Nog voordat de Philly-soul helemaal
hot werd, was deze zanger toe aan een nieuwe uitdaging. Zijn voorgaande platen had hij opgenomen in óf Memphis, Tennessee óf Muscle Shoals, Alabama, en hij wilde dit keer wat anders. Hij belandde uiteindelijk in Philadelphia, waar hij dit album (zoals de titel al doet vermoeden) opnam. Het is met afstand één van de meest funky producties van het Gamble-Huff team. De rauwheid van Wilson’s stem is nog altijd aanwezig, maar dit album is wat minder rauw dan zijn vorige albums.
Niet dat dat een probleem is overigens, want de kwaliteit is wederom aanwezig. De negen oorspronkelijke nummers op dit album zijn stuk voor stuk de moeite waard. ‘Help the needy’ en ‘Come right here’ zijn prima voorbeelden. Het instrumentale hoogepunt wordt bereikt bij een nummer als ‘Bumble bee’, wat een retestrakke instrumentatie heeft dat nummer! Het is ook zo’n typisch philly-soul nummer geworden. Maar ook een nummer als ‘Don’t let the green grass fool you’ blijft één van de mooiste soulnummers. ‘Get me back on time, engine number 9’ is de knaller op dit album, beetje James Brown-esque, dat ritmisch gezien overigens perfect in elkaar steekt.
Een tekstueel wat minder nummer is ‘International playboy’, ik kan me voorstellen dat dit nummer bij menigeen nogal “knullig” overkomt, maar aan de andere kant heeft het ook wel z’n charme. Maar ach, als dat het enige minpuntje op dit album is, dan brengt hij het er toch goed van af.
Wilson Pickett schreef:
“I had this reputation for being ‘The Wicked’ in the studio. Man, Leon Huff sat in the booth and stared at me for about three days before I found out he was just waiting for me to do something wicked!”