menu

Gary Moore - Rockin' Every Night (1983)

Alternatieve titel: Live in Japan

mijn stem
3,35 (31)
31 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Virgin

  1. Rockin' Every Night (3:19)
  2. Wishing Well (4:55)
  3. I Can't Wait Until Tomorrow (11:55)
  4. Nuclear Attack (5:58)
  5. White Knuckles (3:48)
  6. Rockin' and Rollin' (4:05)
  7. Back on the Streets (5:13)
  8. Sunset (4:37)
  9. Back on the Streets * (5:09)
  10. Rockin' Every Night * (2:55)
  11. Parissienne Walkways * (5:49)
toon 3 bonustracks
totale tijdsduur: 43:50 (57:43)
zoeken in:
3,0
Niemand anders voor Sunset? staat zeker in mijn top 10. Of is dit allemaal voor jullie tijd

Stijn_Slayer
Sunset is inderdaad alleen al een reden om deze aan te schaffen.
De rest is niet slecht, maar ook niet echt bijzonder. Gewoon leuk.

Empyrium
Rommelig live album, Nuclear Attack en inderdaad Sunset behoren tot de hoogtepunten. We Want Moore van een paar jaar later is meer aan te raden.

avatar van vin13
3,5
Met Gary Moore en vooral deze plaat begon mijn liefde voor hardere muziek en gitaristen. Toen was ik 14 en ook al klinkt de plaat rommelig, je hoort Gary rocken als geen ander. Wishing Well is echt jeugdsentiment en vind het nog steeds oke.

avatar van B.Robertson
3,5
De zang van John Slowman is hier nou niet bepaald een pluspunt. Gary Moore zelf heeft ook zijn beperkingen als zanger,het is gewoon niet altijd even mooi. Aan spetterend gitaarwerk laat het album niet te wensen over, zoals op White Knuckles goed te horen valt. Naast het fraaie Sunset is ook de lange versie van I Can't Wait Until Tomorrow dik de moeite waard. (Ik mag het altijd wel graag horen.) Ian Paice en Neil Murray kwamen van Whitesnake. Don Airey speelde al eerder met Moore.

avatar van Red Rooster
4,0
B.Robertson schreef:
De zang van John Slowman is hier nou niet bepaald een pluspunt. Gary Moore zelf heeft ook zijn beperkingen als zanger,het is gewoon niet altijd even mooi. Aan spetterend gitaarwerk laat het album niet te wensen over, zoals op White Knuckles goed te horen valt. Naast het fraaie Sunset is ook de lange versie van I Can't Wait Until Tomorrow dik de moeite waard. (Ik mag het altijd wel graag horen.) Ian Paice en Neil Murray kwamen van Whitesnake. Don Airey speelde al eerder met Moore.
De twee nummers die je noemt springen er inderdaad bovenuit en maken dit live album alleen al de moeite waard. Het door Airey geschreven Sunset (opgedragen aan de jong overleden meestergitarist Randy Rhoads) is zelfs buitengewoon aangrijpend. De studioversie staat op het album Tilt van Cozy Powell. Wat mij opvalt aan dit nummer is dat Gary Moore zich met betrekking tot de toon en stijl erg laat inspireren door Jeff Beck (doet ook mee op het album van eveneens wijlen Cozy Powell). En dat is al een aanbeveling op zichzelf.

