menu

Saxon - Strong Arm of the Law (1980)

mijn stem
3,94 (134)
134 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Metal
Label: Carrere

  1. Heavy Metal Thunder (4:25)
  2. To Hell and Back Again (4:49)
  3. Strong Arm of the Law (4:41)
  4. Taking Your Chances (4:24)
  5. 20,000 Ft. (3:30)
  6. Hungry Years (5:22)
  7. Sixth Form Girls (4:24)
  8. Dallas 1 P.M. (6:31)
  9. 20,000 Ft. [Studio B15, BBC Session 25th April 1982] * (3:17)
  10. Dallas 1 PM [Studio B15, BBC Session 25th April 1982] * (6:01)
  11. The Eagle Has Landed [Studio B15, BBC Session 25th April 1982] * (7:32)
  12. 747 [Strangers in the Night) (Studio B15, BBC Session 25th April 1982] * (4:41)
  13. To Hell and Back Again [Alternative Version] * (4:47)
  14. 20,000 Ft. [Abbey Road Mix 2009] * (4:10)
  15. Mandy [Early Version of "Sixth Form Girls"] * (3:58)
  16. Heavy Metal Thunder [Abbey Road Mix 2009] * (4:15)
  17. 20,000 Ft. [Live the Hammersmith Odeon] * (3:30)
  18. Dallas 1 PM [Live the Hammersmith Odeon] * (6:18)
  19. Hungry Years [Live the Hammersmith Odeon] * (5:56)
  20. Strong Arm of the Law [Live the Hammersmith Odeon] * (4:52)
  21. Heavy Metal Thunder [Live the Hammersmith Odeon] * (4:01)
toon 13 bonustracks
totale tijdsduur: 38:06 (1:41:24)
zoeken in:
avatar van Kronos
4,5
Heeft alles met luisterervaring te maken. Ik was twaalf jaar of zo, toen ik dit album kocht. Saxon klonk me toen juist te log en oubollig in de oren. Kon niet op tegen Scorpions, Krokus, Judas Priest en Iron Maiden. Niet veel later kwamen daar nog bands bij als Metallica en Mercyful Fate. Nog meer reden om Strong Arm and the Law en Steel Wheels helemaal op te geven.

Maar door weer lp's te gaan kopen tien jaar geleden heb ik veel NWoBHM (her)ontdekt. En nu ik het typisch Britse in Saxon hoor en het in die hele stroming kan plaatsen vallen de kwaliteiten me duidelijk op. Erg genietbaar. Alleen al dat gitaargeluid. De zang van Biff vond ik vroeger niks maar die past er ook helemaal bij.

avatar van Reaper666
4,0
Prachtig plaatje!

avatar van Broem
4,0
Inderdaad een knaller op het (mijn iig) hoogtepunt van mijn hardrock periode. Tjonge zeg, wat heb ik dit album vaak gedraaid. Heerlijk. Op m’n zolderkamer, ramen open, versterker op 10 en Dallas 1PM op d’n draaitafel. Tot m’n vader er genoeg van had en beneden de stop uitzette. Play it loud son, but for now back to reality Ik had alleen maar Last van James als ie zelf ‘n plaatje opzette

avatar van Wolfmother
3,5
Tjah het blijft toch maar klinken als erge ouwemanne rock dit, grijze motormuizen zeg maar.
De sound is op Heavy Metal Thunder, Taking Your Chances en 20.000 ft erg lekker, maar dit blijft live toch zoooooo veel beter.

avatar van RonaldjK
4,5
Vanaf de tijd dat het rockalbum belangrijk werd i.p.v. de popsingle, eind jaren ’60, werd het derde album van een groep belangrijk. De eerste twee bevatten namelijk werk dat meestal ouder was en live werd gespeeld, met album drie moesten er nieuwe liedjes komen: spannend was dan of ze het konden waarmaken. Een band kreeg zo’n drie albums de tijd om door te breken, daarna haalde de platenmaatschappij vaak de stekker eruit.

Na een debuut dat nauwelijks iets deed en de ijzersterke, uiterst succesvolle opvolger uit voorjaar 1980 kwam het er dus al in het najaar van datzelfde jaar op aan bij Saxon. Het werd ook de derde lp in mijn platencollectie, na Quo en Sabbath.
Op de radio draaide Hanneke Kappen in Stampij de titelsong, die me extra benieuwd naar de rest maakte. Ik wilde niet wachten tot de bieb ‘m eventueel zou aanschaffen, dus gingen mijn zak- en krantenwijkgeld rond Sinterklaas naar deze plaat, een winkeltje naast de fietsenmaker.
Plaat eruit en op de pick-up, jammer genoeg geen tekstvel. De klaphoes bevat de nodige foto’s van de bandleden en producer Pete Hinton: op het podium, in de studio, maar ook op het strand of met een Engelse bobby. Ik vond het práchtig!

