Brutus schreef:
Ik vind dit samen met Here comes trouble, de zwakste platen van Bad Company.
Grotendeels mee eens. Ik heb me ooit nog eens bezondigd aan Stories told and untold, een CD'tje dat ik in de jaren negentig uit een uitverkoopbak plukte. Zoals de naam al doet vermoeden staan daar behalve nieuwe nummers ook enkele BC-klassiekers op in een nieuw jasje, gezongen door Howe. Mijn advies: blijf er ver vandaan.
Naast de eerste zes BC-albums, die ruwweg steeds verder achteruit lopen in kwaliteit, heb ik alleen het niet onaardige Dangerous age en Holy water nog op CD. Van deze Fame and fortune heb ik nog een Amerikaanse cut-out LP. Heeft dus niet veel gekost en dat is maar goed ook, want de ideeen zijn hier echt op.
Brian Howe is op zich een goede zanger voor het AOR-melodic rock-genre, maar ook hij kan de merendeels flauwe nummers niet boven de middelmaat uittillen. Ik vind, in tegenstelling tot
vielip alleen het titelnummer heel aardig, omdat het nog een lekkere 'groove' heeft. Opvolgers Dangerous age Holy water waren beter en de laatste was zelfs een behoorlijk Amerikaans succes, maar met Here comes trouble daalde Bad Company opnieuw af naar de middelmaat.
Ik zou
RuudC adviseren het hierbij te laten. Zo te lezen is Bad Company gewoon niet je ding. Beide volgende platen zijn beter, maar het blijft 'Amerikaanse melorock'...
Bad Company is naar hedendaagse maatstaven ook geen hardrock natuurlijk. Ook de oudere platen, waarvan ik met name de eerste drie nog wel sterk vind, zijn per saldo gewoon op de Amerikaanse radio gerichte 'classic rock'. Bad Company voer van meet af aan een veel commerciëlere koers dan Free, waar Paul Rodgers uit voortkwam.