avatar van Sir Spamalot
3,5
Een tijdje geleden heb ik een aantal Gary Moore albums tweedehands op vinyl gekocht, waaronder dit album: Europese uitgave uit 1986 van 10 Records (onderdeel van Virgin). Ik had/heb vele albums van Gary Moore op cassette en ik ben langzaam maar zeker bezig deze te vervangen door de albums.
Voor de goede orde vermeld ik wie als leadzanger welke nummers zingt. Gary Moore: Wishing Well, I Can't Wait Until Tomorrow, Back on the Streets. John Sloman: Rocking' Every Night, Nuclear Attack, Rockin' & Rollin'. White Knuckels en Sunset zijn instrumentaal. Over die bonusnummers kan ik niets zeggen vermits ik die versie niet ken maar op wiki staat het volgende: The 2002 CD reissue included the three live tracks recorded at the Marquee, London on 25 August 1982, from the bonus EP included with the first 25,000 vinyl copies of Corridors of Power. Opgenomen tijdens twee optredens op 24 en 25/01/1983 in Tokyo, Japan.
Gary Moore is niet de grootste zanger, ahem, maar de zang van John Sloman vind ik nog flauwer, hij komt mij over als iemand die kortademig is. Gary Moore wint veruit op punten. Muzikaal is er weinig tot niets aan de hand, vermits Gary Moore lekker van jetje blijft geven. Het is oerdegelijke hardrock uit de oudere doos met flitsende gitaarsolo's. Aardig maar weinig schokkend tijdsdocument. Toch ben ik blij dat ik deze heb kunnen kopen, al is het maar een halfslachtig livealbum zoals zovele waarin een collage van optredens wordt gemaakt.

avatar van Rockfan
2,0
Nu ben ik toch al niet zo'n fan van de stem van dhr. Moore maar hier is het niet aan te horen

sugartummy
heb deze lp al vele jaren, maar het is niet best wat er te horen is. vreemd eigenlijk, met zo'n klasseband (behalve de zang dan). sunset is wel het beste wat er op staat.

avatar van gigage
3,5
Vreemd ook dat 2 van de 3 bonustracks al op de originele track list staan. Echter wel beter gezongen door Huhn, maar toch.
Op die Sloman na dezelfde bezetting als op Pinkpop destijds. Das dan wel weer leuk.

avatar van gigage
3,5
Op jouwtube staat nog een stukje concert va Gary Moore live in1982 , Tv opnames van het duitse Rockpop festival. Ik meen dat dat ook Sloman is achter de microfoon en daar laat hij nog beter zijn beperkingen horen. Meine gute...

avatar van hnzm
3,5
Vreemd dat een artiest van het niveau Gary Moore zijn eigen zang afwisselt met een zanger waar hij zelf niet voor onderdoet. Verder voor mij een heel genietbaar live album. Nuclear Attack is mijn favoriet, White Knuckles een overbodige solospot. De rest zit er tussenin. De meeste nummers worden in een lekker compacte versie gespeeld. De uitzondering is I Can't Wait Until Tomorrow. Met een krappe twaalf minuten, ruim vier minuten langer dan de studioversie op Corridors of Power, maar desondanks boeiend genoeg.

Ik vond het destijds wel verwarrend, drie livealbums in twee kalenderjaren. Uiteindelijk hebben ze alle drie wel een eigen karakter. Met Rockin' and Rollin' en Back on the Streets als enige overlappende nummers, verschillen Rockin' Every Night en We Want Moore voldoende van elkaar. En Live at the Marquee bleek al drie jaar eerder opgenomen en bevat drie nummers uit de G-Force periode.

avatar van RonaldjK
4,0
Na Corridors of Power (1982) was het lastig te volgen wie er speelden in de band van Gary Moore en wat de opvolger van welke plaat was. Waarschijnlijk was ik, grote fan, niet de enige die het niet meer snapte. In 1983 verschenen namelijk vier albums van de man: twee studio- en twee liveplaten. Livealbum Rockin' Every Night trof ik slechts aan via dure Japanse import.
Het datzelfde jaar verschenen Live was wél voor een fatsoenlijke prijs te krijgen, maar met een bijna geheel andere band, inclusief andere zanger. Ook die durfde ik niet aan te schaffen, want: weinig geld, veel keus en bang voor een miskoop. Om de laatste twijfels weg te nemen was daar mijn cassettebandje met het Pinkpopconcert, waarover dadelijk meer.

