Neil Diamond - 12 Songs (2005)

Na Johnny Cash neemt Rick Rubin weer een oudere Amerikaanse zanger onder zijn vleugels: Neil Diamond. Het resultaat is aardig goed (ik moet er nog meer naar luisteren om er meer over te kunnen zeggen): het levert liedjes met kop en staart op in een wat uitgeklede setting (gitaar, zang, af en toe wat strijkers en achtergrondzangeressen). Dit zou wel eens de comebackplaat van 2005 kunnen worden.

Had wat mindere verwachtingen om de wat uitgeklede muziek. Maar het is meer 100% meegevallen!
Bijna alle liedjes zijn erg "catchy" en niet zo traag als ik had verwacht.
Als die hard fan zul je dit mooi vinden, en als cusual muziekliefhebber ook. Het is wat meer gangbaar. Ik hoop dat dit inderdaad hoge ogen gaat gooien in de hitlijsten.
4.5* ivm het uitblijven van meer uptempo nummers dan alleen Delirious Love, die wel erg de moeite waard is.

Neil Diamond eindelijk te pruimen

Zo kan het dus ook. Eindelijk heeft Neil Diamond eens een goeie plaat gemaakt. En dat in de nadagen van zijn zangcarrière. Het heeft iets treuerigs. Jarenlang is hij genegeerd door de serieuze popscene. Hij trekt één keertje een echt goede producer aan en krijgt prompt van alle kanten lof toegezwaaid. Mijn conclusie is: dan heeft hij al die jaren toch iets verkeerd gedaan.

Neil Diamond heeft een zware, eikenhouten stem. Die kan heel mooi zijn, maar hij kan net zo gemakkelijk doorslaan naar het kitscherige en pathetische. En dat is eigenlijk altijd gebeurd. Neil Diamond is die zware stem plus strijkers plus echo en dan heb je dat dramatische geluid dat zo bij hem is gaan horen.

Het eerste wat opvalt op 12 songs is dat die echo blijkbaar niet aan Diamond vastzit. Geen echo’s op deze plaat en dat klinkt al een stuk fijngevoeliger. Verder geen zwaar aangezette strijkorkesten, maar het pure werk: piano, gitaar en af en toe een orgeltje (met name in I’m on to you zit een heerlijk swingend Hammond-orgeltje en zelfs sfeervolle, gedempte trompetjes). Hier hoor je Rock Rubin aan het werk, de producent die ook die vier prachtige Johnny Cash-platen American recordings heeft gemaakt.

Rubins recept is puur, gevoelig, fijnzinnig, echt, rauw. Geen poespas. Laat de song voor zichzelf spreken. De zware stem van Diamond doet de rest. De liedjes komen nu al een stuk echter en authentieker over dan in de traditionele Neil Diamond-stijl. Diamond is een klassieke songschrijver; op de liedjes is niet veel aan te merken. Recht-toe-recht-aan en vaak mooi en melodieus. Daarmee is meteen gezegd dat er niet veel verrassends of vernieuwends bij Diamond te horen is. Het is gewoon iemand die weet hoe je een goede popsong schrijft, en nu gelukkig ook weet hoe je die smaakvol op CD zet.

LoL

12 songs en er staan er gewoon 13 (14) op.

Goed bedacht!

Mede dankzij de producer Rick Rubin is er deze plaat met klasse van Neil Diamond.
De man werd enkel met een gitaar de studio ingestuurd, en de rest werd er bijgemixt. Er werd vooral gebruik gemaakt van de muziekinstrumenten en arrangementen die de vroegere Neil Diamond weer naar voren doen komen. Zijn stem klinkt inmiddels ook wat rauwer.
Opvallende liedjes zijn: "Delirious love" en "We", maar ook "Save me a saterday night" is een liedje dat in het hoofd blijft hangen.
Wat mij betreft mag er al een opvolger zijn!

Ken de plaat niet maar krijgt inderdaad opvallende goede recensies in de muziekbladen !

Delirious Love

Geweldig nummer !

Heel goede recensies gelezen en gehoord, maar valt me bij beluistering toch wel tegen. Misschien te hoge verwachtingen?

Hell Yeah vind ik de klapper op dit album.Heerlijke uithaal aan het eind.

Prachtige comebackplaat; Rick Rubin herleidt de muziek van Neil Diamond tot de essentie; prima melodiëen en goede sobere arrangementen, moge hiermee de periode voorbij zijn dat Neil Diamond was weggezakt tot... een hasbeen die rotslechte platen bleef maken tegen beter weten in, met steeds meer en meer Las Vegasgehalte, bweurk.
Ik ben blij dat Neil Diamond op deze manier terug de draad kan opnemen van een prima songwriter met formidabele platen, zoals dat in de sixties en seventies beslist het geval was!

Rick Rubin doet hier voor Neil een formidabel goede zaak.

Aanrader van formaat !

****1/2

Mijn verwachtingen waren ook hoog gespannen, zeker na het lezen van de lovende berichten in de bladen. Ik heb "12 Songs (2005)" destijds geleend uit de bibliotheek en ik kan niet anders zeggen dat dit album van Neil Diamond mij zwaar tegenviel . Nee, dan draai ik toch maar liever ouder materiaal van Neil zoals bijvoorbeeld "Moods", "Rainbow" of "Hot August Night" .

Ik vind het een geweldige meevaller, het zijn liedjes die je wel vaker moet horen, maar dan nestelen ze zich in je hoofd, echt waar, het is een groeier van een plaat en een prima aanvulling bij klassiekers zoals ;

Jonathan Livingston Seagull
Beautiful Noise
The Jazz Singer
Stones
Hot August Night
Serenade.

