Queensrÿche - Queensrÿche (2013)

Terwijl Geoff Tate met Frequency Unknown het geluid van de modernere Queensrÿche deed voortleven, gingen Scott Rockenfield, Michael Wilton en Eddie Jackson hun eigen visie realiseren: terug naar de energie die ze vroeger hadden. Om te zeggen dat ze terug in de tijd duiken en een nostalgisch album leveren is niet helemaal waar, maar misschien zeggen sommigen dat ook alleen maar omdat het zo lang geleden is dat Queensrÿche zo energiek klonk.

Metalriffs, progressieve ritmes, harmonieuze gitaarlijntjes en knijterhoge zang. Dat hebben we lang niet meer gehoord bij deze band. Het is niet moeilijk te constateren dat het klassieke Queensrÿche geluid weer tot leven is gewekt. Todd La Torre klinkt als een kloon van een jonge Tate, maar weet toch hier en daar wat smerigere klanken uit te stoten dan zijn voorganger en daar hoor je toch duidelijk een andere zanger. Het materiaal moet even groeien maar dan hebben we ook weer een ouderwets goed album te pakken. Lekkere groovende stampers als 'Redemption' en 'Spore'; hartverscheurende ballads als 'In This Light', 'A World Without' en 'Open Road'; en de wat snellere nummers zoals 'Where Dreams Go to Die', 'Vindication', 'Don't Look Back' en 'Fallout'. Voor elk nummer valt wat te zeggen. Van de korte speelduur heb ik geen last.

Ja, de toekomst van Queensrÿche is in goede handen. Nu moet het nog 18 november worden natuurlijk, maar ik zie geen reden waarom Geoff Tate die zou moeten winnen. Aan de ene kant vind ik het heel jammer dat het naar mijn mening geweldige Dedicated to Chaos de laatste Queensrÿche-plaat zal zijn in die stijl, maar aan de andere kant zal ik de solo carrière van Tate waarschijnlijk gewoon goed in de gaten moeten houden. Al met al heeft deze strijd twee prachtige albums opgeleverd, dus mij hoor je niet klagen.

Wat een mooi gemiddelde voor een recent Queensrÿche-album! Zo te zien valt het vertrek van Geoff Tate bij de meeste fans in goede aarde.

Ik heb even wat flarden van de twee nieuwe QR-albums beluisterd en het verschil in stijl valt me meteen op. Toddrÿche is puur metal en een stuk steviger. Taterÿche is slapper, eerder rock met wat donkere/hardere invloeden.

De hele soap om deze band heen vind ik behoorlijk lachwekkend. Zeker nu de twee bands nagenoeg tegelijkertijd met een nieuw album komen wakkert dat het vuurtje mooi aan. Alleen al daarom zal ik me binnenkort eens verder in deze albums verdiepen. Mijn voorkeur gaat voorlopig uit naar dit album, maar dat is meer een gevoelskwestie dan een vakkundig oordeel over het songmateriaal.

De eerste videoclip van dit Queensrÿche is er dan ook!
YouTube - Queensrÿche - Fallout (OFFICIAL VIDEO)

Ik hoopte eigenlijk dat ze In This Light als een single zouden gaan promoten, die doet het vast goed als single.

Een absoluut meesterwerk is het zeker niet geworden, maar Queensrÿche is er voor mij wel in geslaagd een album te maken dat ik graag en vaak draai. De korte speelduur heeft er zeker mee te maken dat het geen seconde verveelt, maar het is de mooie melancholieke sfeer die me er steeds naar doet teruggrijpen. Toppers staan er niet op, maar slechte vervelende nummers ook niet. Verder is het volop genieten van de goed uitgebalanceerde productie en oerdegelijke muzikale verdiensten. Met een grote pluim voor Todd La Torre natuurlijk, die net genoeg aan Tate doet denken om er een echt Queensrÿche album van te maken, maar tegelijk voldoende bij zichzelf blijft en er zo een eigen identiteit aan geeft.

Terwijl ik via Facebook verneem dat de band alweer in de demofase van het volgende album zit, laat ik deze nog even een rondje draaien. Ik raak ook net iets meer overtuigd dan de eerste keren dat ik het hoorde.

