menu

Asia - Alpha (1983)

mijn stem
3,12 (102)
102 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Geffen

  1. Don't Cry (3:38)
  2. The Smile Has Left Your Eyes (3:13)
  3. Never in a Million Years (3:47)
  4. My Own Time (I'll Do What I Want) (4:49)
  5. The Heat Goes On (4:56)
  6. Eye to Eye (3:12)
  7. The Last to Know (4:41)
  8. True Colors (3:52)
  9. Midnight Sun (3:48)
  10. Open Your Eyes (6:26)
  11. Daylight * (3:32)
  12. Lyin' to Yourself * (3:54)
toon 2 bonustracks
totale tijdsduur: 42:22 (49:48)
zoeken in:
3,0
Hoe komt het toch dat bands met namen als Europe, Boston, America en Chicago allemaal hetzelfde klinken? Want ook Asia behoort met die mix van symfo, rock en AOR tot die categorie. (*)

Na het sterke debuut Asia uit 1982 (met de alltime classic Heat Of The Moment) volgde een jaar later het teleurstellende Alpha. Wat ik niet begrijp is dat een band waarvan de muzikanten het vak geleerd hebben bij zogenaamde supergroepen er samen niet in slagen om iets bijzonders neer te zetten.

Zanger John Wetton (King Crimson), de formidabele gitarist Steve Howe (bekend van Yes en de klassieke solo op Queen’s Innuendo), drummer (Carl Palmer Emerson, Lake & Palmer) en Geoffrey Downes (ex-Yes en The Buggles) zijn nochtans gelikte namen. Maar op een op andere manier komt Alpha niet op gang.

Don’t Cry opent veelbelovend met duellerende toetsen en gitaren, maar verzandt al snel in een bloedeloze standard die me ook nog eens net iets te veel aan Alan Parson’s Don’t Answer Me laat denken.

The Smile Has Left Your Eyes is een klassieke rockballad met een hoog AOR-gehalte. Een typisch Amerikaans product uit dezelfde koker als Foreigner, Toto en Chicago. Maar wel een hele mooie melodie.

Never In A Million Years is de moeite waard. Een mooi gearrangeerde ballad met een knap refrein, een van de wenige nummers waar de symfo achtergrond van de bandleden zich echt laat gelden.

Maar My Own Time kan dat moment suprème helaas geen passend vervolg geven.

The Heat Goes On, met een groots intro, lijkt de draad weer enigszins op te pakken maar halverwege constateer je het grote manco van deze plaat. Het is het allemaal nét niet. Knap gespeeld, subliem gearrangeerd en vlekkeloos geproduceerd. Maar achter deze glanzende facade gaapt een behoorlijk gat. De songs missen klasse, originaliteit en vooral bezieling!

Zo ook bij Eye To Eye, weer met een interessante opening, maar andermaal een bloedeloos vervolg.

Vervolgens sterft Alpha aan een overdosis standaardwerk.

Van zo’n geweldige muzikanten verwacht je een geweldig album. En dat is deze plaat, op een paar geslaagde aanzetten, helaas niet.

(*) Correctie: Japan, Texas en Hallo Venray zijn geen genregenoten!

4,0
Klopt wel, als er net zoveel tijd en energie in de mix was gestopt als in de prachtige hoes, hadden we echt met een topproduct te maken gehad. Dat gezegd hebbende, de songs op zich zijn sterk. Zeker, je moet van dit genre houden en het kan opeens over de rand gaan, maar als je het kan waarderen is dit toch kwaliteits AOR gespeeld door topmuzikanten. Daarom toch 4 sterren.

Gast
geplaatst: vandaag om 07:09 uur

geplaatst: vandaag om 07:09 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.