menu

Barclay James Harvest - Gone to Earth (1977)

mijn stem
3,64 (57)
57 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Polydor

  1. Hymn (5:06)
  2. Love Is Like a Violin (4:03)
  3. Friend of Mine (3:30)
  4. Poor Man's Moody Blues (6:55)
  5. Hard Hearted Woman (4:27)
  6. Sea of Tranquility (4:03)
  7. Spirit on the Water (4:49)
  8. Leper's Song (3:34)
  9. Taking Me Higher (3:07)
  10. Lied * (5:05)
  11. Our Kid's Kid * (4:00)
  12. Hymn [Single Edit] * (4:26)
  13. Friend of Mine [Single Version] (3:01)
  14. Medicine Man [Live] * (11:53)
  15. Loving Is Easy [1977 Version] * (3:58)
toon 5 bonustracks
totale tijdsduur: 42:35 (1:11:57)
zoeken in:
Op de vinyl van mijn ouders een totaal andere tracklist:
Side One:
Hymn
Love is Like a Violin
Friends of Mine
Poor Man's Moody Blues
Side Two:
Hard Hearted Woman
Sea of Tranquility
Spirit on the Water
Leper's Song
Talking Me Higher

Mijn beoordeling geldt dus zonder die bonustracks, waarschijnlijk enkel gerealeased op cd. Mooie plaat trouwens, interessante muziek die zich geheel schikt naar de periode waarin ze gemaakt werd. James Harvest musiceert meer dan behoorlijk, kort samengevat: heerlijk ontspannend.
4*

avatar van ChrisX
Heb een correctie laten doorvoeren zodat vanaf nu alle tracks hun correcte titel hebben en de bonustracks als zodanig zijn aangemerkt. Overigens, deze zijn te vinden op de schitterende remaster die een paar jaar geleden zijn uitgebracht. Goede informatieve boekjes, veel foto's en vaak interessante bonustracks. Maar ja, ik had ook niet anders verwacht van Mark Powell (die niets anders doet dan heruitgave projecten begeleiden) gezien de kwaliteit van soortgelijke projecten voor de Caravan, Steve Hackett en Camel heruitgaven.

avatar van Gert P
4,0
Hymn een zeer mooie ballad die in de live uitvoering zoals op Glasnost nog mooier is.

Alleen al om medicine man live het aankopen waard, deze versie staat ook op live 1974 en die uitvoering heeft het nooit meer gehaald op later werk.

avatar van Villableeker
4,0
Ik zou wel eens willen weten wat Justin Hayward vind van "Poor Man's Moody Blues".

Kingsnake
De populairste plaat van dit (toen nog) symfo-kwartet.

Maar ik vind 'm beduidend minder.
Vanaf Octoberon gaat het m.i. bergafwaarts met deze band.
Steeds minder rock en steeds meer (beegees-achtige) pop.

Er staan wel wat heerlijke song op deze plaat, zoals het op 'Nights in White Satin' geinspireerde nummer 'Poor Man's Moddy Blues', de rockers 'Leper's Song' en 'Hard Hearted Woman'.
Maar ik vind het al om al een nogal softe en radio-geente bedoeling hier.

De originele elpee hoes was leuk, trouwens.
Een cut-out outersleeve, waardoor je kon kiezen of je dag of nacht wilde.

avatar van Casartelli
3,5
Casartelli (moderator)
Ik zocht naar een plek om te schrijven dat ze op de bandfoto op de artiestenpagina verdomd veel op de Bee Gees op leeftijd lijken, blijk jij de muziek er ook al aan gerelateerd te hebben.

Naast Hymn en Poor Man's Moody Blues (bij een parodie mág deze kitsch) vind ik Friend of Mine ook goed te doen. De rocker Leper's Song valt dan weer wat uit de toon.

De band is geen hoogvlieger voor mij, maar na een paar luisterbeurten kan ik dit album nog wel hebben.

avatar van novalepidoptera
5,0
De Jongens van Barclay James Harvest waren goed bevriend met Justin hayward.
Ze zijn ongeveer allemaal gelijktijdig halverwege de jaren 60 begonnen in de muziek wereld.
Omdat de moody blues dank zij nights in white satin doorbraken naar het grote publiek.
Ging het hun voor de wind. De critici noemde Noemde B.J.H. in die tijd spottend De Poor Man´s Moody blues.
John Lees was dit nog niet vergeten en gebruikte Night in white Satin als basis voor een eigen nummer en gebruikte hun spotnaam als titel.
Gewoon een grap meer niet.
Beste nummer is Sea Of Tranquility. ook mooi is Love is like a violin en Hymn.