Mij valt op dat Queensrÿche weer net als vroeger een album heeft uitgebracht dat zich pas met een aantal luisterbeurten verder volledig prijsgeeft. Aanvankelijk trekt het in de korte albumduur allemaal onopvallend aan je voorbij, vervolgens blijkt hoezeer elke vierkante centimeter op nuttige wijze besteed is. Uiteraard wordt het niveau van voor 1990 niet gehaald, maar het niveau van na 1998 wordt toch moeiteloos overschreden, lijkt me. Het klinkt vooralsnog weer eens echt als Queensrÿche.

Todd LaTorre klonk mij aanvankelijk als een kloon in den ore, maar nu begin ik ook meer en meer zijn eigen identiteit te horen. Hem aantrekken is de beste keus die Rockenfield, Wilton en Jackson gegeven de situatie hebben kunnen maken. Ik verwacht dat dit titelloze album geen vluchtige voorbijganger van mijn speler wordt.

Zo ervaar ik dat ook. En echt een album dat als geheel een meerwaarde krijgt. Zo vond ik A Wolrd Without eerst wel een aardige ballad en Midnight Lullaby een overbodig sfeerstukje. Maar met daar nog eens Vindication aan voorafgaand gaat A Wolrd Without na dat bizarre slaapliedje steeds meer erg duister klinken. En plots valt de aanvankelijk wat saai en inspiratieloos uitziende hoes ook op perfect op zijn plaats.

Queensrÿche is wat mij betreft ijzersterk aan zijn (of haar) tweede leven begonnen. Dit album krijgt zeker een mooie plaats in mijn eindejaarslijstje.

Gisteren live gezien in Quadrath-Ichendorf deze lineup. Wát een energie, wát een stem! Luidkeels meegezongen, helemaal vooraan gestaan; prachtig concert. Mensen die in het zuiden van Nederland wonen of in het noorden met de wil om te reizen, verzamelt U aanstaande vrijdag in Eindhoven, want ik beloof U een concert om nimmer te vergeten
Oh, en mensen uit België zou ik het natuurlijk ook aanraden (soms vergeet ik dat ze hier op de site zitten )

Gisteren (31/10/13) naar Deinze afgezakt, en er met volle teugen genoten van het nieuwe Queensryche. Wat een heerlijk concert, en vooral, wat een prachtige zuiver live klank.

1/11 Eindhoven. Geweldig concert. Heerlijke setlist met maar één minder nummer (JCW). Alsof de muziek voor de stem van La Torre geschreven is. Super.

Klopt. Betere set haast niet voorstelbaar. Paar nummers van deze nieuwe plaat bleven ook fier overeind.

ben nog steeds aan het bijkomen van Eindhoven, wat een geweldig optreden! ik heb ze inmiddels 4 keer live gezien en dit was toch wel een hoogtepunt. Todd is een super front man die voortdurend het contact met het publiek zoekt. ook de interactie Scott en Todd was mooi om te zien. natuurlijk lag het zwaartepunt bij de eerste albums (6 nummers van Warning), maar niemand die klaagde. en inderdaad R-bek6 JCW is ook niet mijn favoriet, voor mij was het mindere punt de dubbele gitaarsolo tussen door.
maar goed: Queensrÿche is back!!
dit belooft nog wat...

Oja, deze is veel beter van Tateryche, dat is na drie keer luisteren al wel duidelijk. En tjonge, wat groeit die plaat snel. De eerste keer dat ik de plaat luisterde dacht ik nog: aardig maar nog niet erg bijzonder. Maar na drie luisterbeurten vrees ik dat dit gevalletje "lang in de cd speler" blijft draaien.... WOW!

Wat een geweldig album dit. Hoewel nog niet overal even sterk, is dit het beste wat ze uitgebracht hebben sinds Empire. De nieuwe zanger Todd klinkt erg goed, een beetje als de jonge Tate op The Warning of Rage For Order. Maar ook het drum, bas en gitaarwerk vallen regelmatig erg positief op.
Beste songs wat mij betreft In This Light en A World Without (waarbij ik het nummer Midnight Lullabies als intro reken), maar ook Where Dreams go to Die, Vindication en Open Road zijn erg gaaf. Het minste nummer vind ik Fall out.
Ik geef 4.0 sterren en baal een beetje dat ik niet naar dat optreden ben geweest....
Ik heb ze zelf twee keer live gezien, éénmaal in de Jaap Edenhal n.a.v. Empire tour (met als gaaf voorprogramma Lynch Mob) en éénmaal op Bospop. Dat eerste concert staat hoog op mijn lijstje beste concerten ooit gezien, het optreden op Bospop viel wel wat tegen.

