What a pity, what a pityy, what a pittyyy, what a pitttyyyyy, what a pittttyyyyy.... Heerlijk juist!!
Vind het zelf nogal moeilijk om te zeggen welke van de twee platen ik nu beter vind, dees of z'n voorganger, ze hebben beide zo'n totaal andere sfeer, Today draai ik in de lente als ik op de fiets zit, de vogeltjes beginnen te fluiten, de zon doorbreekt, of ik verliefd ben ofzo en On Fire op de wat koudere dagen met veel regen en grijsheid. Mwah ga voorlopig toch voor maar voor deze dus, denk ik. Zoiezo de plaat die ik het afgelopen jaar het meest gedraait heb, heerlijk relaxt en instrumentaal wat uitgebreider, soms wat tegen het bombastische aan, waar je inderdaad wel van moet houden, evenals de hierboven al genoemde zaag/schreeuwerige stem van Wareham, moest er eerst ook even aan wennen maar kan me nu zo 1,2,3 ook geen plaat meer bedenken die ik liever opzet als ik een beetje rust aan m'n kop wil. Vooral Another Day, toch wel het mooiste nummer dat ze gemaakt hebben, daar zou iemand eens een youtube linkje van moeten maken, of die Harrison cover, heerlijk! Eigenlijk zijn mijn 4*en wat aan de lage kant maar moet ook toegeven dat het soms net iets teveel op elkaar lijkt allemaal, enkele nummers skip ik nog wel eens, dat is toch een klein minpuntje, een klein beetje variatie had de plaat dan ook geen kwaad gedaan, denk ik soms. Voor de meeste vast een schande dat ik dat zeg want ja het monotome is wel een beetje de band haar trademark, maar goed zo heeel erg is het nu ook weer niet, de helft van de tijd heb ik er geen eens moeite mee! Bovendien is de invloed op het latere slowcore genre ook niet te ontkennen. This Is Our Music toch ook nog maar eens proberen, al betwijfel ik of die in de buurt komt, zo heel flauw even op het gemiddelde afgaande...