Asia - Alpha (1983)

Mooi melancholisch symfo/pop/rock-album. Hoogtepunten: Never in a million years, True colors en vooral Open your eyes. 4*

Hoewel ie bij mij dezelfde score haalt als het debuutalbum (4 sterren), schat ik deze toch iets hoger in. Bombast in optima forma, met inderdaad Open your eyes als hoogtepunt. Hierna werd het (voor mij althans) helaas minder.

ik haal er nu een halfje af... dan heb ik hem ook weer even hoog als het debuut en daarmee vind ik het lastig ze tegenover elkaar te schalen. Het debuut heeft de tomeloze energie, maar doet hier en daar ook wel wat geforceerd aan.

Dat Astra in de Wetton-periode de zwakste broeder is, behoeft inderdaad weinig betoog. Maar Payne-era Asia heeft voor mij wel enkele betere platen in petto...

Het debuut blijft na het beluisteren van dit album verreweg het leukste album van Asia. Het klinkt hier vrijwel hetzelfde, maar zonder de inspiratie die het debuut soms deed vlammen. True Colors en The Heat Goes On kunnen nog mee, de rest is middelmatig.

Nog best wel een goede opvolger van het sterke debuut. Ik hoor Asia heel graag, ook al vinden veel mensen het foute muziek, bijv. in de film The 40 Year Old Virgin: ("Do you know how I know you're gay? you like Asia"). Nu was dat ook wel een vreselijke film. Hoe dan ook, "Alpha" is de moeite waard voor liefhebbers van melodieuze AOR. Mooie solo van dhr. Howe trouwens in 'Midnight Sun'!

Nog steeds een geode opvolger van het debuut album. My own time en Open your eyes zijn altijd mijn favorieten van dit album geweest.

Toen het album trouwens voor het eerst uitkwam op CD, klonk het slechter (veel vlakker) dan de vinyl versie. Dat gold ook voor Asia en Astra. Al de John Wetton Asia songs zijn later op een geweldige verzamelaar Anthologia uitgebracht, dus de eerste 3 albums, de nieuwe songs op Now & Then plus de B-kantjes, en alles heel mooi geremastered. En nu klinkt het zoals het moet klinken. Een aanrader, als je de albums in een mooie uitvoering wilt hebben van Asia Mk 1. Op vinyl.

Saai. Helaas kom ik niet verder dan dit korte statement. Van een 'supergroep' verwacht je meer bezieling, klasse en vooral tijdloze klassiekers. Ik kan hier geen hit ontdekken. Dan luister ik liever nog eens naar Heat Of The Moment.

Hoe komt het toch dat bands met namen als Europe, Boston, America en Chicago allemaal hetzelfde klinken? Want ook Asia behoort met die mix van symfo, rock en AOR tot die categorie. (*)

Na het sterke debuut Asia uit 1982 (met de alltime classic Heat Of The Moment) volgde een jaar later het teleurstellende Alpha. Wat ik niet begrijp is dat een band waarvan de muzikanten het vak geleerd hebben bij zogenaamde supergroepen er samen niet in slagen om iets bijzonders neer te zetten.

Zanger John Wetton (King Crimson), de formidabele gitarist Steve Howe (bekend van Yes en de klassieke solo op Queen’s Innuendo), drummer (Carl Palmer Emerson, Lake & Palmer) en Geoffrey Downes (ex-Yes en The Buggles) zijn nochtans gelikte namen. Maar op een op andere manier komt Alpha niet op gang.

Don’t Cry opent veelbelovend met duellerende toetsen en gitaren, maar verzandt al snel in een bloedeloze standard die me ook nog eens net iets te veel aan Alan Parson’s Don’t Answer Me laat denken.

The Smile Has Left Your Eyes is een klassieke rockballad met een hoog AOR-gehalte. Een typisch Amerikaans product uit dezelfde koker als Foreigner, Toto en Chicago. Maar wel een hele mooie melodie.

Never In A Million Years is de moeite waard. Een mooi gearrangeerde ballad met een knap refrein, een van de wenige nummers waar de symfo achtergrond van de bandleden zich echt laat gelden.

Maar My Own Time kan dat moment suprème helaas geen passend vervolg geven.

The Heat Goes On, met een groots intro, lijkt de draad weer enigszins op te pakken maar halverwege constateer je het grote manco van deze plaat. Het is het allemaal nét niet. Knap gespeeld, subliem gearrangeerd en vlekkeloos geproduceerd. Maar achter deze glanzende facade gaapt een behoorlijk gat. De songs missen klasse, originaliteit en vooral bezieling!

Zo ook bij Eye To Eye, weer met een interessante opening, maar andermaal een bloedeloos vervolg.

Vervolgens sterft Alpha aan een overdosis standaardwerk.

Van zo’n geweldige muzikanten verwacht je een geweldig album. En dat is deze plaat, op een paar geslaagde aanzetten, helaas niet.

(*) Correctie: Japan, Texas en Hallo Venray zijn geen genregenoten!

