Khan - Space Shanty (1972)

Tja, ik zat er helemaal klaar voor om dit geweldig te vinden, maar ik kan hier toch niet zo enthousiast over zijn als mijn voorgangers. De insteek heeft helemaal mijn zegen, het geluid is tegelijk "early seventies" en tijdloos (zoals spaceman hiervóór opmerkt) en wanneer Dave Stewart zijn orgeltje zó instelt dat het wel lijkt alsof Caravans Dave Sinclair meedoet (op maar liefst vier van de zes nummers) kun je me opdweilen, maar helaas ontbeert dit album naar mijn smaak té vaak een echt fatsenlijke structuur om de pittige solo's aan op te hangen. De meeste composities zijn niet bijzonder dwingend en de melodieën niet erg inventief, dus ik zit meer te genieten van de ambiance, het Hammondwerk, sommige solo's en de lekkere seventies-sfeer dan van een hecht doortimmerde en de hele speelduur lang boeiende plaat. Komt nog eens bij dat ik de zang heel matig en onpersoonlijk vind, hetgeen ook altijd zwaar weegt bij mij, en dat is allemaal extra jammer omdat de paar nummers waar tekst, muziek, arrangement en solo's wèl allemaal in orde zijn en elkaar versterken (zoals het lieflijke Stranded en het met een aantal geweldige solo's gezegende Driving to Amsterdam) meteen ook wel héél erg sterk zijn. 3* in plaats van de 4* of hoger waar ik eigenlijk op hoopte.