Anthony Hamilton - Ain't Nobody Worryin' (2005)

Aight, thanks zal daar ook is wat van checken

Damn!! Ik ben echt verslaafd aan dit album de laatste tijd , luister hem zo vaak.

Had ik ook toen die uitkwam.
Toen had ik nog een discman en draaide ik het de hele dag achtereen.
En lekker mee playbacken (als ik op straat liep). Geweldige teksten en een aantal songs hebben meesterlijke beats/grooves.

Heel langzaam, beetje bij beetje, met een hellingshoek van nog geen halve graad, máár gestaag gaat deze plaat me beter en beter liggen.

Ik heb em indertijd in Nieuw Zeeland voor 4 dollar (2 euro) zien liggen, even geluisterd en weer terug gelegd: niks.
s Avonds op internet toch even gecheckt wat 'we' er op Mume van vinden en dat gemiddelde dwong me ertoe de plaat de volgende dag toch nog maar even te halen.
Ik ben iig al op het stadium dat ik daar sowieso geen spijt van heb.

Lang leve MuMe dan maar .

Lekker album,

maakt je weer gelukkig na een lange dag

toepasselijk eigenlijk, Ain't No Worryin' ;D

Dit album was voor mij de kennismaking met Anthony Hamilton. En ik had (in mijn ogen) hiermee gelijk zijn beste werk te pakken. Op dit album klopt alles. Mooie productie die gelukkig niet zijn gouden strot overklast of overheerst. Veel afwisseling in zowel het tempo als het type nummers. Goede speelduur van het album (niet te lang, waardoor het zou kunnen gaan vervelen). Je kan deze uitstekend op repeat luisteren.

Met Where Did I Go Wrong begint het album redelijk gewaagd. Een redelijk kale beat waarbij de vingerknip eigenlijk het meest opvalt. In dit redelijk rustig nummer, valt het subtiele orgeltje eigenlijk later pas op. Anthony's zang is erg on beat en het refreintje is catchy (dit geldt voor vele nummers).
In Southern Stuff wordt de versnelling gelijk met een paar treden hoger gezet. De beat is erg sterk dankzij het orgeltje en de wah-wah guitar. Iets later voegt zich nog een subtiele string toe en begint Anthony op z'n warme laidback manier te zingen. Enkele uithalen op het einde van het nummer zorgen ervoor dat ik dit tot een van mijn vele favorieten op het album reken.
Er wordt met Can't Let Go weer teruggeschakeld naar de versnellingen die overgeslagen zijn. Het nummer begint erg traag met een voornamelijk een beat en orgeltje. Daar worden nog wat blazertjes aan toegevoegd die de climax opvoeren tot aan het refrein. Het refrein klinkt ineens bombastisch en dit wordt vooral bereikt doordat Anthony "over zichzelf heen zingt".
Ain't Nobody Worrying is geproduceerd door Raphael Saadiq, maar valt niet echt op tussen de overige kwalitatief zeer sterke nummers. De productie is subtiel en zelfs richting onopvallend te noemen. De zang is uiteraard uitstekend en naarmate het nummer vordert, haalt Anthony meer uit. Daarmee lijkt het nummer ook pas echt los te komen.
Met The Truth is weer gekozen voor een laidback nummer. Mooie wah-wah effecten dragen hier aan bij. De zang is ook aangepast en heel relaxed. Ik vind dit een erg prettig nummer.
Met Preacher's Daughter blijft het tempo laag, maar de sfeer is wat meer dreigend geworden. Dat komt de boodschap van het nummer ten goede. De dreigende sfeer wordt gecombineerd met gospelachtige taferelen. Mooi nummer waarbij Anthony vocaal steun krijgt van Tarsha McMillian.
Het absolute hoogtepunt van dit album bereiken we met Pass Me Over. Dit nummer begint met een guitartje ondersteund door een orgel en nog wat ondefenieërbare klanken (lijst een beetje op de wind). De beat komt zachtjes op en Anthony's zang volgt de melodie. In dit religieus nummer verzorgt Anthony in het refrein de backing- en leadvocals. Na 2 refreinen gaat dit nummer gelukkig nog een hele tijd door en wordt het zeer bombastisch compleet met piano-solo's en gospelkoren. Anthony gaat vocaal ook helemaal los. Dit is voor mij een moderne klassieker.
Als onze zielen dan gereinigd zijn, wordt met Everybody een perfect nummer ingezet om Pass Me Over te volgen. Dit nummer bevat sterke reggea-invloeden en is precies de lichtere verteerbare kost waar je na zo'n heftig nummer op zit te wachten. Lekkere luchtigheid geproduceerd door James Poyser.
Met Sista Big Bones volgt een funky uitstapje. Het is duidelijk dat we 2 nummers de tijd krijgen om gewoon lekkere muziek te luisteren en te bekomen van Pass Me Over. Vooral de volgorde van de nummers werkt in mijn geval erg goed.
Met Change Your World gaat het album weer meer richting de overall sound. Relax, mellow en laidback. In dit nummer staan de basslijn, strings en drum (?eustlove) centraal.
Op Never Love Again zingt Anthony hoger dan gebruikelijk. Dit kan hij ook uitstekend, maar het is waarschijnlijk beter dat hij dit niet op ieder nummer doet. Zijn rauwe, warme klank is echt zijn kenmerk en zijn sterkste punt. Dit is een degelijk nummer wat zeer goed bij de overige tracks past.
I Know What Love's All About vind ik een beetje D'Angelo-achtig. In mijn ogen "het minste nummer" op het album en nog ruimschoots voldoende. Meestal begint het album gewoon weer bij 1 na dit nummer.