Wél bestudeerde ik de hoezen in de winkel, als ze niet de dorpsbieb bereikten. Mijn verbazing in 1983 was groot, toen ik de hoes van Rockin' Every Night bekeek: John Sloman als zanger, van voorheen Uriah Heep? In de bladen had ik gelezen dat Moore kláár was met zangers: iedere keer weer kraaiden ze vals. Dan kon hij het beter zelf doen, ook al wist hij dat zijn gitaarspel beter was dan zijn zang.
En inderdaad, in datzelfde 1983 stond hij zonder Sloman op Pinkpop. Het concert nam ik op bij de KRO. Dat cassettebandje is allang weggegooid, maar leve YouTube! In Geleen klonken in tegenstelling tot dit Rockin' Every Night wél Cold Hearted, de fusionrock van Hurricane waarin tevens een drumsolo, en het met Phil Lynott geschreven Parisienne Walkways. Op Pinkpop ontbraken dan weer Rockin’ and Rollin’ en Sunset van deze liveplaat. De ultrasnelle gitaarsolo White Knuckles staat op beide sets, maar in de Nederlandse versie heeft Moore daarin Tulpen uit Amsterdam verwerkt! De gehele setlist van Pinkpop vind je op setlist.fm.

Terug naar het Japanse Rockin’ Every Night. Vooral op het podium was duidelijk hoe goed Gary Moore als gitarist was, zeker in deze uitgebreidere liveversies. De overige namen in de groep zijn eveneens indrukwekkend, allemaal namen die ik kende van platen van Deep Purple en Purplekinderen Rainbow en Whitesnake: drummer Ian Paice, toetsenist Don Airey en bassist Neil Murray. Een geoliede machine van topmusici. Mijn favorieten: Nuclear Attack met zijn dreigende toetsenintro en de uitgesponnen versie van I Can't Wait Until Tomorrow.
Al met al een lekker plaatje, maar de Pinkpopversie doet me meer. Het zal de nostalgie wel zijn, want qua audio is Rockin’ gewoon beter. In 1986 verscheen hij dan eindelijk in een Europese editie, maar toen had ik geen zin om een "oud" album aan te schaffen. In '83 kocht ik wél Victims of the Future, de reguliere opvolger van Corridors.

De biografie van Gary Moore ligt hier klaar om te worden gelezen, daar kom ik vast meer tegen over de achtergronden van de talrijke bezettingswijzigingen en het rommelige releasebeleid.
Vandaag grinnik ik nog even om de Pop Encyclopedie van Oor, editie 7 (1990) die over Sloman op dit album schrijft dat "[…]die de meest walgelijke, valse keelklanken en uithalen staat te produceren”. Nouuuuu, zó erg is het ook weer niet, maar soms doet hij iets te veel zijn best. Ook ik hoor dan liever Moore zingen.

avatar van RonaldjK
4,0
Hierboven schreef ik dat Live wel voor een fatsoenlijke prijs was te krijgen. Dát blijkt een valse herinnering. Nu pas besef ik dat ik die plaat in dat geval zou hebben gekocht, want Gary Moore was live nóg beter dan in de studio. De realiteit was dat zijn livealbums aanvankelijk alleen via dure Japanse import verkrijgbaar waren. En als je dan moest kiezen, één plaat van Gary Moore of twee van anderen, dan wist ik het wel.
Tegen de tijd dat ze tegen een normale prijs in de bakken belandden, vond ik ze te oud. Dat laatste is met voortschrijdend inzicht wel een domme redenatie.

Qua lezen van de biografie over Gary Moore ben ik nu bij de fase Corridors of Power en het vervolg aanbeland, wellicht dat ik spoedig nog iets vermeldenswaardig bij dit en andere albums uit deze fase vermeld.

avatar van B.Robertson
3,5
'Rockin' Every Night' is in 1986 buiten Japan uitgegeven en een normale prijs moet iig. plus minus voorjaar 1988 zijn geweest toen Free Record Shop de LP voor 14,95 verkocht. Deze toen wel meegekregen via oudere familie, maar idd. kan ik me voorstellen dat je dan 'Cold Hearted' wou horen en niet dat oubollige 'Rockin' and Rollin' - beiden staan op 'We Want Moore' uit 1984. Don Airey heeft 'Nuclear Attack' met zijn eigen band soms in de setlist; zie Don Airey and Friends - 'Live in Hamburg' (2021).

Gast
geplaatst: vandaag om 01:30 uur

geplaatst: vandaag om 01:30 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.