Het beste van 2013.
Voor mij is Oneohtrix Point Never de meest vooruitstrevende (elektronica) artiest van het moment. Ik hoor binnen de elektronische muziek alleen progressie op labels als Software en Hippos in Tanks, en is dit exact wat Warp nodig heeft om met een nieuw geluid te komen. Oneohtrix Point Never aka Daniel Lopatin heeft sinds het Replica album nog andere projecten uitgevoerd, onder andere met Tim Hecker, en heeft ook een tof midi-wave album uitgebracht onder 'Ford & Lopatin', maar is veruit het best wanneer hij solo speelt.
Bij het album
Ecco Jams heb ik OPN reeds de lucht in geprezen om zijn magnificente manier van samplen en het creeeren van een geluid dat tegenwoordig ook wel 'vaporwave' wordt genoemd. Gebruiker 'SpaceLee' legt dit nogmaals goed uit in het topic
Muzak hier op MM. Vaporwave:
Wachtmuziek van telefoons, middernacht-tv uit de jaren '90, winkelcentrummuziek ... een loftuiting op globalisme, commercialisatie, kapitalisme, en opkomst van de desktop computer. Prominente artiesten zijn NEW DREAMS LTD, Laserdisc Vision, Macintosh Plus en 情報デスクVIRTUAL. Bandcamp is de schuilplaats voor deze muziek. Hier een een
samenvattingskaart ter referentie.
Oneohtrix Point Never wordt ook wel gezien als grondlegger van dit genre, samen met James Ferraro. Hij is er echter nooit in doorgegaan en dat is maar goed ook; enkele maanden later had het 'virus der kopieerzucht' ook in dit genre toegeslagen en was de muziek net zo uitgekauwd als het verlangzamen van een jaren 80 Chris de Burgh song met een informercial eronder.
Daarentegen komt Oneohtrix Point Never met dit prachtige album. De geluiden hebben iets luchtigs van het vaporwave genre, maar aan de andere kant zitten hier keiharde synthesizergeluiden (PROBLEM AREAS) tussen die je in het stoffige/lofi vaporwave genre niet tegenkomt. De opening van het nummer Zebra bijvoorbeeld, wat een intens mooie mix is van ambient / modern klassiek en synthesizer arpeggio geluiden.
Wat ik zo ongelooflijk knap vind aan dit album zijn de samenraapsels van geluiden, die variëren van 'oneindige badkamers met stoom en spiegels' tot 'dampige moerassen bij zonsopgang', meer dat organische wat Fennesz heel erg heeft op de albums Endless Summer en Venice (Inside World op 1:38 bijv.).
De visuals die Lopatin uitkiest voor zijn nummers zijn heel goed.
Voor Problem Areas zien we soort neo klassiek kamertje met objecten uit het daaglijks leven. Ze lijken net zo willekeurig als de geluiden van het nummer zelf, maar tegelijkertijd PAST ALLES binnen de compositie van dit post-modern/neo klassieke kamertje.
YouTube - Oneohtrix Point Never - Problem Areas
Minstens zo interessant zijn de visuals voor Still Life. In deze excerpt zie je titels voorbij komen van oude 8bit/sega games en wordt er op het scherm een soort hyper- 3D object getoond.
YouTube - Oneohtrix Point Never - Still Life (Excerpt) er werd al geopperd onder deze clip: dit is Lopatins kritiek op alle AAA spellen van tegenwoordig: allemaal big blasting en super selling maar er zit geen ZIEL of PERSOONLIJKHEID meer in als vroeger. Visuals/AAA games zijn betekenisloos geworden en het omschrijft de teloorgang van het digitale erfgoed genaamd retro games.
Dit wordt nog veel harder geportretteerd in de volledige clip van Still Life. Deze video is momenteel te zien op
ONEOHTRIX POINT NEVER | R Plus Seven - pointnever.com .. WARNING, niet voor huis tuin en keukenluisteraars/kijkers. Ook hier staat digitaal verval/'het slechtste van het post internet tijdperk' centraal; in contract met OPN's geliefde retro games van vroeger.
Naast dit alles is R Plus Seven simpelweg een briljant album vol textuur / harmonie / hooks / melodielijnen / samples , ik kan het niet eens allemaal noemen.
Zet Chrome Country aan en drijf weg in de oneindig volle leegte. Het landschap van Oneohtrix Point Never
R Plus Seven.