Een tijdje geleden schrok ik van de statistieken hier op MusicMeter, "Ain't Nobody Worrying" had niet alleen een hoger gemiddelde maar ook nog eens meer stemmen dan "Comin' From Where I'm From". Dat laatse album was toch het beste wat deze man te bieden had? Althans als je mocht afgaan op verkoopcijfers en het succes van "Charlene", maar niets blijkt minder waar. Nog altijd even hartverwarmend, maar deze keer ietwat religieuzer en ook maatschappelijk gericht is dit toch een van de beste Soul-albums die ik ken.

Van tijd tot tijd raak ik in het Soul-genre in een "bepaalde-zanger-periode"; het begon zo ongeveer met Otis Redding en Sam Cooke, hierna Marvin Gaye en Al Green die het zelfs schopte tot meest mijn beluisterde artiest (op Last.fm-ranglijst). Onlangs leerde ik ook Luther Vandross kennen via GTA Vice Vity ("Never Too Much" hoor je daar op een van de radio-zenders) en "herontdekte" ik Anthony Hamilton.

In mijn beginperiode met Soul-muziek wou ik me niet alleen richten tot de oude generatie zangers, destijds beluisterde ik daarom al eens het voorgaande album op aanraden van Reijersen. Jammer genoeg overtuigde het toentertijd niet, toen ik het onlangs herluisterde overdonderde me deze zanger door van zijn kwaliteiteiten. 'Pass Me Over' had ik vroeger wel al eens geluisterd van dit album, dat nummer overtuigde me destijds niet en daarom dat ik ook wat afwachtte met dit album.

Can't Let Go hoorde ik voor het eerst via youtube, met dat nummer doet Anthony Hamilton precies hetzelfde als wat hij met me deed toen ik "Charlene" opnieuw hoorde: me laten geloven dat dit toch het mooiste liefdesnummer moet zijn dat ik ooit gehoord heb. Dat refrein is keer op keer zó hartverwarmend oprecht, een nummer dat ons allen toch hopelijk eens in het leven persoonlijk moet aanspreken nietwaar? The Truth is ook zo'n nummer dat ik echt uren kan luisteren, prachtige tekst die werkelijk klopt van begin tot eind. Wel grappig ook hoe contrasterend beide nummers zijn, het ene zou je zingen als je werkelijk aan de afgrond van je relatie zit en de andere voor je vriendin.

Het derde nummer dat ik hier kies als favoriet is "Never Love Again", in tijden dat artiesten als Adele, Beyoncé en consoorten altijd lopen te janken dat hen onrecht wordt aangedaan door mannen en hiermee #1-hits scoren maakt het me blij dat ook iemand eens 'the male side of the story' vertolkt in een prachtig nummer. Eerst en vooral is er die prachtige pianobeat, dan Anthony's geweldig warme stem en die tekst die werkelijk vol zit met prachtige one-liners die zo één voor één getwitterd (of wat dan ook) kunnen worden als quotables.

How could I ever love again
how could I start to love again
After you broke me down, its hard to trust that feeling, to fall in love again

Na het uitbrengen van "Can't Let Go" als single kan ik me inbeelden dat Anthony Hamilton misschien voor een moeilijke keuze stond, welk nummer zou de volgende single worden? Na dat nummer (nog steeds mijn favoriet hierop) kan je er enkel op achteruit gaan toch? Jammer genoeg koos hij destijds voor "Sister Big Bones", net dat nummer en "Preacher's Daughter" vind ik nou de allerminste hierop. Niet dat ze slecht zijn, maar toch ondermaats in vergelijking met de andere tien. Had hij "Pass Me Over" gekozen (nog altijd de topfavoriet van velen op dit album zo te zien) had dit album op zijn minst de status evenaard van "Comin' from Where I'm From" denk ik. "Pass Me Over" zou later wel nog heel wat airplay halen alleen al omdat het zo sterk is, maar ook dat nummer luister ik minder dan de andere (zo luisterde ik tijdens het schrijven van dit bericht zo'n vier keer "Can't Let Go" en amper één keer "Pass Me Over").

Al bij al is dit ongetwijfeld een van de beste Soul-albums van de voorbije jaren, zo niet het beste.

Een van de allerbest soulplaten van de nieuwe generatie.

Dit wordt ook wel nu-soul genoemd, om niet op één hoop met die plastic R&B gegooid te worden.
Nu Soul = Badu, D'Angelo, Hamilton, Bilal, John Legend etc. etc.

Hamilton neemt de southern soul als uitgangspunt, en verwerkt erg knap genres als reggae en gospel door zijn warme en wat rauwe soul.
Sommige nummers zijn met band (zoals Pass Me Over en Change Your World) maar veel andere nummers zijn geprogrammeerd.
Maar dat drukt de pret niet, want de producers weten een toch lekkere sfeer neer te zetten.

Hm, jaartal klopt niet, deze is al uit 2005.