen zeggen het plezier in de muziek teruggaf. Terug naar de wortels, rock zoals Led Zeppelin die in 1969 introduceerde.

De blues zit logischerwijs dik in de geluidsexplosies, ook in mijn oren klinkend als David Coverdale die bij Led Zep zingt. Al is het drumgeluid conform de trend van toen groot. Dat drummer van dienst Denny Carmassi (ex-Montrose, ex-Gamma, ex-Heart) is, vond ik fijn - al las je daar destijds weinig over in de vele artikelen. Alle aandacht ging naar dit "Deep Zeppelin/Led Purple", net als in 1983 toen Ian Gillan de handen ineensloeg met Iommi, Butler en Ward en we "Deep Sabbath/Black Purple" kregen.

Het is alsof na de sterke start met Shake My Tree de boel stukje bij beetje minder en minder wordt, waarbij ik bij Over Now voor het eerst een gevoel van verveling krijg. Dat veel nummers lang duren, helpt niet. Opvallend: Coverdale zoekt vaker ofwel de lage regionen van zijn stem, ofwel de hoogste krijs daarin.

Positieve uitzonderingen in het tweede deel zijn Easy Does It, het toegankelijke Take a Look at Yourself (had zo op Whitesnakes Lovehunter kunnen staan) en slotlied Whisper a Prayer for the Dying met enerzijds akoestische kalmte en anderzijds elektrische uptempo delen op de toppen van Coverdales stembanden. Al geldt ook hier dat de tracklengtes het album van z’n vaart beroven. Een nadeel van de cd, die met z’n maximum van 80 minuten het duo te veel tijd biedt…

Dit plaatje is niet slecht maar gaat een beetje ten onder aan zijn eigen ambities.
Coverdale is natuurlijk een uitstekende vocalist maar hij is geen Plant. Het is degelijkheid troef maar het uitmelken van een plaat om tot een dikke 80 minuten te komen, nee, daar is het gebodene in mijn ogen niet spannend en divers genoeg voor.

Klasseplaat! AOR lees ik hierboven maar dat is het in mijn oren absoluut niet. Dit ligt voor mijn gevoel erg dicht tegen de bluesy hardrock aan zoals Zep die maakte. Coverdale zingt geweldig. Ik zit de songtitels te lezen en kan er eigenlijk niet één noemen die ik minder vind. Laat staan slecht. Maar heb 'm al heel lang niet geluisterd dus wie weet wordt ik verrast

Die associatie zou ik zelf nooit hebben gehad. Zou je dit willen toelichten?

Maar natuurlijk! Wat ik hoor is lichter dan de rest van dit album en toch in de blues gedoopt. Het wijkt af van het overige materiaal dat sterk in de geest van Led Zeppelin is - zij het hoorbaar in de productie van 1993 en met het toetsengeluid van die periode.
Het lijkt - in mijn oren - op het werk met de gitaristen Bernie Marsden en Micky Moody ten tijde van Lovehunter. De eerste vier nummers daarvan, Long Way from Home, Walking in the Shadow of the Blues, Help Me Thro' the Day en Medicine Man, daar had ie zo bij gekund.
Ik had trouwens ook albums Ready an' Willing en Come an' Get It kunnen noemen; nummers als Blindman en Ain't Gonna Cry No More, Don't Break My Heart Again en Would I Lie to You. Het geluid en de sfeer van Marsden-Moody.

Coverdale zingt op Take a Look at Yourself ook ontspannener. Naast de muziekstijl een tweede verschil met veel materiaal op Coverdale * Page, waar hij de grenzen van zijn stem opzoekt, hoog en laag. Hier veel midden, het draait om de melodie.
Niemand anders noemde dit (wellicht omdat de meeste fans vanaf 1987 aanhaakten?), maar mijn associatie was bij het nummer meteen bij die periode van Whitesnake. Ben benieuwd of meer mensen dat herkennen: dit had een liedje van Marsden en Moody kunnen zijn.