avatar van bikkel2
3,0
Volgens plan kwam Barclay James Harvest elk jaar met een nieuwe plaat . Een keurige plaat , netjes wat glad geproduceerd met verantwoorde symfopop . Poor man's moody blues is een hoogtepuntje . John Lees deed zoiets al eens eerder met Titles . Een soort van ode aan zijn favoriete band The Beatles . De vergelijking met The Moody Blues is overigens niet helemaal onterecht , al heb ik dan een voorkeur voor The Moodies , die vooral van 1967 tot 1972 escaleerde met geraffineerde albums met fraaie themaatjes en prachtige produkties .
Hymn is ook een fraaie song waar diezelfde Lees zijn geloof in god tentoonstelt .
Gone To Earth is redelijk stabiel in kwaliteit en de nummers luisteren op een bepaalde manier wel lekker weg , maar wel is duidelijk dat de meeste songs wat spanning missen en daardoor wat zoetig overkomen . De groep ging overigens in diezelfde stijl door . Nooit met echt slechte platen , maar zelden met echt spannende muziek . En als die er was zou het van John Lees moeten komen . Een man die veel meer de diepte in gaat dan collega romanticus Les Holroyd .

Ozric Spacefolk
Het valt vanaf deze plaat steeds meer op, dat Les niet meer de beste songwriter is van de band...

John L. blijft gewoon goede songs schrijven en het blijkt maar weer dat John W. weer heel fijne songs schrijft... Zo jammer dat hij niet meer schreef voor de band... Songs als Sea of Tranquility, Dark Now My Sky en Ra zijn symfonisch tot het bot...

Dat John L. graag odes aan andere artiesten bracht, is niets nieuws... The Great 1974 Mining Disaster is een variant op The Great 1948... van the Beegees, en John L. refereert ook nog eens aan songs van Bowie (The Man Who Sold the World Away en Space Oddity)...

Waanzinnige tekst-kunstenaar, die John Lees...

avatar van Metalhead99
4,0
Vooral kant A met de prachtige opener Hymn en de prachtige ode aan Moody Blues vind ik echt geweldig. De hele plaat staat echter vol met erg genietbare muziek. Wat een album! Ik moet maar eens wat meer gaan opzoeken van deze groep.

Ozric Spacefolk
Metalhead99 schreef:
Vooral kant A met de prachtige opener Hymn en de prachtige ode aan Moody Blues vind ik echt geweldig. De hele plaat staat echter vol met erg genietbare muziek. Wat een album! Ik moet maar eens wat meer gaan opzoeken van deze groep.


Als deze mid-70's plaat van BJH je aanstaat kan ik je zeker Octoberon en Everyone is Everybody Else aanbevelen. Enjoy!

avatar van Metalhead99
4,0
Bedankt voor de tips.

Ozric Spacefolk
Moet toch zeggen dat deze en Time Honoured Ghosts mijn minst favoriete platen zijn. Het is allemaal zo soft en non-progressief.

Alleen Poor Man's Moody Blues en Leper Song lopen lekker. Toch typisch dat deze plaat hun grootste hit was.

Bonustrack Medicine Man laat wel horen waartoe de band in staat is. Dat is nog eens hoogstaande progrock.

Ozric Spacefolk
De hoes overigens, is één van mijn favoriete hoezen. De binnen- en buitenhoes was een die-cut-sleeve (zoals dat geloof ik heet).

Door de binnenhoes om te draaien kon je ipv een jagende uil bij nacht een ochtendgloren creëeren. De cd kent dit trucje niet.

Voorbeeld: http://www.betteronvinyl.co.uk/imgs/gallery/18152/18152_1163677005239d2da6337e.jpg

avatar van Mssr Renard
3,5
Er wordt vaak gedacht dat Hymn een christelijk thema heeft, maar dit is niet het geval: het nummer gaat over de gevaren van drugs-gebruik. 'Don't try to fly, you know, you might not come down'.
Ik wist het ook niet, omdat ik niet zoveel op teksten let (ook al zing ik ze uit volle borst mee). Ik weet uit mijn BJH-biografieen.

avatar van Mssr Renard
3,5
dynamo d schreef:
(quote)

Jesus came down from Heaven to earth
The people said it was a virgin birth
Jesus came down from Heaven to earth
The people said it was a virgin birth
The people said it was a virgin birth
He told great stories of the Lord
And said he was the savior of us all
He told great stories of the Lord
And said he was the savior of us all
And said he was the savior of us all


Klinkt mij behoorlijk reli- poprock!


Ik denk dat John Lees christelijke symboliek koppelt aan drugs-misbruik. Ik kan het interview zelf niet vinden, maar ik heb uit de biografie van Barclay James Harvest.

Ik tik het antwoord van John Lees even over:

I'm not a religious freak and I don't go to church, but I do believe in God and I also believe that He is preferable to cocaine. Part of my lyrics say: 'Don't try to fly, you know you might not come down", in other words, you might take an overdose and die.


Hij stelt dus eigenlijk, als je kunt kiezen tussen cocaïne en God, kies dan voor God. Je kunt ervan maken wat je zelf wilt natuurlijk, maar puur religieus is het dus niet.

Gast
geplaatst: vandaag om 03:04 uur

geplaatst: vandaag om 03:04 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.