menu

Death - Individual Thought Patterns (1993)

mijn stem
4,10 (133)
133 stemmen

Verenigde Staten
Metal
Label: Combat

  1. Overactive Imagination (3:28)
  2. In Human Form (3:55)
  3. Jealousy (3:39)
  4. Trapped in a Corner (4:11)
  5. Nothing Is Everything (3:16)
  6. Mentally Blind (4:45)
  7. Individual Thought Patterns (4:00)
  8. Destiny (4:04)
  9. Out of Touch (4:19)
  10. The Philosopher (4:10)
totale tijdsduur: 39:47
zoeken in:
avatar van Metal-D78
4,5
Duh.

Wat je zegt: minder (totaal geen) goede nummers, nauwelijks melodie. Hooguit ritmisch interessant, heel strak, maar erg hoog ene-oor-in-andere-oor-uit gehalte.

avatar van Kronos
4,5
Het leuke aan Death wat mij betreft is dat ze altijd iets van de jaren 80 in hun muziek bewaard hebben, zonder ooit oubollig te klinken.

Death is inderdaad sterk in melodische en technische innovativiteit gecombineerd met brute riffs, maar dat zijn wel meer bands. Opeth bijvoorbeeld weet dat makkelijk te evenaren vind ik.

En bij de evolutie naar meer melodie werden de beperkingen van Chuck als zanger steeds pijnlijker hoorbaar.

avatar van Metal-D78
4,5
Kronos schreef:
En bij de evolutie naar meer melodie werden de beperkingen van Chuck als zanger steeds pijnlijker hoorbaar.


Wat mij betreft geldt dat alleen voor The Sound Of Perseverance. Daar ben ik niet erg kapot van Chuck's grunt. Opeth had inderdaad de vergelijkbare balans tussen uitgekiende muziek, brute riffs en vette vocals. Met de nadruk op had (tot en met Deliverance eigenlijk), want de artyfarty Canterbury meuk die de Zweden op hun laatste twee albums maken kan ik maar moeilijk verteren.

avatar van Kronos
4,5
Er zullen altijd fans afhaken en nieuwe fans bij komen als een band kiest voor verandering. De vette riffs mis ik wel bij de laatste albums van Opeth maar daar komt in mijn oren nog meer verfijning voor in de plaats.

Goed vind ik Chuck niet klinken op The Sound Of Perseverance maar nog net aanvaardbaar, als je er niet bij stil staat dat hij anders en beter kon. Echt niet aanvaardbaar is het bij de cover Painkiller. Snap niet hoe de verkrachting van dat Judas Priest nummer het album heeft gehaald.

avatar van ASman
4,5
Met Opeth kan ik Death moeilijk vergelijken. Ik heb het dan ook meer over Death's positie binnen de tech-death. Tot op heden ken ik geen tech-death band die zo technisch weet te zijn, zweverige melodieën weet te introduceren en tegelijkertijd ook nog zo'n mokerslagen weet uit te delen.
Die cover van Painkiller is pijnlijk ja, daar kunnen we het over eens zijn

5,0
ASman schreef:
Tot op heden ken ik geen tech-death band die zo technisch weet te zijn, zweverige melodieën weet te introduceren en tegelijkertijd ook nog zo'n mokerslagen weet uit te delen.


Heden overleden alweer,, geloof ik, maar de Canadese band Quo Vadis heb ik technisch altijd mooi en toch ook behoorlijk melodieus gevonden. Al heeft de band misschien meer een Human-sfeer. Steve Digorgio speelde trouwens nog mee op hun Defiant Imagination (2004) . Ik herinner me ook nog een aardige Duitse tech-death band vrij recentelijk en het Nederlandse Pestilence doet het ook nog "vrij aardig" Maargoed, ouwe koeien, ik ga weer country draaien ofzo....

avatar van ASman
4,5
Qua Vadis zou ik eens nader moeten onderzoeken.
Ik neem aan dat je met die 'Duitse band' Obscura bedoelt? Dat vind ik zeker een van de betere moderne tech-death bands, maar ze hebben toch niet diezelfde 'oompf' die Death heeft.
De tech-death die Pestilence ten gehore brengt, mag er zeker wel wezen. Testimony of the Ancients is bijvoorbeeld een prima album. Maar toch prefereer ik bij hun net de old-school periode waar Van Drunen nog zijn stembanden aan flarden zat te scheuren

5,0
Obscura ja, thanks. Wist het niet meer, hehe

avatar van trebremmit
Metal-D78 schreef:
Duh.

