menu

Oneohtrix Point Never - R Plus Seven (2013)

mijn stem
3,94 (131)
131 stemmen

Verenigde Staten
Electronic
Label: Warp

  1. Boring Angel (4:16)
  2. Americans (5:18)
  3. He She (1:33)
  4. Inside World (3:53)
  5. Zebra (6:44)
  6. Along (5:24)
  7. Problem Areas (3:06)
  8. Cryo (2:47)
  9. Still Life (4:54)
  10. Chrome Country (5:29)
totale tijdsduur: 43:24
zoeken in:
avatar van trebremmit
3,5
Dit zou zo maar eens zijn beste album kunnen worden, wat abstracter en meer op aparte ritmes en samples gebasseerd. De vorige albums waren toch meer van de drones.
Een bizarre en spannende geluidscollage en een voltreffer van Warp.

avatar van KampF
5,0
Geniaal!!!!

Recensie volgt.

avatar van Supernormal
3,5
OPN speelt op 5 oktober (met Barn Owl) in De Kreun in Kortrijk! Benieuwd wat dat gaat geven. Heb hem een paar jaar terug al eens gezien en toen was 'ie iets te introvert bezig, moet ik zeggen. Hopelijk is hij al wat bijgebeend op live vlak. Dit nieuwe album voor Warp klinkt alvast veelbelovend. Abstracte en kleurrijke plaat, met veel variatie. Uitgebreide recensie

avatar van sander.
5,0
Gister gezien op TodaysArt, lastig om in te komen, lastig om te blijven volgen, maar desondanks een ontzettend mooi palet aan geluiden. Hij heeft een heel typisch Nintendo achtige esthetiek in melodiëen en klanken. Redelijk donker, maar ook kalmerend. Heel veel dingen gebeuren maar éénmalig, het is echt een plaat met opeengestapelde momenten die soms waanzinnig mooi zijn. Dan zou je willen dat het terug zou komen, maar helaas! Daarom blijft het zo'n ongrijpbare plaat. Zal hem vaak moeten luisteren om er echt een oordeel over te vellen. Vooralsnog een boeiende muzikant!

dalexterminate
Waanzinnig mooie plaat, beter nog dan Replica.

avatar van KampF
5,0
Het beste van 2013.

Voor mij is Oneohtrix Point Never de meest vooruitstrevende (elektronica) artiest van het moment. Ik hoor binnen de elektronische muziek alleen progressie op labels als Software en Hippos in Tanks, en is dit exact wat Warp nodig heeft om met een nieuw geluid te komen. Oneohtrix Point Never aka Daniel Lopatin heeft sinds het Replica album nog andere projecten uitgevoerd, onder andere met Tim Hecker, en heeft ook een tof midi-wave album uitgebracht onder 'Ford & Lopatin', maar is veruit het best wanneer hij solo speelt.

Bij het album Ecco Jams heb ik OPN reeds de lucht in geprezen om zijn magnificente manier van samplen en het creeeren van een geluid dat tegenwoordig ook wel 'vaporwave' wordt genoemd. Gebruiker 'SpaceLee' legt dit nogmaals goed uit in het topic Muzak hier op MM. Vaporwave: Wachtmuziek van telefoons, middernacht-tv uit de jaren '90, winkelcentrummuziek ... een loftuiting op globalisme, commercialisatie, kapitalisme, en opkomst van de desktop computer. Prominente artiesten zijn NEW DREAMS LTD, Laserdisc Vision, Macintosh Plus en 情報デスクVIRTUAL. Bandcamp is de schuilplaats voor deze muziek. Hier een een samenvattingskaart ter referentie.

Oneohtrix Point Never wordt ook wel gezien als grondlegger van dit genre, samen met James Ferraro. Hij is er echter nooit in doorgegaan en dat is maar goed ook; enkele maanden later had het 'virus der kopieerzucht' ook in dit genre toegeslagen en was de muziek net zo uitgekauwd als het verlangzamen van een jaren 80 Chris de Burgh song met een informercial eronder.

