Met deze debuutplaat schreef Paradise Lost direct geschiedenis. De impact, de sfeer, de stijl, de grunt: alles klopte en onderscheidde de band ook meteen met de rest van de concurrentie.
Dreigend, doods, deprimerend, destructief dendert deze debuutplaat (zeg dat eens tien keer achter elkaar...
) van deze legendarische band, elke keer als ik 'm hoor, over me heen en laat me hulpeloos en eenzaam achter in een behoorlijk zwartgallige en sombere, maar tegelijkertijd bloed-enthousiaste stemming. Want wát een plaat is dit. Weergaloos zijn nummers als "Deadly Inner Sense", "Our Saviour" en "Rotting Misery".
Toegegeven...ik luister 'm absoluut niet vaak. Het is namelijk wel i.m.o. een plaat waar je zin in moet hebben. Maar als ie dan eenmaal opstaat.....WOW!! En zo blijft het ook gaaf. Zo eens in de zoveel tijd knallen met Lost Paradise. Die magie die dan ontstaat is nauwelijks te omschrijven.
Elke keer moet ik ook gniffelen als ik de bandfoto op de hoes zie. Nick Holmes, dat bescheiden ogende jochie met dat blonde haar.... Kwam daar toentertijd werkelijk zo'n geluid uit?? Satan zelf zou zich nog bergen als hij die doodsrochels zou horen!!
Wat overigens ook een aparte vermelding krijgt van mij, is de intrigerende, i.m.o. behoorlijk controversiële albumhoes. Wat zouden ze daar toch mee bedoelen, naast het feit dat het een toekomstvisie zou kunnen zijn waarbij technologie heerst over het derde rijk? En hoe zou het met dat symbool zitten?
In ieder geval dus een zwaar overtuigend debuut-album van een band die daarna een zeer interessante ontwikkeling door zou maken, wat begon met de opvolger "Gothic", die dit album wat mij betreft nog wist te overtreffen ook!!