Hoe komt het toch dat bands met namen als Europe, Boston, America en Chicago allemaal hetzelfde klinken? Want ook Asia behoort met die mix van symfo, rock en AOR tot die categorie. (*)
Na het sterke debuut Asia uit 1982 (met de alltime classic
Heat Of The Moment) volgde een jaar later het teleurstellende Alpha. Wat ik niet begrijp is dat een band waarvan de muzikanten het vak geleerd hebben bij zogenaamde supergroepen er samen niet in slagen om iets bijzonders neer te zetten.
Zanger John Wetton (King Crimson), de formidabele gitarist Steve Howe (bekend van Yes en de klassieke solo op Queen’s Innuendo), drummer (Carl Palmer Emerson, Lake & Palmer) en Geoffrey Downes (ex-Yes en The Buggles) zijn nochtans gelikte namen. Maar op een op andere manier komt Alpha niet op gang.
Don’t Cry opent veelbelovend met duellerende toetsen en gitaren, maar verzandt al snel in een bloedeloze standard die me ook nog eens net iets te veel aan Alan Parson’s
Don’t Answer Me laat denken.
The Smile Has Left Your Eyes is een klassieke rockballad met een hoog AOR-gehalte. Een typisch Amerikaans product uit dezelfde koker als Foreigner, Toto en Chicago. Maar wel een hele mooie melodie.
Never In A Million Years is de moeite waard. Een mooi gearrangeerde ballad met een knap refrein, een van de wenige nummers waar de symfo achtergrond van de bandleden zich echt laat gelden.
Maar
My Own Time kan dat moment suprème helaas geen passend vervolg geven.
The Heat Goes On, met een groots intro, lijkt de draad weer enigszins op te pakken maar halverwege constateer je het grote manco van deze plaat. Het is het allemaal nét niet. Knap gespeeld, subliem gearrangeerd en vlekkeloos geproduceerd. Maar achter deze glanzende facade gaapt een behoorlijk gat. De songs missen klasse, originaliteit en vooral bezieling!
Zo ook bij
Eye To Eye, weer met een interessante opening, maar andermaal een bloedeloos vervolg.
Vervolgens sterft Alpha aan een overdosis standaardwerk.
Van zo’n geweldige muzikanten verwacht je een geweldig album. En dat is deze plaat, op een paar geslaagde aanzetten, helaas niet.
(*) Correctie: Japan, Texas en Hallo Venray zijn geen genregenoten!