Daarentegen komt Oneohtrix Point Never met dit prachtige album. De geluiden hebben iets luchtigs van het vaporwave genre, maar aan de andere kant zitten hier keiharde synthesizergeluiden (PROBLEM AREAS) tussen die je in het stoffige/lofi vaporwave genre niet tegenkomt. De opening van het nummer Zebra bijvoorbeeld, wat een intens mooie mix is van ambient / modern klassiek en synthesizer arpeggio geluiden.

Wat ik zo ongelooflijk knap vind aan dit album zijn de samenraapsels van geluiden, die variëren van 'oneindige badkamers met stoom en spiegels' tot 'dampige moerassen bij zonsopgang', meer dat organische wat Fennesz heel erg heeft op de albums Endless Summer en Venice (Inside World op 1:38 bijv.).

De visuals die Lopatin uitkiest voor zijn nummers zijn heel goed.

Voor Problem Areas zien we soort neo klassiek kamertje met objecten uit het daaglijks leven. Ze lijken net zo willekeurig als de geluiden van het nummer zelf, maar tegelijkertijd PAST ALLES binnen de compositie van dit post-modern/neo klassieke kamertje.
YouTube - Oneohtrix Point Never - Problem Areas

Minstens zo interessant zijn de visuals voor Still Life. In deze excerpt zie je titels voorbij komen van oude 8bit/sega games en wordt er op het scherm een soort hyper- 3D object getoond.
YouTube - Oneohtrix Point Never - Still Life (Excerpt) er werd al geopperd onder deze clip: dit is Lopatins kritiek op alle AAA spellen van tegenwoordig: allemaal big blasting en super selling maar er zit geen ZIEL of PERSOONLIJKHEID meer in als vroeger. Visuals/AAA games zijn betekenisloos geworden en het omschrijft de teloorgang van het digitale erfgoed genaamd retro games.

Dit wordt nog veel harder geportretteerd in de volledige clip van Still Life. Deze video is momenteel te zien op ONEOHTRIX POINT NEVER | R Plus Seven - pointnever.com .. WARNING, niet voor huis tuin en keukenluisteraars/kijkers. Ook hier staat digitaal verval/'het slechtste van het post internet tijdperk' centraal; in contract met OPN's geliefde retro games van vroeger.

Naast dit alles is R Plus Seven simpelweg een briljant album vol textuur / harmonie / hooks / melodielijnen / samples , ik kan het niet eens allemaal noemen.

Zet Chrome Country aan en drijf weg in de oneindig volle leegte. Het landschap van Oneohtrix Point Never R Plus Seven.

dalexterminate
KampF schreef:
Het beste van 2013.

*review*


Mooie review, sluit ik me bij aan.

avatar van KampF
5,0
Dankjewel Ik zou graag nog wat willen toevoegen aan de clip van Still Life (beta male) zoals deze nu op pointnever.com staat: wat hier met name centraal staat is de 'immersion' van virtueel en realiteit. Je ziet eerst een dude die het kennelijk niet op orde heeft in het 'echte leven' en, waarschijnlijk, de leegte die hij ervaart wil opvullen met virtualiteit en digitaal; maar hierin wordt een nog grotere leegte geportretteerd en zit je door de begeleidende stem óók als luisteraar 'gevangen' in het nummer.

De clip staat ook heel prominent op de voorpagina van
Warp

Problem areas doet mij denken aan de muziek tijdens de begingeneriek van het journaal van (heel) vroeger. Klinkt voor de rest wel tof eigenlijk.

ohmusica
KampF schreef:
Het beste van 2013.
Hier sluit ik mij bij aan.

avatar van sander.
5,0
Een ongrijpbare groeier. Hoe vaker ik het hoor, hoe dieper de stiltes, rifjes en ritmes op me inwerken.

avatar van Goodfella
4,0
James Holden draaide Zebra afgelopen zaterdag in een donkere loods in Amsterdam Noord. Multifunctionele plaat, dit.

Ik Doe Moeilijk
Zeer interessant. Ik kon hier in het begin niet zoveel mee, maar na herhaalde luisterbeurten en de verhelderende achtergrond van de Vaporwave gegeven door KampF, begint er toch wel het een en ander op zijn plaats te vallen.

