Wat krijg je als een opgefokte, aan de drank geraakte Parisienne de liefde bedrijft met een marcherende Mof? Dan krijg je zoiets als La Femme. Tot dit debuutalbum had ik nooit gedacht goede Krautrock te horen uit het land van chanson en indieschattigheid. Maar het kan dus toch. En hoe: La Femme snijdt door het hart als een doorgesnoven Duitse toerist die, na zijn eerste avond in Parijs te hebben gespendeerd met te veel hoeren en cocaïne, de Notre Dame plotseling in de fik ziet gaan. Probeer dan nog maar eens rustig te blijven. De leden van La Femme schreven een conceptalbum over een Psycho-Tropisch Berlijn in het jaar 2023. Maar dat had helemaal niet gehoeven. De Parijse groep ligt veel dichter bij huis dan de band zelf denkt. La Femme onderschrijft Frankrijk anno jaren 2010 als geen ander. Zoals Édith Piaf het Frankrijk van weemoed naar grotere tijden bezong, en Serge Gainsbourg het land in zijn geile jaren zestig beschreef, is La Femme het geluid van een radeloos, reddeloos en redeloos Frankrijk. Maar wel een Frankrijk dat weer barst van de energie. Na 20 jaar "nouveau chanson" te moeten hebben aangehoord (niks mis mee hoor, maar dat 'genre' is gewoon Amerikaanse indie gezongen in de Franse moerstaal), durf ik bijna weer te zeggen dat La Femme de langverwachte belofte voor de Franse muziek is: een Franse band die weer durft de toekomst in te kijken.