menu

The Doobie Brothers - Livin' on the Fault Line (1977)

mijn stem
3,29 (33)
33 stemmen

Verenigde Staten
Rock
Label: Warner Bros.

  1. You're Made That Way (3:37)
  2. Echoes of Love (3:03)
  3. Little Darling (I Need You) (3:29)
  4. You Belong to Me (3:07)
  5. Livin' on the Fault Line (4:49)
  6. Nothin' But a Heartache (3:11)
  7. Chinatown (5:00)
  8. There's a Light (4:17)
  9. Need a Lady (3:27)
  10. Larry the Logger Two-Step (1:18)
totale tijdsduur: 35:18
zoeken in:
2,0
Niet slecht en ook niet echt goed .
De Doobies hebben echt veel betere albums.
2*

avatar van west
3,5
Niet slecht en ook niet goed is 3,0*
Dit album staat dan ook echt te laag genoteerd. Het is en blijft lekkere muziek.

avatar van FunkStar
3,5
Prima album van The Doobie Brothers. You Belong To Me en You're Made That Way zijn mijn favorieten.

3,5*

avatar van Madjack71
3,5
Livin' on the fault line, zet diezelfde line voort na Takin' it to the streets. McDonald's stem neemt een grotere plaats in en de voor de DB zo kenmerkende drijfkracht en uptempo neemt een meer bescheidener plaats in op de achtergrond. Maar muzikaal is het allemaal nog wel dik in orde (Chinatown), wel krijgt het door het meer inzetten van de keyboard een andere sfeer, die een ouder werk liefhebber als ik, niet meer helemaal kan bekoren.

avatar van Stekelnootje
2,5
Een paar sterke nummers; You Belong To Me, Chinatown, There's A Light. Maar dat is het dan ook, voor de rest vindt ik het erg mager en dat maakt het geen fijne cd om naar te luisteren. Te weinig om van te genieten en dus kom ik tot slechts 2,5 ster.

Goed album! Behoorlijk onder de indruk van de meesterlijke track Chinatown.

5,0
Onbegrijpelijk de lage score. Tjsa.. met Michael mc Donald veranderde er binnen de groep vell. De sound werd anders. Maar ik ben een fan van deze grijze postduif dus ik vind dit - net zoals de voorganger - een prima album

avatar van musician
3,0
1977 was een waar topjaar voor veel artiesten, waarbij artistieke en commerciële prestaties de muziek op zich een enorme boost hebben gegeven.
Eagles, Fleetwood Mac, Steve Miller Band, Heart, Boston, Al Stewart, David Bowie, Stevie Wonder.

Ik doe maar even een greep, in werkelijkheid is de lijst nog veel langer. Maar het was een prachtige tijd. Waar die gemeenschappelijke dadendrang gecombineerd met muzikale topprestaties (en enorme verkopen) precies vandaan komt is eigenlijk een raadsel, ik vraag me af of er ooit wel eens een studie naar is gedaan.

Eigenlijk had dit succes ook moeten gelden voor de Doobie Brothers. Een eerste album in 1971, muziek die zich bij uitstek er voor leende om "booming" te zijn in 1977. Maar dat gebeurde niet. In feite kelderde hier de belangstelling volledig ineen. Je ziet het ook aan de slechts 16 stemmen bij het album. In de VS werd Living on the fault line dan nog redelijk verkocht.

Later werden de albums o.l.v. McDonald overigens wel weer grotere commerciële successen (in de VS) dan Living on the fault Line, zoals Minute by Minute.

De Doobie Brothers kenden hun muzikale hoogtepunten met songwriter/gitarist Tom Johnston, in de periode 1972-1975. De tijd van Listen to the Music en Black Water.

Maar hij vertrok (drankproblemen) en Michael McDonald nam het over. Nu is hij eigenlijk een geheel andere man dan Johnston. Ik denk nog niet eens aan beter of slechter, hij maakt gewoon heel andere muziek. Een beetje jazzy feel good rock, mooi geschreven, mooi gemusiceerd en gezongen. Hij was ook achtergrondzanger bij Steely Dan.
Misschien bracht die muziek hem wel op het idee de Doobie Brothers te transformeren naar wat er nu wordt gebracht op Living on the fault Line.

Ik kan mij heel goed voorstellen, dat de Johnston fans daar helemaal niet op zaten te wachten. Ook al was het dan allemaal redelijk knap gedaan door McDonald. Persoonlijk mis ik hier, naast de koerswijziging, de bevlogenheid, de ziel die de muziek van de Doobie Brothers allemaal nog wel had ten tijde van bijvoorbeeld The Captain and Me.

De muziek die je hier hoort, had net zo goed een solo album van McDonald kunnen zijn. Er schrijven ook wel andere leden van de band mee aan de songs maar McDonald weet het allemaal te laten klinken naar zichzelf.

En dan ontbreekt het mij teveel aan wat ooit zo aardig was aan die oude Doobies. Je beoordeelt hier Michael McDonald en niet meer de band.

5,0
En als ik dit zelfde zeg van Steve Morse op het laatste Rainbow album word ik afgebrand....

avatar van musician
3,0
Niet door mij in ieder geval want ik heb geen enkele mening over Rainbow of Morse

Maar Johnston was natuurlijk de succesvolle oprichter/songwriter gitarist en zanger van de Doobie Brothers.
Als je die gaat vervangen door McDonald, en dan kan de discussie of het beter of slechter wordt komen te vervallen, dan wordt het gewoon een heel andere band.

Ik heb, ondanks de onmiskenbare kwaliteiten van McDonald, liever de Doobies met Tom Johnston.

avatar van Minneapolis
3,5
Lekkere plaatje die het echter net niet haalt bij Takin' It to the Streets en Minute by Minute.
Favorieten zijn: You Belong to Me en Nothin' But a Heartache (beiden kunnen zo op een Michael McDonald solo plaat) en daar tussen in jazzy Livin' on the Fault Line. Echoes of Love is ook fijn.
Alleen de laatste 2 nummers heb ik weinig mee.

4,5
Voor mij het is een CLASSIC en blijft een classic album.
Vooral de toevoeging van McDonald. Hij voor mij had Doobie Brothers op een nieuw plateau gebracht.
Had hem gezien met Steely Dan en paar jaar eerder. Wist al toen hij meer dan een achtergrond zanger was.
Geweldig.


Gast
geplaatst: vandaag om 18:46 uur

geplaatst: vandaag om 18:46 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.