menu

Saxon - Rock the Nations (1986)

mijn stem
3,05 (52)
52 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock / Metal
Label: EMI

  1. Rock the Nations (4:41)
  2. Battle Cry (5:27)
  3. Waiting for the Night (4:52)
  4. We Came Here to Rock (4:20)
  5. You Ain't No Angel (5:30)
  6. Running Hot (3:37)
  7. Party 'Til You Puke (3:27)
  8. Empty Promises (4:11)
  9. Northern Lady (4:43)
  10. Chase the Fade * (2:32)
  11. Waiting for the Night [7" Single Edit] * (4:12)
  12. Northern Lady [7" Single Edit] * (3:57)
  13. Everybody Up [Live in Madrid] * (3:37)
  14. Dallas 1pm [Live in Madrid) * (6:34)
  15. Power and the Glory [Live Reading Rock Festival] * (6:52)
  16. Rock the Nations [Live Reading Rock Festival] * (4:49)
  17. Waiting for the Night [Live Reading Rock Festival] * (4:34)
toon 8 bonustracks
totale tijdsduur: 40:48 (1:17:55)
zoeken in:
avatar van vielip
3,5
En terecht wat mij betreft! Weinig mis met dit album. Ik luister dit liever dan het hierboven al aangehaalde Crusader inderdaad. Dat is naar mijn mening toch wel met afstand het minste album uit de 80's van ze. Ja zelfs nog minder dan Destiny. Zij het nipt

avatar van MetalMike
4,0
Destiny heb ik maar 1x helemaal afgeluisterd, in etappes... dat dan weer wel. En met moeite...

avatar van B.Robertson
3,0
Destiny was ik destijds in de platenzaak na de eerste kant al afgehaakt waar Rock the Nations tenminste helemaal beluisterd was. Destiny is vandaag de dag gerehabiliteerd en niet alleen als onderdeel van een box in mijn collectie. Ook Rock the Nations heb ik zowel los op CD als in box. Zet Destiny net wat liever op.

avatar van vielip
3,5
Is Destiny als onderdeel van de boxset nog opgepoetst qua sound? Is de lp toch?

avatar van B.Robertson
3,0
Destiny in The EMI Years-box is vermoedelijk gewoon de 2010 remaster. Heb zelf geen originele Destiny maar een Franse Axe Killers uitgave uit 2001 die ook al geremasterd is, toch klinkt die wat doffer. Die LP remaster is van augustus 2018, gold/brown split colour. Wel eens gespot bij Large, klinkt vast goed en dat oude werk wordt best wel vaak opnieuw uitgebracht.

avatar van vielip
3,5
Oké bedankt!

avatar van MetalMike
4,0
De Destiny elpee toen beluisterd in de platenwinkel ook, gepoogd althans. Van het weekend ook die maar weer eens proberen.

MetalMike schreef:
Nooit goed begrepen waarom deze elpee verguisd werd en zo te lezen: wordt! Net als Innocense trouwens. Crusader is voor mij echt pas tenenkrommend. Dramatisch zelfs. Aye-ayo... de horror!
Ik vind deze elpee een heerlijke rauwe sound hebben (knalt misschien net iets teveel, maar okay), goede nummers zoals het geweldige titelnummer, "You Ain't No Angel" smeuïg, het smakelijk en te gekke "Empty Promises". Ook de bijdrages van de heer John bekoren mij. Afsluitende ballad vind ik echt een parel.
Behoort misschien niet tot hun beste platen, maar wel tot mijn favorieten van deze geweldige band!

Als je Wheels of steel t/m de Power and the glory beluisterd kan je duidelijk horen hoe groot het contrast is met de dramatische albums die daarna kwamen. Wheels of steel t/m Denim and leather was een vooraankondiging wat ons te wachten zou staan : The power and the glory. Ik geef uiteraard toe lekker makkelijk lullen achteraf maar toch. De tweede helft van de jaren 80 was Saxon compleet de weg kwijt. Crusader : begon goed, maar gaat uit als een nachtkaars. Innocence is no excuse begon uitermate zwak en eindigt op het hoogtepunt. Rock the nations de eerste 2 nummers zijn goed, daarna zakt het als een plumpudding helemaal in elkaar. Ook de rock ballad Northern lady kan het niveau niet opkrikken. Maar Saxon en Rockballads was destijds nou niet bepaald een goed huwelijk. Dit was weer een zoveelste poging. Song for Emma afkomstig van het aller slechtste album Destiny werd het al wat beter. Maar het zou duren tot 1997 op het album Unleash the beast dat Saxon echt een mooie rockballad produceerde : Absent Friends. Okay toegegeven niet tot het niveau Every rose has it thorn van Poison. Waarmee Poison zelfs Foreigner van de troon stootte naar mijn mening. Maar voor Saxon begrippen een prachtige ballad, dit terzijde. Over Destiny was de rock uitvoering van Ride like the wind -cover van Christopher Cross- en Song for Emma waren de hoogte punten. De rest kan mij niet bekoren Saxon leek eind tachtiger jaren reddeloos verloren. Echter Saxon bleef presteren, en met het Solid ball of rock uit 1991 hebben ze gelukkig het tij weten te keren.

avatar van MetalMike
4,0
Solid Ball Of Rock is inderdaad een smakelijke plaat.