Wat je zegt: minder (totaal geen) goede nummers, nauwelijks melodie. Hooguit ritmisch interessant, heel strak, maar erg hoog ene-oor-in-andere-oor-uit gehalte.


Aha, je kent ze echt niet
Maar goed, het is je smaak blijkbaar niet, maar ik krijg de indruk dat je nou niet echt alles van hun kent.

avatar van ASman
4,5
Gojira is nochtans ook een prima band. Een van die bands die een volkomen unieke sound voor zichzelf heeft ontwikkeld. Ik weet niet of ik ze echt tech-death kan noemen, maar nu ben ik natuurlijk weer aan het hokjesdenken.

Stijn_Slayer
Kronos schreef:
En bij de evolutie naar meer melodie werden de beperkingen van Chuck als zanger steeds pijnlijker hoorbaar.


Zijn steeds schellere stem vind ik juist passen bij de ontwikkeling die de muziek doormaakt. De gitaarpartijen werden ook steeds minder zwaar. Ik hoor zijn latere zangstijl eigenlijk liever, ook op 'Painkiller'. Qua grunters toch zeker één van de meest opvallende verschijningen, en hij was er in het algeheel best wel vroeg bij.

avatar van gigage
4,0
Terwijl King Diamond zijn Mercyful Fate probeerde nieuw leven in te blazen kreeg zijn meestergitarist Andy Laroque de kans om op dit schijfje mee te spelen. En dat betaald zich uit in de meest fantastische melodieuze solo's op de verder nog steeds brute Death sound. Kijk, dan wordt het zelfs voor mij interessant. De riffs zitten technisch ook prima in elkaar maar de meeste bewondering heb ik nog voor de bassist die niet als een Hans worst simpel de snaren naar beneden duwt maar iedere kans grijpt om dat ene gaatje van technische hoogstandjes te voorzien. Wat een geweldenaar

Edit: Arch Enemy heeft de eerste break in Nothing is Everything gebruikt voor het refrein van No More Regrets zo te horen.

Edit 2: drummer en bassist spelen nu in testament.

avatar van Zagato
4,5
Dit album was destijds een kleine (hele kleine) teleurstelling na het fantastische Human, zonde dat Chuck moeite had om line-up's bij elkaar te houden want de line-up met Reinert en Masvidal was echt top. Op basis van de documentaire 'Death by Metal' komt Chuck niet over als een makkelijke jongen, meerdere bandleden geven hierin aan dat ze zonder wat van Chuck gehoord te hebben er achter kwamen dat ze niet meer in de band zaten. Maar goed terug naar het album, dat heeft zich in de loop der tijd behoorlijk gerevancheerd bij mij. Ik lees trouwens her en der dat The Philosopher over Paul Masvidal gaat.

In de documentaire 'Death by Metal' wordt overigens gesuggereerd dat Laroque's solo's op dit album allemaal geïmproviseerd zijn, indrukwekkend als dat waar is.

avatar van ZAP!
Wat mij hier meteen opvalt, is hoe prominent de bas in de mix zit:

Nooit geweten dat Andy La Rocque hier op meedeed, dat is nogal een switch, maar af en toe valt het hoge melodie-gehalte en de soms ietwat klassieke heavy metal benadering wel op, en daar is niks mis mee (de kopstem van King Diamond had hier af en toe ook niet misstaan, zou een mooi contrast met het gebrul zijn geweest), sterker nog... dit bevalt me erg goed en ik ben nog maar bij track 4!

O, en nu lees ik dat Gene Hoglan ook meedeed. En als ik er dan op ga letten, hoor ik het er ook wel in terug, maar zulke dingen moet je me echt wel vertellen, anders kom ik er waarschijnlijk nooit achter - Death is natuurlijk ook weer behoorlijk anders dan Dark Angel.