Overigens de visuals uit de clip van Problem Areas doen mee sterk denken aan het werk van het Nederlandse designersduo Studio Job. Zij maken ook vaak overbekende gebruiksvoorwerpen die ze in onalledaagse materialen en op afwijkende schaal maken. Het effect daarvan is vervreemding, je opnieuw laten kijken naar de wereld om je heen. Dus een visueel equivalent van wat KampF zegt over het gebruik van samples in het Ecco Jams album.

avatar van -SprayIt-
4,5
Wauw! Nu een paar keer beluisterd, prachtig. Erg sterk werk met ontzettend veel variatie en diepgang. Als ik muziek zou kunnen en willen maken, zou het zoiets zijn, denk ik. Dat orgel in Chrome Country . Gaat misschien ooit naar de volle score, dit is geniaal.

avatar van repsac
4,5
KampF schreef:
Het beste van 2013.

Voor mij is Oneohtrix Point Never de meest vooruitstrevende (elektronica) artiest van het moment. Ik hoor binnen de elektronische muziek alleen progressie op labels als Software en Hippos in Tanks, en is dit exact wat Warp nodig heeft om met een nieuw geluid te komen. Oneohtrix Point Never aka Daniel Lopatin heeft sinds het Replica album nog andere projecten uitgevoerd, onder andere met Tim Hecker, en heeft ook een tof midi-wave album uitgebracht onder 'Ford & Lopatin', maar is veruit het best wanneer hij solo speelt.

Bij het album Ecco Jams heb ik OPN reeds de lucht in geprezen om zijn magnificente manier van samplen en het creeeren van een geluid dat tegenwoordig ook wel 'vaporwave' wordt genoemd. Gebruiker 'SpaceLee' legt dit nogmaals goed uit in het topic Muzak hier op MM. Vaporwave: Wachtmuziek van telefoons, middernacht-tv uit de jaren '90, winkelcentrummuziek ... een loftuiting op globalisme, commercialisatie, kapitalisme, en opkomst van de desktop computer. Prominente artiesten zijn NEW DREAMS LTD, Laserdisc Vision, Macintosh Plus en 情報デスクVIRTUAL. Bandcamp is de schuilplaats voor deze muziek. Hier een een samenvattingskaart ter referentie.

Oneohtrix Point Never wordt ook wel gezien als grondlegger van dit genre, samen met James Ferraro. Hij is er echter nooit in doorgegaan en dat is maar goed ook; enkele maanden later had het 'virus der kopieerzucht' ook in dit genre toegeslagen en was de muziek net zo uitgekauwd als het verlangzamen van een jaren 80 Chris de Burgh song met een informercial eronder.

Daarentegen komt Oneohtrix Point Never met dit prachtige album. De geluiden hebben iets luchtigs van het vaporwave genre, maar aan de andere kant zitten hier keiharde synthesizergeluiden (PROBLEM AREAS) tussen die je in het stoffige/lofi vaporwave genre niet tegenkomt. De opening van het nummer Zebra bijvoorbeeld, wat een intens mooie mix is van ambient / modern klassiek en synthesizer arpeggio geluiden.

Wat ik zo ongelooflijk knap vind aan dit album zijn de samenraapsels van geluiden, die variëren van 'oneindige badkamers met stoom en spiegels' tot 'dampige moerassen bij zonsopgang', meer dat organische wat Fennesz heel erg heeft op de albums Endless Summer en Venice (Inside World op 1:38 bijv.).

De visuals die Lopatin uitkiest voor zijn nummers zijn heel goed.

