Opener Satie deed me heel erg denken aan Aqualung of Maximilian Hecker. M.a.w. we hebben het allemaal al eens gehoord.
Toch vind ik het niet bepaald een straf om Solo het dan ook nog eens te horen doen, hoe onorigineel ook.
Opportunities is een prima popliedje. Simpel, maar doeltreffend.
Bij Onandon gaat het een beetje fout bij mij: de enorme synthesizerlaag die Simon Gitsels aan de prachtige, warme stem van Michiel Flamman (J. Perkin) toevoegt vind ik geen verrijking. Het stoort me, het maakt het nummer lelijk. Weg breekbaarheid en intimiteit. Ook dreint het ietwat te lang door.
Come Back to Me is weer een prima popliedje. Het had zo één van de vrolijkere noten van het debuut kunnen zijn.
Everything Goes valt een beetje in de categorie Coldplay. Ook hier weer een sterke Maximilian Hecker/Aqualung-echo. Zo wil ik ze horen. Zo stonden ze ook op het (nog steeds) prachtige debuut.
The Vanity of Our Affairs vind ik vocaal gezien erg mooi: het is harmonieus en komt mooi samen met de instrumentatie die redelijk spaarzaam is gebleven op dit nummer, terwijl het toch allemaal best opgewekt klinkt.
Over the Country daarentegen raakt me dan weer een stuk minder. Hierin sluit ik me een beetje aan bij de opmerking dat het lijkt of de passie een beetje ontbreekt. Het is hier meer de automatische piloot. Een minpuntje die ook de cd van J. Perkin af en toe zijn vlakke kanten gaf.
Too Much is wat meer up-tempo. Ook hier weer meer synthesizer. En nogmaals; ik vind het niet mooi. Het geeft de nummers een te schel en vooral kil geluid.
Don't Change is weer wat warmer. Beetje ene oor in andere oor uit, maar ik denk dat veel luisteren dat euvel wel zal verhelpen. Gelukkig heeft de piano hier weer de hoofdrol.
Wonderboy, Wiseman, Prophet gaat mooi en intiem van start. Wat jammer toch dat ik telkens het gevoel had van "wanneer zet die vermaledijde synthesizer nu in?"
Wat een opluchting als aan het einde van het liedje blijkt dat dit niet het geval is, dat hier sprake is van een klein gehouden intiem liedje, dat er sprake is van een persoonlijke favoriet.
Better Man krijgt wederom bijval van electronica, maar hier vind ik het wel goed uitpakken. Er is sprake van een sterke popsong met een mooie opbouw.
Ik kan me voorstellen dat anderen het "gladde behangpop" vinden of de "passie missen/het stijfjes vinden klinken". Ik ervaar het niet helemaal zo. Het lijkt allemaal wat vluchtiger en minder diep dan de voorganger. Maar zoals wel vaker is het misschien slimmer om voorgangers los te laten en onbevangen een nieuw album aan te horen.
De nieuwe sound in de vorm van synthesizer-toevoegingen is in mijn oren een beetje een mislukking.
Gelukkig blijft er nog genoeg moois over, want het blijft beperkt tot enkele nummers.
Ga ik het vergelijken met het debuut (wat ik dus eigenlijk niet mag doen van mezelf) dan haalt Solopeople het zeker niet bij Songs 'n Sounds.
Dus op zichzelf bekeken moet ik zeggen dat het een prima pop-album van eigen bodem is. Helaas is het aanbod op dit gebied iets te groot, waardoor het waarschijnlijk niet echt zal gaan doorbreken vrees ik.
Dat is jammer, want er zit een hoop talent in deze sympathieke band, en ze verdienen het gewoon om meer bekendheid te krijgen. Ook met deze cd, want ik denk dat er best een groot publiek voor is.
Als Coldplay en consorten het kunnen, waarom dan niet Solo?