Sonic Youth - Experimental Jet Set, Trash & No Star (1994)

"Bull In The Heather" ...........dat nummer staat me nog bij vanwege het grappige drum-geluid: sambaballen waar mee gedrumd werd

graaaaaaaaahhhh, weer heerlijk terug naar de wat oudere sound voor mijn gevoel toen. helemaal grijs gedraaid terwijl we met vriendjes in de tuin zaten te blowen en ouders op vakantie waren.

Wel wat verschillen in kwaliteit bij songs. Die hidden track aan het eind van de CD...Ik schrok me de eerste keer de pleuris. Altijd Sonic Youth. Nooit voorspelbaar. Fijn dat die band bestaat.

Voor mij m'n eerste confrontatie met Sonic Youth (ik was 15) Het eerste gevoel wat ik met dit album had was dat ik er niet echt vat op kon krijgen, maar op de één of andere manier maar bleef draaien.
Dat is nu nog steeds zo. Ik pak 'm niet zo veel meer uit mn kast maar ALS ie op staat wordt ik bij iedere track weer zo blij en enthousiast als Bonnie st Clair in de Gall&Gall.
Dit heeft als resultaat dat het een album is wat bij mij dus nooit gaat vervelen. Ik vind Experimental Jet Set Trash and No Star de ultieme afwisseling van chaos, melodie, pakkende riffs en tja.. gewoon Sonic Youth.
Héél stiekem vind ik andere albums van Sonic Youth muzikaal gezien op hetzelfde level staan. Maar hetgeen ik net omschreven heb maakt dat EJST&NS zich niet van z'n plaats laat stoten.
Misschien een beetje vage rescensie maar mooier kan ik het niet maken. Ben je benieuwd wat ik bedoel; "Starfield Road" sais it all.

idd, starfield road is ook wel een favoriet van me, zeker de overgang, wanneer de "drive" en de snare er in komen....hmmm

heb hem op goed geluk gekocht voor een schamel prijske, en ik vind hem verrassend goed eigenlijk

Naast Deaydream nation vind ik dit eigenlijk de beste SY.

Het weze me vergeven....

Geweldig album, helemaal grijs gedraaid! Het is de variatie die het hem weer doet en dat maakt SY ook zo'n straffe groep. Ook voor mij is Starfield Road HET nummer op deze cd: kort, krachtig en geweldig van opbouw...meer moet dat niet zijn.

Een 4,5.

Sonic Youth... Iedereen heeft het altijd over Daydream nation en Sister, maar er zijn meer parels in het oeuvre van SY. Zoals deze plaat. Over het algemeen staan er geen uitschieters op maar qua sfeer vind ik dit echt een topplaat. Kan deze ook vaak achter elkaar draaien en het verveeld geen moment. Het zelfde heb ik met Sonic Nurse...

Deze plaat is de eerste die ik kocht van SY in 1994, en ondanks veel kritiek, voor mij de beste. Voor iemand die het nooit gehoord heeft zijn de 'valse gitaren' wat ontoegangkelijk misschien maar na drie keer luisteren gaan de melodieen de overhand nemen en raak je verslaafd. Toen kocht ik Evol en Daydream Nation en Goo.

nummers die je echt moet luisteren, als je het dan niets vindt vind je het nooit wat:

- Schizophrenia (velvet underground zou het niet beter kunnen doen)
- Winner's blues
- Sugar Cane (klinkt als een nummer van the Pixies)
- Teen Age Riot (klinkt als een Breeders/Amps nummer of New Order's 'Dreams Never End' en 'Ceremony''
- Bull in the Heather
- Expressway to yr skull / madonna, sean and me

ik licht er eventjes androgynous mind uit en screaming skull, 2 nummers die bij mij er ook altijd goed ingaan, en nog niet echt vermeld door anderen.

als album vind ik dit 1 van de hoogtepunten van sonic youth, maar dan wel als geheel. Echte uitschieters/klassiekers staan er hier echter niet op, maar da's ook omdat de kwaliteit over het hele album wel hoog blijft, en ook met voldoende afwisseling tussen de nummers.

Zo'n typisch album waar je als je er een favoriet nummer uit moet halen, je het eigenlijk niet kan omdat er altijd wel een ander nummer net nog beter is op dat album (zie bvb ook suede's dog man star).

Een van de beste openingsnummers staat hier op!
Winners blues, niet veel gekloot met gitaren. Maar gewoon een geweldige depressieve/vaag/donkere sfeer, een simpel gitaartje er in en een lo-fi stem van Thurston.

De rest van het album is echt totale grunge, misschien wel wat anders dan de albums hiervoor maar toch zeker echt niet minder.

Aan dat openingsnummer zit nog een verhaal vast. Het waren de hoogtijdagen van de unplugged-rage, en SY dacht: dat willen wij ook. Dus hebben ze een heel album unplugged-songs opgenomen. En ze vonden het uiteindelijk zelf helemaal nix, dus nooit uitgebracht. Behalve winner's blues, dat vonden ze wel bruikbaar als opening. Zodoende is dus deze voor SY wat vreemde openingssong ontstaan. Hoop altijd de rest ook nog eens te horen....

http://www.youtube.com/watc...

Geweldig.

leuk filmpje, ik moet ze dringend eens live gaan zien!

Check heel het concert ook.

Hahahha, was Kim Gordon knetterstoned daar of had ze nog helemaal geen tekst geschreven voor bull in the heather!
LOL

Gelukkig is dat niet de uiteindelijke versie geworden, en ik hoop voor ze dat ze nog geen tekst had geschreven anders had ik me best wel genaaid gevoelt als ze het hele concert 10 20 30 40 had gezongen.

Ik gok op beide. Maar ja, dat gitaarwerk maakt toch een hoop goed.

meest onderschatte cd van sy

Neen, dit doet mij weinig. Sonic Youth gaat hier experimenteel te werk maar ze vergeten het allerbelangrijkste : goede songs schrijven. Dit album boeit mij niet op enkele nummers na (Bull in the Heather, Starfield Road), ik mis de opwinding van hun vorig werk, ik hoor ook geen pakkende melodieën, het is teveel van 'we proberen maar en we zullen zien wat het wordt', bij momenten is het zelfs slaapverwekkend.

Opvallend laag gemiddelde, ik vind dit 1 van hun beste platen, er staan hier toch een aantal pareltjes op;
Bull In The Heather, Screaming Skull, Bone, Sweet Shine en ja ... ik kan eigenlijk wel alles opnoemen.

Dikke 4,5*,

Androgynous Mind is fenomenaal goed

Verder komisch dat (bijna) elke user hier over een 'onderschatte plaat' spreekt, wat het dan haast weer geen onderschatte plaat zou maken..

Totaal, maar dan echt ook helemaal totaal niet mee eens.

Beste Sonic Youth album ooit. Ik vond altijd dat Evol veel te groots opgezet was, Dirty gewoon niet genoeg kwaliteit had, Daydream Nation mist voor gewoon 'iets' dat ik graag zie in Sonic Youth, en Washing Machine + Sister zijn gewoon te min om tegen deze ruigheid op te kunnen. Hoe dan ook, Experimental Jet Set, Trash & No Star is het beste album SY album dat ik ooit heb beluisterd. Kim Gordon is ook in topvorm hier.

Mooie,vrij ingetogen plaat van Sonic youth.Het album biedt niet al te veel verrassingen ten opzichte van eerder werk maar is wel van een constante,hoge kwaliteit.

Geweldige plaat inderdaad maar ik mis wel de Lee Ranaldo songs.