Voor Problem Areas zien we soort neo klassiek kamertje met objecten uit het daaglijks leven. Ze lijken net zo willekeurig als de geluiden van het nummer zelf, maar tegelijkertijd PAST ALLES binnen de compositie van dit post-modern/neo klassieke kamertje.
YouTube - Oneohtrix Point Never - Problem Areas

Minstens zo interessant zijn de visuals voor Still Life. In deze excerpt zie je titels voorbij komen van oude 8bit/sega games en wordt er op het scherm een soort hyper- 3D object getoond.
YouTube - Oneohtrix Point Never - Still Life (Excerpt) er werd al geopperd onder deze clip: dit is Lopatins kritiek op alle AAA spellen van tegenwoordig: allemaal big blasting en super selling maar er zit geen ZIEL of PERSOONLIJKHEID meer in als vroeger. Visuals/AAA games zijn betekenisloos geworden en het omschrijft de teloorgang van het digitale erfgoed genaamd retro games.

Dit wordt nog veel harder geportretteerd in de volledige clip van Still Life. Deze video is momenteel te zien op ONEOHTRIX POINT NEVER | R Plus Seven - pointnever.com .. WARNING, niet voor huis tuin en keukenluisteraars/kijkers. Ook hier staat digitaal verval/'het slechtste van het post internet tijdperk' centraal; in contract met OPN's geliefde retro games van vroeger.

Naast dit alles is R Plus Seven simpelweg een briljant album vol textuur / harmonie / hooks / melodielijnen / samples , ik kan het niet eens allemaal noemen.

Zet Chrome Country aan en drijf weg in de oneindig volle leegte. Het landschap van Oneohtrix Point Never R Plus Seven.


na het lezen van deze review klinkt ge als een zeer goede cafégesprekspartner, fan-tas-tische review! ik wou dat ik iets gelijkaardig kon schrijven om te zeggen hoe geweldig R+7 is, een van, of hét, hoogtepunt van het elektronocajaar. zijn 5* meer dan waard.

avatar van McSavah
5,0
Ik schrijft nooit muziekreviews, want ik kan het simpelweg niet, dus even een waarschuwing voor mensen die er aan denken om verder te lezen: dit is geen bespreking over R Plus Seven en hoe dit album in elkaar steekt en wat voor een coole geluidjes er allemaal inzitten. In feite moest ik heel egoïstisch iets gerelateerd aan dit album voor mezelf kwijt, wat ik dan toevallig hier kan plaatsen. KampF heeft al beter dan ik ooit zou kunnen het een ander over deze plaat, Daniel Lopatin en vaporwave vertelt.


Met dit album heb ik dit jaar pas met de muziek van Daniel Lopatin kennis gemaakt. De naam Oneohtrix Point Never kwam ik vaak tegen en had er wel wat omschrijvingen van gelezen, maar nooit verder de muziek opgezocht. Gelukkig is daar dankzij R Plus Seven verandering in gekomen. Dit album was meteen een schot in de roos en inmiddels heb ik meerdere Lopatin projecten beluisterd en is hij een van mijn favoriete artiesten geworden, zeker op het gebied van elektronische muziek. Joepie

Toen ik deze R+7 (want zo kort je hem hip af) de eerste keer opzette had ik het gevoel dat een langverwachte belofte eindelijk was ingelost, terwijl ik daar helemaal niet mee bezig was. Daarmee bedoel ik een soort allesomvattende sound, die alle klanken samenvoegt tot één gelukzalig geheel. Nu is dit zeker geen perfect album, maar het distinctieve geluid wat hier is te horen is precies dat wat ik zocht. De laatste stap op de muzikale evolutieladder, voorlopig althans. Natuurlijk, er wordt zat ingewikkeldere en knapper in elkaar zittende muziek gemaakt, maar dat is niet wat ik hier bedoel. Het gaat mij meer om de sample-based muziek. Daar is voor mijn gevoel nog nooit het volle potentieel uit gehaald, en Lopatin geeft als eerste een tipje van de sluier van wat er allemaal nog meer mogelijk mee is.

