Ace Frehley - Ace Frehley (1978)

Prima plaat. Origineel gitaarspel, leuke effecten, catchy songs. Beter dan elke Kiss-plaat. Lijkt een beetje op Ted Nugent zonder diens soms hysterische zang- en gitaarpartijen. Zang lijkt op die van Alice Cooper. Ondanks dat toch een eigen stijl.

De hardste van de vier solo albums van de Kiss leden uit 1978. Een stevig rockende plaat. Beste nummers vind ik : 'Rip it out', 'Speedin back to my baby', 'Snowblind' en 'New York Groove'.

De Russ Ballard song New York Groove is uit 1975 en werd al eens door de band Hello hoog de Duitse hitparade ingeschoten (dus dan vanzelf ook een duitstalige versie Buck & Sylvie ). Hier slaat het de plank mis, maar ja , wie gaat er anders voor een chartsucces zorgen. Nog mazzel want met deze producer (Eddie Kramer) had ook zomaar Gimme some lovin opgenomen kunnen worden.
Als zanger vind ik Ace niet het beste voor zijn band. Een Ronny Montrose had tenminste nog Sammy Hagar. Dat had hier ook wel geholpen want het songmateriaal is prima. Een Ozone met Hagar? zou geweldig zijn, niet? Ace is een kundig gitarist en prima riffmaster. Het is dan ook wel de moeite om dit hardrock album uit 1978 eens een luisterbeurt te geven. Ook voor niet Kiss enthousiastelingen.
Ripp it Out, Ozone en Fractured Mirror doen het bij mij erg goed.

Ik kan mij aan deze plaat herinneren, dat mijn oudere broer (Chris) die al op vinyl had, toen hij 11 of 12 was. Hij heeft bijna alle albums van Kiss, omdat hij destijds sowieso een Kiss-fan was. Toen hij 14 was, en ik 9 jaar, leenden mijn jongere broer (toen 7) en ik leenden van hem af en toe dit album. En dan draaiden wij dat regelmatig.

Geen wonder dus, dat ik de meeste nummers van deze plaat gelijk herkende, toen ik die op YouTube weer eens aanzette (Heb ik inmiddels alweer een paar keer gedaan). De hele plaat klinkt vermakelijk en goed (Misschien omdat deze LP bekend terrein voor mij is).

De A-Kant is behoorlijk goed, waarop Rip it Out, Speedin' Back to My Baby en Ozone de drie beste nummers zijn, vooral de laatstgenoemde. Hoorbaar is ook, dat dit album grotendeels een glamrock-album is, en dat de stem van Ace Frehley heel wat lijkt op die van Vincent Furnier, beter bekend als Alice Cooper.
De B-Kant vind ik ongeveer net zo goed; die opent met de Hello-cover New York Groove, en wordt goed opgevolgd door I'm in Need of Love. Het instrumentale Fractured Mirror blijft voor mij het beste nummer van dit album.

Ace's 'hit'-single op herhaling via een remix. Voorbode van een heruitgave?

New York Groove (Audiomachine Remix) - YouTube - audio

Altijd een zwak voor Ace gehad en Kiss zonder hem is nooit hetzelfde geweest (hoewel de reünie in mijn ogen nooit een succes is geweest). De Kiss van '73 tot pak hem beet '78 was een leuke band met hier en daar echt goede songs (en hier en daar echt bagger). Het onzalige idee van de solo albums heb ik nooit goed begrepen maar het heeft wel laten zien dat Ace tot mooie dingen in staat was. Prima album van een gitarist met dat beetje extra.