Dat is juist een van de minpunten van dit album. Het is veel te schel opgenomen. Daardoor wordt het minder aangenaam om naar te luisteren. De nummers zijn (na een paar keer draaien) prima in orde en komt het oude Queensryche weer een beetje terug.

Vanaf vandaag is deze incarnatie officieel de enige echte Queensrÿche, naar het schijnt.

Povertjes allemaal. Zanger doet heel goed Tate na, maar de songs zijn erg mager.

Wat een ongelofelijke matige CD. Volstrekt Queensryche onwaardig. Te veel nummers zijn opvullertjes. 'A world Without' is een van de goede nummers.

Volgens mij is er van de originele Queensryche bezetting niet veel meer over en dan komt de band met een album dat op de roots van de ryche is gebaseeerd. Ja, uh, ok. Het is dan ook schier onmogelijk om het roemruchte verleden los te laten en dit album los daarvan te beoordelen. Afijn, de poging ertoe oude tijden te doen herleven is dan ook maar deels geslaagd. De sound is er en de energie ontbreekt ook niet. Maar op het puntje van mijn stoel kom ik niet te zitten, daarvoor is het geschreven materiaal, hoewel prima uitgevoerd, net wat te mager. Misschien dat de opvolger mij wel over de streep kan trekken.

3 van de 5 originele bandleden, dat is toch nog aardig wat lijkt mij.

2 van de 3 songwriters weg. Het is maar hoe je er tegenaan kijkt.

Ze zijn er iig niet slechter van geworden. Integendeel.....Deze maar vooral Condition Hüman zijn weer albums die tot de betere Queensrÿche behoren.

Met de nieuwe zanger klinkt dit meer Queensrÿche-achtig dan als Queensrÿche zelf. La Torre doet aan Tate denken maar echt fijn vind ik zijn stem niet. Met Fabio Lione of Alessandro Conti zou dit album beter tot zijn recht komen denk ik. De muziek is mooi gelaagd opgebouwd maar de nummers zijn weinig memorabel.

70/100

Weliswaar een terugkeer naar het oude geluid, maar Queensryche slaagt er met een nieuwe zanger niet om om het elan terug te krijgen. Todd La Torre is een goede zanger. Dat liet hij al horen toen hij frontman werd van Crimson Glory. Op het eerste gehoor lijkt er geen vuiltje aan de lucht, maar al snel valt op dat de songs lang niet zo boeiend zijn als gehoopt. In This Light is een redelijk geslaagde ballad en Vindication is een geinige single met een paar goede ideeën, maar verder is het wel erg vrijblijvend en wat ongeïnspireerd. Het is een prima album voor de achtergrond. Laten we het daar maar op houden.


Tussenstand:
1. Operation: Mindcrime
2. Rage For Order
3. Queensryche EP
4. Empire
5. The Warning
6. Heart In The Now Frontier
7. Queensryche
8. Q2K
9. Dedicated To Chaos
10. Frequency Unknown
11. American Soldier
12. Promised Land
13. Operation: Mindcrime II
14. Tribe

Ik was toentertijd iets lyrischer dan nu, maar alsnog vind ik deze comeback geen verkeerde plaat. Het is echter allemaal net te kort, net niet spannend genoeg, maar wel erg mooi en bij vlagen erg goed. Helemaal Vindication en Don't Look Back zijn sterke songs met spetterend gitaarwerk en prima zang. Open Road is een mooie mysterieuze afsluiter en Where Dreams Go To Die is een fijne opener. De single Redemption is echter vrij saai en mijn eerdere kritiek blijft staan. Toch ben ik na Frequency Unknown echt blij om weer eens iets vertrouwds te horen!

Tussenstand:
1. Operation: Mindcrime
2. Rage For Order
3. Queensrÿche (ep)
4. The Warning
5. Empire
6. Q2K
7. Queensrÿche
8. Promised Land
9. American Soldier
10. Operation: Mindcrime II
11. Hear In The Now Frontier
12. Frequency Unknown
13. Dedicated To Chaos
14. Tribe