Nu zal dit vast weer tegengesproken kunnen worden door andere artiesten aan te halen die soortgelijke muziek hebben geproduceerd, maar ik geloof niet dat die al tot een dergelijke synthese als op dit album (en Replica in mindere mate) zijn gekomen. Datach'i schiet me zo te binnen, die vooral op Shock Diamonds een dappere poging doet, maar nooit echt tot een samensmelting komt. Houd me natuurlijk altijd aanbevolen voor tips, want meer van dit zeer graag. Wie weet loop ik gewoon gigantisch achter

Wat R+7 geen 5* album maakt is dat de coherentie te laag is. Er zitten weinig sterke en natuurlijke overgangen tussen de tracks (en soms zelfs binnen een track). Lopatin laat meerdere stiltes vallen die niet goed werken. Dat terwijl alle tracks in de basis juist erg gelijkgestemd zijn. Daarmee doet het denken aan Burial's Truant, waar ook briljante passages langskomen die helaas op zo'n abrupte en lelijke manier aan elkaar zijn geplakt dat het potentieel niet ten volle wordt benut. Op Kindred speelt dit euvel niet, wat het meteen een stuk krachtiger maakt. Ook al worden daar misschien minder ideeën dan op Truant geëxploreerd. Hetzelfde viel mij op als je OPN's Replica in verhouding tot R+7 bekijkt. Replica speelt veel meer als een geheel, ook al hebben de tracks onderling misschien wat minder met elkaar van doen. Terwijl de echt geniale uitspattingen weer meer op R+7 zijn te vinden.

Replica en Eccojams vol.1 (onder het Chuck Person alias) zijn momenteel mijn favoriete Lopatin outputs, ondanks dat ik deze twee aanvankelijk juist het minst vond. Maar die tweede moet je verder niet met OPN vergelijken, net zoals het charmante Games. Blijft wel staan dat de basis die Lopatin hier legt mij meer aanspreekt dan die in Replica, hij doet er alleen net te weinig mee. Dan ga je dus denken dat het ultieme meesterwerk nog moet komen. Nou had ik soortgelijke gevoelens over filmmaker Terrence Malick een jaartje geleden, en dan blijkt dat die meesterwerken er toch al waren, hoewel niet geheel vrij van imperfecties. Het zou me daarom niet verbazen als ik dit album over een tijdje opeens op 5 sterren heb staan.

Het knappe aan R Plus Seven is dat de muziek experimenteel is, maar tegelijkertijd enorm toegankelijk en bijna poppy is. De elektronica klinkt heel warm en organisch (net als bijvoorbeeld op Endless Summer van Fennesz, een grote favoriet van mij) en dat gekoppeld aan het springerige en de speelsheid van vaporwave maakt dit een best wel unieke plaat. Hij prijkt in ieder geval bovenaan mijn 2013-lijstje, al moet je Autechre nooit uitvlakken (over unieke muziek gesproken ).

avatar van McSavah
5,0
Kom net de volgende quote van Sean Booth van Autechre tegen, op de vraag wat hij van R+7 vindt:

brilliant, weird as fuck
like he folded vaporwave inside out
context got obliterated, music just got handed a ton of new parameters


Leuk om dat te horen van de helft van de imo meest inventieve elektronische act.

avatar van John Doe
Mooie bespreking, zal eens goed voor dit album gaan zitten.

avatar van trebremmit
3,5
Ik ben niet meer zo enthousiast als in het begin,er zitten briljante stukjes in maar ook veel zeurderige deuntjes die me behoorlijk irrititeren. Er zit wel potentie in maar het had wel wat beter uitgewerkt kunnen worden, te fragmentarisch, wat niet echt werkt bij mij.

avatar van Goodfella
4,0
Er staat echt een nieuwe generatie op bij Warp. Volgende week ook de EP van patten. Volgens mij voor het eerst in de historie van het label dat zich zo duidelijk tegelijk een aantal opvolgers van Autechre manifesteert. Niet dezelfde muziek, maar zeker met overeenkomsten in een bepaalde ingetogen experimenteerdrift.

Ik Doe Moeilijk
Het album zit echt op de rand. Conceptueel uitermate uitdagend. Eigenlijk is de uitvoering ook wel geslaagd, maar zeker niet perfect.

