Asia - Alpha (1983)

Geplaatst in de tijd is het misschien wel een prettig album. Anno 2018 klinkt het hopeloos gedateerd. Dat hoeft geen probleem te zijn , maar het is ook wat knullig. Ietwat onbeholpen lijkt wel . Van deze samenstelling verwacht ik meer . En dat komt er niet uit . Matige nummers en een bombast om dat te verhullen lijkt wel. Waar ik me het meeste aan stoor is het gebrek verassingen binnen de nummers . Het kabbelt voort zonder iets teweeg de brengen wat zich onderscheid. Das zonde met deze talenten. 2 sterren

Tja, het waren de productietrucs van die jaren om alles met een beetje bombast te omgeven. Zeker dit soort muziek. Op basis van de voorgaande daden van de betrokken groepsleden is dit natuurlijk betrekkelijk eenvoudige, hapklare muziek, maar het debuut kan ik desondanks zeker waarderen.

Deze viel me wat tegen, al staan er per saldo best een handvol sterke nummers op (The smile has left your eyes, The heat goes on, Midnight sun). De productie helpt daarbij ook niet echt. Naast de bombast lijkt het wel of er een grauwsluier over het hele geluidsbeeld hangt. Klinkt daardoor stukken minder goed dan de voorganger en de opvolger. Een remix zou hier wonderen kunnen verrichten...

Ik lees de berichten hierboven over dat manco. Ik heb zelf de originele LP en de CD, beide een US-persing. Bevat die dubbel-cd Gold daadwerkelijk een remix van dit album? Ik vind daar online niks over terug. Maar als het geluid aanzienlijk beter is, zou ik het erop kunnen wagen...

Tamelijk bombastische pop/symfo-rock zonder dat het ergens moeilijk wordt. De meeste nummers zijn wel mee te galmen na een paar keer.
Voorlopig zaten Don't Cry, The Smile Has Left Your Eyes en The Heat Goes On nog wel in de herinnering. Open Your Eyes misschien het mooiste nummer.
De productie klinkt vlak en grauw (van de CD althans) met weinig treble. Ik heb de LP ook nog geloof ik.

Vanmiddag de LP opgescharreld, geluid blijft net zo goed een euvel als op CD. Die productie is verre van sprankelend, beetje troebel en vlak; Mike Stone produceerde het debuut een stuk beter. Hoes vind ik dan wel weer mooier dan het debuut. Alpha kent m.i. een meer poppy aanpak dan het meer rock gerichte debuut. Eerste twee songs een aanzet tot hits en de twee afsluiters het meest memorabel.

Het debuut was prachtig en speelde een grote rol in mijn jeugd, het tweede album mist de balans die er in het eerste album wel was. Naar mijn persoonlijke mening is Wetton hier debet aan.

Wetton wilde aan het einde van de UK tijd al meer composities maken en minder prog. Downes heeft behalve een prog achtergrond ook een pop achtergrond en konden het samen prima vinden. Samen hadden ze al snel een album bij elkaar en de rest had het nakijken. Howe heeft op dit album geen kans gehad, slechts op de B kant van de single The smile has left your eyes, n.l. Lying to yourself.

Niets ten nadele van Downes, hij maakt mooie composities en heeft mooie keyboard partijen en ik mag hem graag horen (behalve bij DBA)

the opener begint catchy met Don't Cry, verder een lekker nummer. The smile has left your eyes hadden ze wat mij betreft de langere versie er op mogen zetten maar heeft een prachtig arrangement, waarvan ik toch zeg erg mooie song. Never in a Million years ervaar ik als enorm saai. In my own time heeft wel weer meer dynamiek en aan het eind is ruimte om nog wat te doen. The heat goes on geweldige song en prachtige solo.

Eye to eye is ook een prachtig nummer met een mooi einde waar de band lekker doorgaat, anders dan het eerste album maar toch mooi. The last to know begin als een standaard ballad maar verop een prachtig clavesimbel stuk met gitaar waardoor het net de moeite waar wordt Thrue Colors prachtige keyboard partij met Palmer die er toch weer zijn song van maakt. Midnight sun ook prachtige compositie en gitaarsolo van Howe

Open your eyes is de climax, zeker live waarin alles nog wat verder wordt opgestuurd.

Al met al: anders dan het ijzersterke debuut, maar stelt mij niet teleur Hoogte punten The smile, The heat goes on, eye to eye, thrue colors en open your eyes

Nooit geweten dat er een muziekvideo voor Don't Cry bestond: https://www.youtube.com/watch?v=odrH8ShNi0A
Helemaal in de sfeer van Indiana Jones.

Nu zie ik dat Asia al haar video's heeft geremastered en gupload naar youtube. Ik zal ze bij alle platen toevoegen. Leuk.