avatar van B.Robertson
3,0
'Overture in B-Minor Refugee' van 'Solid Ball of Rock' voldoet m.i. reeds eerder dan 'Absent Friends' aan dat criteria "echt een mooie rockballad" en voor de rest is het weer smullen van Satriani/vai zijn betoog. Of check anders 'Iron Wheels' van 'Forever Free' eens. Beetje in de stijl van 'Wanted Dead or Alive' van Bon Jovi met overgehevelde tekst van 'Calm Before the Storm' van 'Destiny'.

avatar van vielip
3,5
B.Robertson schreef:
'Overture in B-Minor Refugee' van 'Solid Ball of Rock' voldoet m.i. aan dat criteria "echt een mooie rockballad"


Exact! Dat nummer is samen met Northern lady het beste aan ballads wat Saxon ooit heeft opgenomen vind ik. Met alle andere halfgebakken pogingen bewijzen ze de opvatting die je wel vaker leest n.l. dat ze geen ballads band zijn.

avatar van B.Robertson
3,0
'Do It All for You' van 'Crusader' is in die zin meer een 'traditionele' rockballad die daaraan vooraf ging.
'Red Star Falling' van 'The Inner Sanctum' en 'Broken Heroes' van 'Innocence Is No Excuse' neigen naar rockballads, en zoiets als 'Kingdom of the Cross' van 'Battering Ram' is weliswaar rustig maar niet echt met 'Northern Lady' te vergelijken. 'Call to Arms' is misschien nog een powerballad maar voor de rest niet echt een balladband.

avatar van vielip
3,5
Broken heroes zou je inderdaad als ballad kunnen zien. Dan hoort het ook gelijk bij de beste. Ik vind het zelf echter meer een soort epic-achtige song.

avatar van RonaldjK
3,5
Afgelopen zaterdag sloot Elton John zijn afscheidstournee af in Stockholm. Toen ik dat las, dwaalde mijn brein af naar deze Saxon, waarop de pianist een gastrol kreeg. Hoe is hij toch bij hen terecht gekomen?

Een al jaren durende wrijving tussen bassist Steve Dawson en zanger Biff Byford was uitgedraaid in het nadeel van de eerste. De zanger speelde de baspartijen van dit in "ons eigen" Hilversumse Wisseloord opgenomen Rock the Nations.
Hierop keert de groep terug naar het geluid van de New wave of British heavy metal, rechttoe rechtaan metal zonder flirts naar de Amerikaanse markt. De band werd ondertussen links en rechts ingehaald door zowel gladde hardrockgroepen als agressieve thrash-/speedmetalbands, waarbij opvallend genoeg in beide kampen Saxon als inspiratiebron werd genoemd. Tja, dan kun je het beste doen waar je goed in bent, zoals de groep hier doet.

De productie klinkt daarbij wat ronder, zoals op Denim and Leather (1981) het geval was. Alsof band en producer Gary Lyons hoopten op deze manier toch de Amerikaanse markt te kunnen interesseren. Omvergeblazen word ik niet, maar de groep blijft in ieder geval dicht bij zichzelf, wat resulteert in stap vooruit ten opzichte van voorganger Innocense Is No Excuse.
Het album kent geen opvullertjes, al vind ik You Ain't No Angel wel het minste. Met titelnummer Rock the Nations als midtempo opener en de gitaren in de allereerste geluiden wordt de hoes nog eens verduidelijkt, als een krachtig statement; blij verrast was ik met de dubbele basdrums van het knallende Battle Cry, single Waiting for the Night is een niet onaardige meezinger; het in- en uittro van We Came Here to Rock doen denken aan The Ides of March van Iron Maiden, verder klinkt een vrij standaard rockertje.
De B-kant opent slapjes met het nummer dat ik al noemde, Running Hot is weer vrij standaard met een lekker riff in de bruggen. Helemaal leuk dat Elton John meejamt op Party Til You Puke, een geinig tussendoortje; Empty Promises is een middelmatig nummer over een voorbije liefde; met Northern Lady sluit de plaat af, een powerballade die ik heel fraai vind. Sterker nog, Saxons beste in dit genre!

Bij de extra's, in 2010 verschenen, valt vooral het snelle en instrumentale Chase the Fade op, waar gitaristen Graham Oliver en Paul Quinn heerlijk soleren. Het benadrukt wat op de reguliere elpee ook al opviel: die twee werden steeds betere snarenracers. Bij de livetracks valt op dat Saxon op het podium onverwoestbaar was, wat zelfs in de huiskamer opvalt.
Na afloop trad bassist Paul Johnson toe tot de groep, een echte metalhead die desondanks niet lang is gebleven. Aardig van Saxon dat hij toch uitvoeringscredits voor dit album kreeg. Aan de liveopnamen is te horen hoe goed hij bij de band paste.

Vooral degelijke metal, niet onaardig maar ook niet spectaculair; twee echte uitschieters en één vuller. Muziek die uit het hart komt, waar ik bij enkele voorgangers wel eens mijn twijfels had. Ik geef 3,5 ster, daarmee het schoolcijfer 7,5 bedoelend.

Gast
geplaatst: vandaag om 17:48 uur

geplaatst: vandaag om 17:48 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.