Hoorde laatste deze CD op aanraden van een familielid. Die vond het DE vergeten plaat van 2007. En dan denk ik dat ze gelijk heeft. (Ook al komt de plaat uit 2005)
Lekker ingetogen en toch sterk.

Moet er erg aan wennen, beetje saai album.
Ik krijg maar niet het mooie gevoel dat Johnny Cash me gaf met die Rick Rubin producties. Maar misschien is het een groeibriljantje ?

prachtig album alleen werkt brian wilson op mijn zenuwen

Brian Wilson voegt juist datgene toe wat Delirious Love zo geweldig maakt.

Prachtig album van Neil Diamond, vooral vanwege de sobere productie door Rick Rubin. Hiermee profileert Neil Diamond zich weer als singer-songwriter en behaalt hij terug het peil van zijn glorieperiode eind jaren '60, jaren '70.
Alle songs zijn trouwens prima : sfeervol, ingetogen en aparte zang van Neil Diamond. Het was tijden geleden dat ik nog een album van Neil Diamond had gekocht, maar dit was een aangename verrassing.

Vooropgesteld dat Neil Diamond een prima songwriter was (voor anderen) in de jaren 60 en zelf hele aardige cd's heeft gemaakt in de jaren 70, ben ik toch behoorlijk teleurgesteld in 12 songs.

Het lijkt wel of alle fut en snelheid zijn weggeëbt bij Neil Diamond, dat hij op weg is naar Het Einde. Alle grandeur is afgelegd. De cd is voor mij daarom een hele zit, waarbij het ene na het andere sombere (nagenoeg alleen akoestische) nummer voorbij drentelt.

De korte opleving bij de officieel twee laatste nummers van de cd ten spijt (We, Men are so easy).
Ook de Delirious Love versie met Brian Wilson krijgt nog mijn zegen, waarbij de levensvreugde dus duidelijk van Brian Wilson afkomstig moet zijn geweest.

Mijn hernieuwde kennismaking met Neil Diamond (die ik vooral ken van Jonathan Livington seagull, Serenade, Beautiful noise en The Jazz singer) viel, 25 jaar na de laatste cd bepaald niet mee.

Hopelijk komt hij binnenkort weer eens met iets stevigers.

Prachtig album van Neil. Kan me niet voorstellen dat als je de oude Diamond goed vind dat je dit dan niks vind. Maar ja ieder voor zich ...

Misschien was 2,5** inderdaad wat streng, ik kon het album vanmorgen goed hebben, na een keer diep adem te hebben gehaald. Maar het viel me erg mee, eerlijk is eerlijk. Een puntje er bij.

Captain of a Shipwreck zit stilaan in m'n vaste kern van favoriete songs. Erg mooi nummer op verder een erg mooie plaat...

Een beetje in dezelfde lijn als American Recordings van Johnny Cash.
Alleen klinkt Neil Diamond niet alsof hij elk moment het loodje kan leggen, en heeft hij een minder roerig bestaan geleefd als Cash.
Bij Cash hoorde je dat in elk nummer terug, waar zeker zijn kracht lag.
Hier hoor je een goede zanger die muziek brengt zoals die gezongen hoort te worden door iemand op leeftijd.
Jammer dat Rick Rubin nooit met Lou Reed een album heeft opgenomen.
Misschien over 5 jaar eens contact op laten nemen met Iggy Pop of David Bowie.
Delirious Love [Alternative Version] van 12 Songs vind ik het buitenbeentje, teveel Beach Boys.

Het kan mij niet genoeg 'Beach Boys' klinken 'k Vind het een geslaagd nummer. Verder ook een goede plaat. Die bruine stem is prachtig.

Geregeld luister ik de laatste dagen naar dit album en 'Home Before Dark'. Het niveau van beide albums ligt zoals velen al aangaven duidelijk een stuk hoger dan de albums van pakweg 25 jaar ervoor.

Voor mij is hij heel goed in zijn beginjaren tot en met 1974. Ook de bekritiseerde albums vanaf midden de jaren '70 reken ik bij de (redelijk) sterke albums. Zijn laatste geslaagde album vind ik 'On the Way to the Sky', wat onterecht zware kritiek krijgt.

Daarna gaat het bergafwaarts. Af en toe nog een sterk nummer, maar nooit meer een sterk album. Absolute dieptepunten zijn de kerstalbums en het album met filmmuziek. Armoe troef. Hoe een bezielde singer-songwriter vervalt tot een charmezanger.

Met dit album is hij weer op het rechte pad geraakt, maar wat is hij lang afgedwaald geweest. Toch doet het nog onder voor zijn absolute topjaren, dus tot en met 1974. Dit is geen verwijt, want vergelijken met de topjaren is bij elke lang meedraaiende artiest zinloos. Op dit album vind ik de eerste vier nummers heel mooi. De rest moet nog wat groeien. Bij de opvolger vind ik de nummers vaak iets te lang, net als de speelduur van het album.

Op YouTube kan je een aflevering van 'Behind the Music' over Neil Diamond bekijken. Ik vind het interessant om een overzicht van zijn carrière te krijgen tot en met 2001. Het is wel maar in vogelvlucht. Ook de documentaire 'Solitary Man' kan je er zien, maar die is in 4 delen aangeboden en deel 3 is verwijderd. Leuk hoor. Volgens mij bestaan er geen diepgaandere documentaires over de man.