Leuk album van deze symfo grootheden, blijft wel behoorlijk middle of the road. Je kunt wel heerlijk meebrallen op deze cd.

Mooiste nummers vin ik The heat goes on en OPen your eyes

Alpha biedt niets anders dan het debuut. Meer van het zelfde dus, maar wel van het zelfde hoge niveau. Wetton en Downes stelen de show wat mij betreft, ik ben niet zo dol op dat hakkelende gitaarspel van Howe.

Alpha vind ik net iets statiger en aangenamer dan het debuut dat weer net wat meer vuurwerk te bieden heeft. Toch ontlopen ze elkaar niet veel. Ik zal nog wel een van de eerste cd uitgaven hebben want zoals al eerder opgemerkt klinkt die vrij vlak en dynamiekarm. De eerste 4 nummers zijn niet al te boeiend maar Vanaf ''The Heat Goes On'' wordt het stukken beter om waardig af te sluiten met de beauty ''Open Your Eyes''.

Niet zo baggerslecht, als in mijn herinnering....

Goed, merendeel van de plaat heeft meer weg van een John Wetton soloplaat, maar een nummer als The Heat Goes On, knalt toch goed uit de speakers...

Hele aardige symfopop plaat. Zeker als je in gedachten houdt dat dit een soort hobbybandje was van bekende progmuzikanten. De rust straalt ervan af. Het pakt enorm, bevat niet te veel complexiteit, maar toch kun je horen dat deze muzikanten niet de eersten de besten zijn. Er word door de gladde productie heen toch nogal wat gesoleerd door zowel gitaar als toetsen, en het zijn ook zeker geen onindrukwekkende solo's. Neem dat alles bij elkaar en plak er een waanzinnig mooie hoes voor en ga mij dan nog vertellen dat Alpha een slechte plaat is...

De mooie hoezen vinden we trouwens bij de meeste Asia-platen terug, en daarom wil ik ooit nog eens meer gaan horen van deze band. Mijn favorieten van deze plaat zijn Don't Cry, True Colors en Open Your Eyes.

Dan word het tijd voor wat research want dit was alles behalve een hobbyband maar big business waar door Geffen echt karrenvrachten met geld tegen aan is gegooid en waar ze met name in de VS en Japan ook karrenvrachten mee hebben verdiend. Asia was echt bedoeld door bandleden als een vehikel om te kunnen overleven in een veranderde muzikaal landschap. Dit waren de commerciele hoogtijdagen van bands als Boston, Styx, Journey etc. de klassieke AOR bands en deze Britse heren stapten ook op die trein.

Alpha is overigens een erg ondergewaardeerd album vind ik persoonlijk maar oh, wat zou ik graag zien dat dit hele album op z'n minst geremastered dan wel ook geremixt zou worden zodat de dikke laag stof er van word geblazen. Producer Mike Stone schijnt het album toendertijd zodanig gemixt te hebben dat het fantastisch klonk op een autoradio maar ja, dat schiet niet op een mooie thuisinstallatie.

Die staat in die hoedanigheid dacht ik toch al op de Anthologia/Gold compilatie?

Opvolger van het debuut Asia . In dezelfde sfeer gemaakt . Amerikaans georienteerde A.O.R met wat vleugjes Symfo .
Wat gelijk opvalt is dat het geheel nogal gedateerd klinkt . Dat kan overigens ook positief zijn , of zijn charme hebben , maar hier valt het minder goed uit .
Jammerlijk is ook dat het gros van het songmateriaal niet echt heel sterk uitpakt . Het is allemaal knap ingespeeld , maar het is nogal gelikt , met een hoop bombast en bombarie neergezet , maar als je daar door heen prikt is het composorisch bepaald niet hoogstaand .
Enkele nummers zijn lekker , en dat zijn dan vooral het prima stuwende The heat Goes On , Never In A Million Years en Open Your Eyes . De rest blijft veel minder hangen . Don't Cry en het te plakkerige The Smile Has Left Your Eyes vind ik zelfs obligate nummers .
Het is mij iets te veel geforceerd de popie rock naleven . Het komt er niet echt uit . Het debuut blijft in deze bezetting het meest aansprekend .

Ik heb deze en het debuut vorige week op lp gekocht en zit ze nu te luisteren. Ik vind dit een heerlijk album vol met bombastisch AOR geweld! Dit hoor ik net zo graag als een album van Journey of Foreigner uit die tijd. De zang van Wetton vind ik te gek en ook de meerstemmige koortjes klinken prima! Ik lees hierboven enkele opmerkingen omtrent de vlakke produktie maar mijn lp versie knalt toch behoorlijk. Oké, je hoort dat het begin jaren 80 is en erg gericht op de radio maar het vlamt echt wel vind ik. Voorlopige favorieten; alles!

Voor zo nu en dan is de pompeuze rock van Asia wel eens aangenaam om naar te luisteren. Wat productie en muzikaliteit betreft zit het wel snor met deze heren, ook de hoes is wel mooi om naar te kijken. Waar het wat aan ontbreekt zijn pakkende composities. E.e.a. kan wel goed uitgevoerd zijn, maar het moet je ook weten te raken en dat doet het m.i. te oppervlakkig. Journey en Foreigner zijn wel passende namen om bij Asia te zetten, maar die hadden wel wat meer melodieuze aansprekende nummers in huis.