Dit is er echt eentje om vaker te gaan draaien, beestachtig vakmanschap van alle bandleden en interessante composities. Die solo's zijn ook smullen, trouwens. Heel anders dan 'Spiritual...', en niet meteen echt catchy (wel meer catchy dan 'Human'), maar deze moet minstens een negen krijgen.

Het houdt niet op, nu lees ik dat Steve DiGiorgio ook nog meedeed, en ook dat is bij nader inzien wel te horen... Vooralsnog lastig favorieten aan te merken, dus dat doe ik wel na meerdere draaibeurten.

4,5*

avatar van Kondoro0614
5,0
Death is sowieso mijn favoriete Death Metal act die ik ooit ga ontdekken, ik durf bijna met honderd procent zekerheid te zeggen dat niemand het charisma van Chuck Schuldiner kan overtreffen; ze komen in de buurt maar, het gaat nooit beter worden. Het was gisteren (13 december) twintig jaar geleden dat deze muzikant ons verliet na de strijd tegen een hersentumor, wat ik online las (geschreven door zijn neefje op hun facebook account) was dat er destijds niet genoeg geld was voor een behandeling, tja in 2001 had je natuurlijk ook nog niet de totale kracht van social media, wat je nu wel hebt.

Gezien de plaat durf ik wederom wel te zeggen dat 'Individual Thought Patterns' één van mijn favoriete platen van deze band is, al is al hun werk gewoon vet. Met nummers zoals 'Trapped In A Corner', 'Mentally Blind' en 'The Philosopher' weten ze echt wel weer binnen te knallen. Met de typische Death sound, fantastische grunt werk van Schuldiner, fantastische riffs en heerlijke solo's zowel basgitaar als de gewone gitaar kan ik nog wel jaren lang naar deze platen luisteren, heerlijk.

avatar van RuudC
4,5
Heerlijk album weer, maar Chuck slaat wat mij betreft net teveel door in het technische aspect. De songs komen als composities minder goed uit de verf. Vooral het gitaarwerk is weer om je vingers bij af te likken en dan merk je dat gastbijdrages als die van Andy LaRocque echt goud waard zijn. Er is op dit album genoeg instrumentale krachtpatserij te horen om het heel erg interessant te houden, maar sommige nummers doen me eigenlijk te weinig. Ik weet ook niet hoeveel het te maken heeft met het baswerk van Steve DiGiorgio. Begrijp me niet verkeerd, hij is geweldig, maar regelmatig klinkt zijn bas als iemand die heel artistiek scheten kan laten. Vooral op Jealousy viel dat op.

Voordeel van de twijfel qua waardering hier, want ik heb de 4* overwogen. Gelukkig zijn songs als Mentally Blind en The Philosopher echt geweldig. Hopelijk komt de waardering meer op gang als ik dit album vaker gehoord heb.


Tussenstand:
1. Human
2. Spiritual Healing
3. Individual Thought Patterns
4. Scream Bloody Gore
5. Leprosy

avatar van lennert
4,5
Ik ben toch weer erg enthousiast, zo enthousiast dat ik een eerste plaats heb overwogen, maar uiteindelijk is het toch de iets melodieuzere kant van Human die me net een klein beetje meer aanstaat. Individual Thought Patterns is wel een beduidend agressiever album dan de voorganger. Hoglan is een beest, dat viel me op Into The Grave live ook al op met Death To All, maar het meest verrassende vind ik hoe goed LaRocque hier in de band past. Technisch komt hij dus met gemak mee met de band, maar hij brengt een stukje naargeestigheid mee die nog steeds heel eigen is. Absolute winnaar van het album is Mentally Blind, maar als afgestudeerd filosoof kan ik niet anders dan ook grinniken om The Philosopher. Laat niemand ooit zeggen dat 'wij' geen humor hebben. En verdomd als ik niet blijf genieten van wat DiGorgio allemaal op de bas uitvogelt op een track als Destiny. Vijfde schot in de roos van deze topband.

Tussenstand:
1. Human
2. Individual Thought Patterns
3. Spiritual Healing
4. Leprosy
5. Scream Bloody Gore

Gast
geplaatst: vandaag om 14:11 uur

geplaatst: vandaag om 14:11 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.