Ik had Bill Evans al een geruime poos gelaten voor wat hij was, maar al lezend in
‘Norwegian Wood’ van Haruki Murakami (een romancier die graag uitpakt met zijn helaas nogal beperkte jazz-kennis) kreeg ik toch weer zin in
‘Waltz for Debby’. De complete
‘Village Vanguard Sessions’ hadden mij niet weten te overtuigen, maar aan het befaamde
‘Waltz for Debby’ op zich had ik me nooit gewaagd. Bij deze…
Bij Evans’ bekendste plaat overheerst meteen al het gevoel dat ik bij quasi zijn hele oeuvre heb. De speelse improvisaties lopen vloeiend en heel naturel, maar raken mij in slechts beperkte mate. Evans zoekt immers nooit extremen op, en zijn emoties vind ik doorgaands nogal vlak. Op zich kabbelt het allemaal wel lekker, maar echt 'interessant' wordt de muziek niet.
Meer moeite heb ik bij de begeleidende muzikanten. Scott LaFaro speelt zo droog als maar kan (sorry blabla
), en zijn improvisaties verbleken absoluut in het niets bij wat pakweg Avishai Cohen of J.F. Jenny-Clark uit hun instrumenten toveren. Het blijft bij wat mistig getokkel, in plaats van een lyrische melodie te creëren. En dan zwijgen we nog over Paul Motion, die in het geheel schijnbaar niets bijdraagt aan de sessie. Zijn ritmisch partijen zijn oerdegelijk, en een solo blijft ostentatief achterwege.
Toch is
‘Waltz for Debby’ geen slechte plaat, omdat het typisch Evans-gevoel zich van de luisteraar maakt. Wat dat precies is laat zich moeilijk in woorden vatten (het moet iets zijn dat achter de noten zelf verscholen zit, al is ook dat intussen een new-age-cliché geworden
), maar Haruki Murakami voelt het ook: een glaasje whisky, gedimde lichten, een kaars op het salon en een intieme babbel met de partner…en de schrijver schreef het neer.