Aan de ene kant heeft het album de potentie om je opnieuw te laten luisteren naar het 'akoestische onbewuste' (ik refereer hiermee naar Walter Benjamins begrip 'optisch onderbewuste'), dat wil zeggen: dat wat je dagelijks hoort, maar wat je eigenlijk niet meer bewust waarneemt. Door het bekende geluidspalet in een nieuwe, muzikale context te plaatsen, vervreemdt Lopatin je juist van het bekende (zoals Shklovsky dat formuleerde). Sorry voor de overmatige referenties aan kunsttheoretici, dat is mijn beroepsdeformatie.

Anderzijds is de keuze van de samples nou net niet bevorderend voor dit doel. Hij kiest namelijk de meest cheesy, new ages-achtige samples bij tijden. Hierdoor dreigt je aandacht juist te snel te verslappen, waardoor de muziek per saldo muzak wordt en het dus de vervreemdende functie niet meer vervult.

avatar van McSavah
5,0
Ik Doe Moeilijk, zijn het juist niet die goedkoop klinkende samples die in een andere context worden geplaatst en waardoor het door jou beschreven effect wordt bereikt? Volgens mij begrijp ik je niet helemaal

avatar van Supernormal
3,5
Mooi verwoord van Ik Doe Moeilijk. Daar kan ik me volledig bij aansluiten. Het petieterige nummertje 'He She', waarin Lopatin Oosterse samples gebruikt staat tussen de vele tracks (voor mij althans) als een huis. Het contrast tussen nieuw en traditioneel is hier een stuk duidelijker dan hetgene hij bereikt met de New Age samples. Om echt geniaal te zijn, is er dus nog wat werk aan de winkel.

avatar van sander.
5,0
Wat zijn dan de New Age samples? Volgens mij zijn ze namelijk allemaal afkomstig uit zo'n Nintendo console. Of een andere oude spelcomputer met ingebouwde geluidskaart + samples. Ik herken namelijk veel klanken. Af en toe haalt hij dingen door de granular gehaktmolen, maar verder komt het denk ik allemaal uit dezelfde bron. Heeft iemand een interview met deze kerel over dit album?

@ Ik Doe Moeilijk: Je vult wel veel voor Lopatin in, ik weet niet of hij er zich direct over uit heeft gelaten, maar wellicht heeft hij hele andere conceptuele intenties dan die jij hier benoemt. Vervolgens toets je het hele album wel aan wat jij denkt dat hij wil bereiken. Dat is niet helemaal eerlijk. Ik denk dat het Lopatin niet echt om dat vervreemden doen is. Je zou bijvoorbeeld ook kunnen zeggen dat zijn concept meer gaat over het gebruiken van elk willekeurig geluid (elke rotsample die je maar kunt vinden), en dat je door gelaagdheid, compositie en vooral een zorgvuldig opgebouwde tijdlijn (die hier voor het eerst in lange tijd op een elektronisch album volledig benut wordt!) waarin gebeurtenissen elkaar onverwacht opvolgen een verdomd spannend en interessant stuk kunt creëren. Misschien wilde hij wel alleen daar op focussen, en liet de bron van zijn geluiden hem verder koud.

Of je daardoor meer of minder bewust wordt van muzak en dergelijke is denk ik een andere vraag. Het gaat hier écht om de melodie, om de interne spanning en de verwachtingen van de luisteraar die een bepaald referentiekader heeft wat betreft dit soort muziek. Dat referentiekader wordt namelijk flink opgerekt op dit album.

Al met al, interessante materie & discussie

Ik Doe Moeilijk
Volgens mij begrijp je me wel, McSavah? Ik bedoel inderdaad de 'cheesy' samples die gehercontextualiseerd worden. Laat ik het nog anders formuleren: waar ze normaal achtergrond zijn (in commercials etc) worden ze nu op de voorgrond geplaatst nieuwe muzikale composities.

Waar het precies aan schort bij de uitvoering, dat heb ik nog niet helemaal duidelijk uitgelegd misschien, wellicht omdat het voor mezelf nog niet zo duidelijk is. Het komt er op neer dat de samples nog steeds cheesy overkomen. Het vervreemdende zit nu vooral in de juxtapositie van allerlei soorten samples die niet bij elkaar lijken te passen - maar toch ook weer wel, op een gekke manier. Misschien had er nog meer elektronische bewerking op los gelaten mogen worden.