'Midnight Sun' 's avonds in de auto, met ondergaande zon en volume voluit, lekker hoor......Prachtige bombast

Inderdaad, één van de mooiere momenten op deze verder erg saaie plaat.

Iets minder avontuurlijk dan het debuut wellicht, toch draai ik deze nog altijd met veel plezier, welluidende songs, perfect uitgevoerd en weinig storende momenten in ieder geval. De opnamekwaliteit verdient daarentegen heel wat minder waardering. Erg vlak en dynamiekloos, hetgeen al eerder werd aangegeven. Zoiets begrijp je toch niet van een 'supergroep'.

Ik vind deze plaat echt bedroevend. Niet slecht, maar gewoon niet fijn om naar te luisteren. En nu ben ik echt wel een liefhebber van muziek, maar dit vind ik gewoon zielloos en flets.

Nee, heb ik nooit zo ervaren. Mooie herinneringen aan zelfs. Maar dat is ook alweer 100 jaar geleden.

Mij heeft de Asia koorts nooit kunnen grijpen. Vroeger werd ik aangetrokken door de hoezen en dacht met soortgelijke muziek als Yes te maken te hebben, maar die vergelijking gaat m.i. niet op. Ik lees op deze pagina ook bands als Journey en Foreigner als vergelijkingsmateriaal, maar die hebben idd pakkendere melodieën.

Het is vooral de productie die zwaar onder de maat is, klinkt nergens naar. The Smile Has Left Your Eyes is wel een persoonlijk favoriet maar wel op de manier zoals ze hem later speelde wat meer akoestisch en iets langzamer.

Het had produktioneel en geluidstechnisch idd stukken beter gemoeten. Dat is voor mij het enige wat deze plaat de nek om zou draaien. Wellicht zaten de heren destijds teveel in allerlei solo- en groepsverplichtingen verwikkeld om hier de juiste aandacht aan te besteden. Het album zelf vind ik in ieder geval niet hun minste. Het is coherent en heeft een bepaalde sfeer die me zelf altijd heeft aangesproken. De hoes maakt ook wel het verschil denk ik.

De hoes vind ik zelf verschrikkelijk, overigens net zoals vrijwel alle hoezen van Dean.

Ik houd wel van een lekkere space/fantasy hoes. Maar Dean slaat nogal eens de plank mis.

Doe mij maar de Eloy en Magnum hoezen (Rodney Matthews en Winfried Reinbacher)

Ik vind bijvoorbeeld dat bij deze hoes het bandlogo en de piramide in de achtergrond alles verpesten. De hoes van het debuut is te gek.

Overigens zijn de latere hoezen (in mijn favoriete Asia-tijd) de hoezen van Rodney Matthews.

Die pyramide heb ik sowieso nooit kunnen plaatsen. Wat zoiets met Azië te maken heeft zou ik dan ook graag willen weten. Toch een fris en uitnodigend landschapje voor de rest.

Ik vind het een hoop bombarie, deze muziek, en je word er onrustig van. Spreekt me een stuk minder aan dan hun debuut. De nummers blijven ook niet echt hangen bij mij. En...nummers zoals True Colours, waar heb ik dat meer gehoord? O ja, op hun debuutalbum..

Geplaatst in de tijd is het misschien wel een prettig album. Anno 2018 klinkt het hopeloos gedateerd. Dat hoeft geen probleem te zijn , maar het is ook wat knullig. Ietwat onbeholpen lijkt wel . Van deze samenstelling verwacht ik meer . En dat komt er niet uit . Matige nummers en een bombast om dat te verhullen lijkt wel. Waar ik me het meeste aan stoor is het gebrek verassingen binnen de nummers . Het kabbelt voort zonder iets teweeg de brengen wat zich onderscheid. Das zonde met deze talenten. 2 sterren

Tja, het waren de productietrucs van die jaren om alles met een beetje bombast te omgeven. Zeker dit soort muziek. Op basis van de voorgaande daden van de betrokken groepsleden is dit natuurlijk betrekkelijk eenvoudige, hapklare muziek, maar het debuut kan ik desondanks zeker waarderen.

Deze viel me wat tegen, al staan er per saldo best een handvol sterke nummers op (The smile has left your eyes, The heat goes on, Midnight sun). De productie helpt daarbij ook niet echt. Naast de bombast lijkt het wel of er een grauwsluier over het hele geluidsbeeld hangt. Klinkt daardoor stukken minder goed dan de voorganger en de opvolger. Een remix zou hier wonderen kunnen verrichten...

Ik lees de berichten hierboven over dat manco. Ik heb zelf de originele LP en de CD, beide een US-persing. Bevat die dubbel-cd Gold daadwerkelijk een remix van dit album? Ik vind daar online niks over terug. Maar als het geluid aanzienlijk beter is, zou ik het erop kunnen wagen...