Ondertussen had de donder geklonken en was Heavy Metal Thunder begonnen, een heerlijk snelle ode aan ons, de fans. Daarna To Hell and Back Again, dat ook al het dakraam van mijn zolderkamer deed trillen. Opvallend is de gitaarsolo, waarin het alleen drummer Pete Gill is die de zes snaren ondersteunt en er meteen een eigen solo van maakt. Heul apart en lekker!
Dan de titelsong die ik van de radio kende. Hier hoorde ik Biff als verhalenverteller, net als op de vorige plaat met 747 (Strangers in the Night). Nu over een nachtelijke politiecontrole, na afloop van een optreden. Een boeiend verhaal, al duurde het liedje me iets te lang.
Het laatste nummer van kant A is Taking Your Chances, uptempo met in de brug een gitaargeluid dat ik meteen zó lekker vond! Ook het gitaarduel is heel fijn, al viel me bij de eindeloze herbeluisteringen op dat Paul Quinn en Graham Oliver niet de allersnelste snarenracers waren.

Kant B opent met het snelste nummer van de plaat, 20,000 Ft, waarop Pete Gill zijn dubbele bassdrum volop laat werken. In het uitro het geluid van een vliegtuig hoog in de lucht, gitaargetokkel, langzaam doemt het slepende Hungry Years op. Let hier eens op de fills en breaks van Gill, weinigen beseffen hoe goed dit is. Opnieuw een gitaarduel, relatief langzaam maar wél lekker.
Sixth Form Girls heeft een briljante riff, meteen in het intro en de coupletten. De tekst ademt de sfeer van een stad, de scholen, de meisjes. Het refrein is ook al zo sterk, bovendien is het alweer Gill die excelleert. De gitaarsolo aan het einde is prachtig, had van mij nog wel even mogen doorgaan, wordt helaas weggedraaid.
Ten slotte het grote verhaal van deze plaat, waarschijnlijk de bekendste song: Dallas 1 PM. De aanslag op Kennedy was ver voor mijn tijd, maar Biff bezingt het verhaal zó dat het leek alsof ik erbij was en heel verdrietig. De geluiden die producer Pete Hinton er halverwege in heeft gemixt, zorgen voor de perfecte inleving. Mooi intro ook, met de pompende bas van Steve Dawson, waarna drie gitaren één voor één instappen.

Een heerlijke plaat, die ik desondanks nét niet zo goed vond als de voorganger: die bevatte negen nummers, deze “maar” acht, die logischerwijs wat langer duurden. Daarmee was de variatie iets minder groot, waar weer tegenover stond dat er geen langdradige track als Wheels of Steel op stond; Strong Arm of the Law was korter en had een interessant verhaal.
Al miste ik een überbeuker als Machine Gun, snelle tracks stonden er voldoende op, plus de twee onverwachte groeidiamantjes Taking Your Chances en Sixth Form Girls, tegenwoordig mijn favorieten.

Over het nu: op streaming volgen tracks die ik ken van de BBC Sessions en die ik daar zal bespreken.
Tijdens de kerstvakantie van 1980-1981 was ik urenlang bezig met het natekenen van het logo, om mijn kunstwerk trots op mijn agenda te plakken. Dat jaar zou ik blijven zitten, de focus lag buiten school. Heavy Metal Thunder!

avatar van Pitchman
5,0
Leuk en herkenbaar verhaal van RonaldjK. Een van mijn favoriete platen uit dat tijdperk.

avatar van Hawee
4,0
Puike nwobhm plaat. Vreemd, die discussie of dit ouwelullenrock is of achterhaald. Saxon was nooit vernieuwend of experimenteel, maar het ging juist om de attitude, de power, de energie. De galmende half gesproken zang, de stuwende eenvoudige riffs, de do it yourself houding. Dat kan nooit achterhaald worden , maar natuurlijk is de muziek sindsdien geevolueerd. Je moet op de juiste manier naar Saxon luistrren, dan "snap" je de muziek en de keuzes beter. Wanneer je iets anders verwacht dan wat ze doen, dan valt het misschien tegen. Toch?

avatar van Dirkrocker
5,0
Toevallig uit t werk nog gedraaid. Was alweer even geleden, te lang eigenlijk. Want wat is dit en goddelijke plaat van hun. Van het begin met heavy metal thunder tot aan Dallas PM genieten. Klink nog lekker ruig , oldschool en eerlijk. Door wheels of steel misschien wel wat ondergewaardeerd

avatar van vielip
5,0
Of Wheels of steel is wat overgewaardeerd?

avatar van Dirkrocker
5,0
Jaa misschien wel. Ik vind wheels of steel goede plaat maar vind deze denk eigenlijk nog wel beter. Maar dat is mijn mening

avatar van vielip
5,0
Ja ik vind deze ook nog nét een tikkie mooier. Maar de eerste 10 albums van Saxon kan ik sowieso met veel plezier naar luisteren. Enkel Crusader vind ik, op het weergaloze titelnummer na, toch echt wel minder.

avatar van BlauweVla
4,0
Kijk hier is het wat feller als op de vorige albums, dat bewijst gelijk het openingsnummer al. Het titelnummer en "Dallas 1 P.M." hebben een mooi meeslepende inslag. Dit is net wat beter als de voorganger wat mij betreft, ook op het 'van dik hout zaagt men planken' werk. Ik heb deze in een 2CD van 1997 met "Wheels of Steel" erbij en met toegevoegd een stel bonus tracks, waaronder soms wel es een goede live versie te vinden is.

Gast
geplaatst: vandaag om 11:23 uur

geplaatst: vandaag om 11:23 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.