Ik ben niet zo geïnteresseerd in auteursintenties, sander. Ik probeer te verwoorden hoe het procedé werkt en welk effect de muziek heeft (kan hebben). Vervreemding is dus niet het doel dat ik aan de muziek (of de auteur, zo je wilt) toeschrijf, maar ik benoem het als een (mogelijk) effect van de muziek. Maar inderdaad is het nog steeds mijn eigen interpretatie, waarover te discussiëren valt.

tuktak
De eerste helft is leuk, de tweede helft is niet te harden. Ik begrijp ook niks van dat deel. Een 20 minuten EP was mooi geweest. Minste OPN tot nu toe ook.

avatar van -SprayIt-
4,5
Vind je Chrome Country niet goed tuktak?

tuktak
Noujah, weet je wat het is, ik heb hier helemaal geen nieuw gevoel bij. Er zijn talloze releases, ik kies maar wat, (Decimus of Dylan Ettinger (2011)) op bv NNA Tapes (waar OPN ook op heeft gereleased) die in dezelfde lijn zitten en dat label doet dat al jaren. Een ander label dat hier amper aandacht krijgt is bv Spectrum Spools, vrijwel alleen maar dikke releases (hier een nieuwe labelmixtape). Andere labels waar je bijna alle van kan gaan luisteren is Digitalis en het iets veelzijdigere Not Not Fun.

Allemaal diversiteit vanuit hetzelfde raamwerk, alleen OPN is bij elke release opeens the bomb. En ik, net als veel anderen, hebben geen idee waar dat nou precies door ontstaat.

avatar van McSavah
5,0
Zelf vind ik de samples overigens niet goedkoop overkomen, ook al zei ik het even zo voor het gemak. Het is verder ook niet dat de samples op zichzelf dit album en OPN zo bijzonder maken, want uiteraard worden er al vele jaren talloze releases uitgepoept met samples die verwijzen naar of komen uit de vroege Nintendo-tijden of wat dan ook. Lopatin weet een zekere gekte en experimentatie te behouden en het toch ontzettend melodieus, toegankelijk en verslavend te maken. Ideaal voor hipsters dus

Bij de dingen waar tuktak naar linkt mis ik dat allemaal als ik er even snel doorheen ga (zal later nog eens beter alles onderzoeken). Dat is toch allemaal veel meer abstract, meanderend of simpelweg minder interessant. Zou het zelf meer in de richting van een Gold Panda, Baths, Nosaj Thing, Braids zoeken wat betreft vergelijkingsmateriaal. Vind het trouwens vreemd dat je de tweede helft ruk kan vinden als je de eerste helft digt, want de sound en in mindere mate de structuur van de nummers is over het hele album gelijk. Allemaal ontegenzeggelijk R+7 en ontegenzeggelijk OPN.

Dit album (en Replica waar al voorproefjes op zaten) vind ik toch wel een flinke departure van Rifts en Returnal. Die albums zijn ook goed, maar daar kan je makkelijker vergelijkbare artiesten bijhalen. Ik heb nog steeds niks gehoord wat hier maar ook bij in de buurt komt (hoewel dus Gold Panda en aanverwanten er soms wel wat van weg hebben, maar die zijn vooral een stuk meer beatgericht en hebben vastere structuren). Daarom wacht ik ook graag op meer tips van mensen die meer kenner zijn dan ik. Daarvoor bedankt tuktak, maar zoals ik al heb uitgelegd vind ik de muziek die je linkt op een ander niveau zitten. Zal nog eens wat andere dingen van die labels proberen, het kan zijn dat je net de verkeerde releases er hebt uitgepikt

avatar van Supernormal
3,5
Hype Williams moet je eens uitchecken. Ook bijzonder weirde muziek die bij mij geweldige déjà-entendu momenten weet te onttrekken.

Gast
geplaatst: vandaag om 13:03 uur

geplaatst: vandaag om 13:03 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.