In tegenstelling tot anderen ben ik geen fan van de debuutplaat, ben de band pas gaan waarderen vanaf de latere albums. Alpha ken ik nog niet zo goed, nu een paar keer gedraaid. Asia heeft ook op z'n beste momenten een soort van cringe-gehalte waar je nu net van houdt, of die je onmiddellijk doet kokhalzen. Alpha loopt niet zozeer over het randje, maar sprint vol het voor coole rockers verboden gebied van de kaashandel in, gaat dapper verder waar Alan Parsons even gaat zitten om te kijken of hij nog bereik heeft. Dat waardeer ik wel, het is omgekeerde punk, queesy listening, maar ook hier zijn kwaliteitsgradaties aan te brengen. Trois points.

Ik denk dat Wetton graag de Chicaho-kant op wilde: knapoe, blonde, zingende bassist en balladeer.

The Heat Goes On is wel hier de leukste song. Eén van de weinige songs met een toetsensolo van Geoff, uit mijn hoofd.

De nummers zijn best wel goed (met als uitzondering Never in a million years dat is zo klef dat de tanden uit je bek vallen) en net als het eerste album hebben we Mike Stone als knoppendraaier.
Waar het aan ligt weet ik ook niet maar wat klinkt dit matig zeg.
Als zo'n figuur als Steve Wilson zich hier eens mee bemoeide zou het allemaal een stuk beter kunnen klinken.
Voorlopig three points.

Klopt wel, als er net zoveel tijd en energie in de mix was gestopt als in de prachtige hoes, hadden we echt met een topproduct te maken gehad. Dat gezegd hebbende, de songs op zich zijn sterk. Zeker, je moet van dit genre houden en het kan opeens over de rand gaan, maar als je het kan waarderen is dit toch kwaliteits AOR gespeeld door topmuzikanten. Daarom toch 4 sterren.

Matig vervolg op het uitstekende debuut. De nummers zijn minder sterk en het is niet echt prettig luisteren. De productie is teleurstellend. Sorry, dit is gewoon niet goed.

Ik vind het ook geen bijster goede plaat, maar 'The Heat Goes On' vind ik dan wel erh lekker.

Heerlijke meezing plaat

Ik vind hem best vermakelijk.

In het kader van mijn artiesten top100, waarvan de presentatie nu toch echt bijna gaat beginnen, ben ik rap tempo al mijn oude liefdes aan het herbeluisteren, en dat valt soms niet mee.

Als ik deze zo beluister, ben ik meer aan het nummerskippen dan dat ik een song echt uit luister. Ik moet wel bekennen dat het ik het mysterieuze 'Midnight Sun' toch wel erg fijn vind. Een mooie song, en misschien wel de beste song van deze wat flauwe plaat (in mijn optiek).

Het is inderdaad allemaal niet hoogstaand wat deze plaat te bieden heeft, maar op een of andere manier heeft Asia toch iets wat mij altijd weer blijft boeien. Is het het artwork? De kwaliteit van de muzikanten? Op een of andere manier weet je als je een Asia album oplegt dat er toch altijd in ieder geval 1 mooi momentje komt. Wellicht is dat het.

Weet je wat het is Leonidas55. Ik heb Asia altijd heel erg goed willen vinden ook. Alle elementen waren er; goede pop-rocksongs, goede muzikanten, krachtige productie, gave sci-fi-hoezen, maar het heeft nooit bij mij die snaar weten te raken, waar genre-genoten Magnum en Asia dat wel konden. Een andere band uit die hoek die ook niet tot mijn favorieten heeft weten door te dringen was Styx.

Asia heb ik daarom een tijdlang daarom maar terzijde geschoven, totdat ik op het spoor kwam van 'Aria' en 'Arena' in het tweede deel van de jaren '90. Toen vlamde de liefde wel op, maar het is wel een totaal andere band met een bijna andere sound. Maar daarover later meer.

Ik heb geen hekel aan de eerste versie van Asia, maar deze 'Alpha' was voor de huidige ik wel moeilijk om doorheen te ploeteren, terwijl ik dat bij het debuut niet heb. Van de tweede versie van Asia, vind ik eigenlijk alleen nog 'Aria' en 'Arena' echt de moeite waard, met soms wat nummers van 'Aura'.

Maar goed, ik vond het wel weer fijn om 'Midnight Sun' te horen vandaag. Ik blijf het een mooi liedje vinden.

Eens , Midnight Sun is zon nummer wat opeens de verwachtingen inlost, Eye to Eye is ook sterk trouwens nog en toch ook nog wel wat mooie intros en outros op de songs hier. Ben het opnieuw met je eens dat de jaren 90 line up het sterkste was met een andere, modernere sound die tot grote hoogten steeg op Aura hun minst verkopende album maar wel hoogst gewaardeerde hier op Mume.