Ace Frehley - Ace Frehley (1978)

Prima plaat. Origineel gitaarspel, leuke effecten, catchy songs. Beter dan elke Kiss-plaat. Lijkt een beetje op Ted Nugent zonder diens soms hysterische zang- en gitaarpartijen. Zang lijkt op die van Alice Cooper. Ondanks dat toch een eigen stijl.

De hardste van de vier solo albums van de Kiss leden uit 1978. Een stevig rockende plaat. Beste nummers vind ik : 'Rip it out', 'Speedin back to my baby', 'Snowblind' en 'New York Groove'.

De Russ Ballard song New York Groove is uit 1975 en werd al eens door de band Hello hoog de Duitse hitparade ingeschoten (dus dan vanzelf ook een duitstalige versie Buck & Sylvie ). Hier slaat het de plank mis, maar ja , wie gaat er anders voor een chartsucces zorgen. Nog mazzel want met deze producer (Eddie Kramer) had ook zomaar Gimme some lovin opgenomen kunnen worden.
Als zanger vind ik Ace niet het beste voor zijn band. Een Ronny Montrose had tenminste nog Sammy Hagar. Dat had hier ook wel geholpen want het songmateriaal is prima. Een Ozone met Hagar? zou geweldig zijn, niet? Ace is een kundig gitarist en prima riffmaster. Het is dan ook wel de moeite om dit hardrock album uit 1978 eens een luisterbeurt te geven. Ook voor niet Kiss enthousiastelingen.
Ripp it Out, Ozone en Fractured Mirror doen het bij mij erg goed.

Ik kan mij aan deze plaat herinneren, dat mijn oudere broer (Chris) die al op vinyl had, toen hij 11 of 12 was. Hij heeft bijna alle albums van Kiss, omdat hij destijds sowieso een Kiss-fan was. Toen hij 14 was, en ik 9 jaar, leenden mijn jongere broer (toen 7) en ik leenden van hem af en toe dit album. En dan draaiden wij dat regelmatig.

Geen wonder dus, dat ik de meeste nummers van deze plaat gelijk herkende, toen ik die op YouTube weer eens aanzette (Heb ik inmiddels alweer een paar keer gedaan). De hele plaat klinkt vermakelijk en goed (Misschien omdat deze LP bekend terrein voor mij is).

De A-Kant is behoorlijk goed, waarop Rip it Out, Speedin' Back to My Baby en Ozone de drie beste nummers zijn, vooral de laatstgenoemde. Hoorbaar is ook, dat dit album grotendeels een glamrock-album is, en dat de stem van Ace Frehley heel wat lijkt op die van Vincent Furnier, beter bekend als Alice Cooper.
De B-Kant vind ik ongeveer net zo goed; die opent met de Hello-cover New York Groove, en wordt goed opgevolgd door I'm in Need of Love. Het instrumentale Fractured Mirror blijft voor mij het beste nummer van dit album.