We zaten even te twijfelen of we de vier soloplaten mee zouden nemen in onze Kiss marathon, maar onze nieuwsgierigheid heeft ons doen besluiten om het wel te doen. Voor mij telt ook mee dat ik een bloedhekel aan Dynasty heb. Welke van de vier heeft de beste soloplaat? Met welke begin je? Ik ben maar gewoon alfabetisch te werk gegaan. Ace als eerste dus. Ace Frehley hebben we als zanger nog niet veel gehoord en nu ik dit album hoor, zou hij wat mij betreft direct voorrang moeten krijgen boven Gene Simmons en Peter Criss. Hij heeft iets rauws. Zijn plaat is niet direct heel goed, maar het straalt een bovengemiddelde degelijkheid uit. Ace pakt zaken duidelijk experimenteler aan en daarmee niet alleen een flinke voorsprong op de rest, maar ook op Kiss zelf. Sterker nog: hij voegt tierelantijntjes toe die de muziek bij vlagen wel echt interessant maken. Bij Kiss zouden ze niet passen en dat is ook een verwijt naar die band. Fractured Mirror is met gemak beter dan de zes van Kiss die al uitgekomen zijn.

Tussenstand:
1. Ace Frehley
2. Kiss
3. Love Gun
4. Destroyer
5. Hotter Than Hell
6. Dressed To Kill
7. Rock And Roll Over

Wat hoor ik nu? Echte hardrock? Het zou eens tijd worden. Muzikaal vuurwerk? Eindelijk!

Ja, Ace Frehley maakt nog steeds niet helemaal mijn soort hardrock, maar ik hoor hier zoveel meer passie en kwaliteit dan wat hij als bandlid van Kiss heeft voortgebracht. Iets als Speedin' Back To My Baby is nog steeds poep, maar zo'n compositie als Ozone is spannend, stevig en afwisselend. What's On Your Mind is meer catchy, maar heeft nog steeds mooie gitaarpartijen en zang die net werkt. New York Groove geeft een goeie vibe. Rip It Out en Snowblind rocken goed. I'm In Need Of Love begint aardig, maar heeft dan ineens een fantastische versnelling halverwege. Wiped Out rockt heel goed en afsluiter Fractured Mind is prachtig.

Ja, het is zover: er is een album dat ik goed vind, iets dat ik oprecht vaker wil horen! Frehley als muzikant heeft veel meer visie, creativiteit en technische vaardigheden dan Kiss als complete band (tot dit punt toe in ieder geval) en hoeft het niet te hebben van simpele teksten over seks en rock n' roll. Het is niet geniaal, maar het wel goed, en dat is iets waar ik op dit moment echt naar snakte. Petje af meneer Frehley!

Tussenstand:
1. Ace Frehley
2. Kiss
3. Love Gun
4. Hotter Than Hell
5. Destroyer
6. Rock And Roll Over
7. Dressed To Kill

Naar aanleiding van de marathon weer een paar keer geluisterd. Prima prestatie van Ace! Ik heb een zwak voor zijn zangstem met dat dikke New Yorkse accent. Ace vind zelf dat hij helemaal niet kan zingen mastiek vind het goed bij de muziek passen. Ook Ace’s solo’s en gitaarpartijen zijn vaak verrassend. Leuk dit.

Ace vind ik een beetje de George Harrison van Kiss, voor de duidelijkheid Stanley / Simmons zie ik niet als een Lennon / McCartney. Peter Criss weer wel als een Ringo maar goed dit is inderdaad een prima LP van Ace.
Het valt mij op dat alle songs (op "New York Groove" na, maar dat is een cover) ook op een Kiss LP uit die tijd had kunnen staan. De tijdsgeest voor dit soort albums zat mee, vrouwlijke achtergrondzang hier en daar en wat experimentelere songs, nog geen jaren '80 standaard hardrock en dat is alleen maar mooi.
Net als bij die Paul Stanley solo LP klopt alles en haalt Ace het maximale uit zichzelf qua songwriting en gitaar spelen. Beter als menig Kiss album dit.

Zeker de beste van 4 solo platen, al vind ik die van Paul ook zeker goed te doen. Maar deze net en tikkeltje beter. Bij KISS werd Ace toch altijd wel en beetje aan de ketting gelegd. Moest allemaal in het straatje van meneer Simmons passen. Afijn, dat maakt dit nou juist zo’n leuke plaat. Je hoort dat hij zich hier uit kan leven en de enthousiasme spat er vanaf. Vooral Rip it out , Speedin' Back to My Baby, What's on Your Mind? en wiped out mag ik graag horen. Oow ja en natuurlijk afsluiter Fractured Mirror, heerlijk instrumentaal nummer.