Vanaf de tijd dat het rockalbum belangrijk werd i.p.v. de popsingle, eind jaren ’60, werd het derde album van een groep belangrijk. De eerste twee bevatten namelijk werk dat meestal ouder was en live werd gespeeld, met album drie moesten er nieuwe liedjes komen: spannend was dan of ze het konden waarmaken. Een band kreeg zo’n drie albums de tijd om door te breken, daarna haalde de platenmaatschappij vaak de stekker eruit.
Na een debuut dat nauwelijks iets deed en de ijzersterke, uiterst succesvolle opvolger uit voorjaar 1980 kwam het er dus al in het najaar van datzelfde jaar op aan bij Saxon. Het werd ook de derde lp in mijn platencollectie, na Quo en Sabbath.
Op de radio draaide Hanneke Kappen in Stampij de titelsong, die me extra benieuwd naar de rest maakte. Ik wilde niet wachten tot de bieb ‘m eventueel zou aanschaffen, dus gingen mijn zak- en krantenwijkgeld rond Sinterklaas naar deze plaat, een winkeltje naast de fietsenmaker.
Plaat eruit en op de pick-up, jammer genoeg geen tekstvel. De klaphoes bevat de nodige foto’s van de bandleden en producer Pete Hinton: op het podium, in de studio, maar ook op het strand of met een Engelse bobby. Ik vond het práchtig!
Ondertussen had de donder geklonken en was Heavy Metal Thunder begonnen, een heerlijk snelle ode aan ons, de fans. Daarna To Hell and Back Again, dat ook al het dakraam van mijn zolderkamer deed trillen. Opvallend is de gitaarsolo, waarin het alleen drummer Pete Gill is die de zes snaren ondersteunt en er meteen een eigen solo van maakt. Heul apart en lekker!
Dan de titelsong die ik van de radio kende. Hier hoorde ik Biff als verhalenverteller, net als op de vorige plaat met 747 (Strangers in the Night). Nu over een nachtelijke politiecontrole, na afloop van een optreden. Een boeiend verhaal, al duurde het liedje me iets te lang.
Het laatste nummer van kant A is Taking Your Chances, uptempo met in de brug een gitaargeluid dat ik meteen zó lekker vond! Ook het gitaarduel is heel fijn, al viel me bij de eindeloze herbeluisteringen op dat Paul Quinn en Graham Oliver niet de allersnelste snarenracers waren.
Kant B opent met het snelste nummer van de plaat, 20,000 Ft, waarop Pete Gill zijn dubbele bassdrum volop laat werken. In het uitro het geluid van een vliegtuig hoog in de lucht, gitaargetokkel, langzaam doemt het slepende Hungry Years op. Let hier eens op de fills en breaks van Gill, weinigen beseffen hoe goed dit is. Opnieuw een gitaarduel, relatief langzaam maar wél lekker.
Sixth Form Girls heeft een briljante riff, meteen in het intro en de coupletten. De tekst ademt de sfeer van een stad, de scholen, de meisjes. Het refrein is ook al zo sterk, bovendien is het alweer Gill die excelleert. De gitaarsolo aan het einde is prachtig, had van mij nog wel even mogen doorgaan, wordt helaas weggedraaid.
Ten slotte het grote verhaal van deze plaat, waarschijnlijk de bekendste song: Dallas 1 PM. De aanslag op Kennedy was ver voor mijn tijd, maar Biff bezingt het verhaal zó dat het leek alsof ik erbij was en heel verdrietig. De geluiden die producer Pete Hinton er halverwege in heeft gemixt, zorgen voor de perfecte inleving. Mooi intro ook, met de pompende bas van Steve Dawson, waarna drie gitaren één voor één instappen.
Een heerlijke plaat, die ik desondanks nét niet zo goed vond als de voorganger: die bevatte negen nummers, deze “maar” acht, die logischerwijs wat langer duurden. Daarmee was de variatie iets minder groot, waar weer tegenover stond dat er geen langdradige track als Wheels of Steel op stond; Strong Arm of the Law was korter en had een interessant verhaal.
Al miste ik een überbeuker als Machine Gun, snelle tracks stonden er voldoende op, plus de twee onverwachte groeidiamantjes Taking Your Chances en Sixth Form Girls, tegenwoordig mijn favorieten.
Over het nu: op streaming volgen tracks die ik ken van de BBC Sessions en die ik daar zal bespreken.
Tijdens de kerstvakantie van 1980-1981 was ik urenlang bezig met het natekenen van het logo, om mijn kunstwerk trots op mijn agenda te plakken. Dat jaar zou ik blijven zitten, de focus lag buiten school. Heavy Metal Thunder!