Alcatrazz - Disturbing the Peace (1985)

Een behoorlijk solide jaren 80 hard rock album, met Steve Vai op gitaar en Graham Bonnet als zanger. En een goede produktie van Eddie Kramer. Voor iedereen, die o.a. van Rainbow houdt. Op vinyl.

Voor iedereen die van een inferieure Rainbow houdt, als ik tenminste op God blessed Video mag afgaan. Een stel bekwame muzikanten - want dat zijn ze en eigenlijk meer dan bekwaam - is niet genoeg voor goede muziek. Je moet ook een goede componist hebben. God blessed Video is niet solide jaren 80 hardrock, maar stereotype jaren 80 hardrock.

Steve Vai blaast een flink potje mee op deze CD en is zo ongeveer in zijn eentje verantwoordelijk voor het feit dat er flink wat leven in deze CD zit. De muziek omvat voor een groot deel redelijk standaard hardrock, maar het afwisselend frivole en spetterende gitaarwerk tilt de nummers een niveau hoger. Dat geldt dan met name voor Mercy, het commerciële Will You Be Home Tonight, het harde Wire And Wood en het balladachtige Desert Diamond. Vanaf dat nummer wordt wat minder en het afsluitende nummer is zelfs een vreemde eend in de bijt, die net te experimenteel is voor deze CD.

Geweldig album! Doorsnee nummers op een practige manier gearrangeerd en uitgevoerd. God Bessed Video is en blijft een geweldige (commerciële) rocker. Desert Diamond is superstrak gespeeld, waarbij ik een soort piratentafereel met de houterigheid van Playmobiel voor me zie die per schip vertrekt op zoek naar een schat ergens. Op het nummer Stripper speelt Stevie een versneld clichéritme waarbij de breaks in het nummer sterk doen denken aan een flipperkast die de bal alle kanten opschiet.

De lange toon die Stevie aanhoudt in Mercy...
Ach, voor mensen die oor hebben voor detail, valt er een hoop genot te behalen aan dit meesterwerkje.
Het is allemaal zo superstrak gedaan. Geweldig album en heeft niks met een inferieur Rainbow album te maken.

Integendeel!

Wat een partij onzin. Blackmore kan nog wat leren van Vai

Klopt, maar dat zegt niet dat Alcatrazz een betere BAND is. Vai speelde de nummers in en ging mee op tour, maar was niet echt degene die de nummers schreef of iets dergelijks.

Vast wel. Alleen is muziek meer dan zoveel mogelijk moeilijke noten per minuut produceren. Blackmore had dat rond 1971 al door, jij blijkbaar nog niet.

En andersom! Technisch is Vai superieur aan Blackmore, maar Blackmore kan me enorm raken met een improvisatie. Moet je Vai eens horen bluesen... klinkt nergens naar! Vai componeert al zijn solo's, Blackmore improviseert ze altijd.

Oftewel appels met peren vergelijken. Totaal verschillende gitaristen.

Hoewel velen hen tot hun favoriete zangers rekenen, heb ik het voor twee rockzangers nooit gehad: Glenn Hughes en Graham Bonnet. Niet als verschoning maar als simpel feit vermeld ik er bij dat ik niet alles van hen ken. Van Graham Bonnet ken ik voornamelijk zijn werk bij Rainbow, The Michael Schenker Group en deze Alcatrazz.

Alcatrazz heeft drie verschillende gitaristen op drie albums gehad, No Parole from Rock 'n' Roll met Yngwie Malmsteen, deze Disturbing the Peace met Steve Vai, Dangerous Games met Danny Johnson. Deze laatste heeft het ongeluk op het zeikerigst album te moeten spelen, zie mijn commentaar aldaar. De nummers hier zijn quasi allemaal geschreven door Vai en Bonnet en ik heb het voor de hardere en snellere nummers zoals God Blessed Video, Wire and Wood, Stripper en Skyfire. Het valt toch op dat dit album een stuk softer is dan hun debuut maar het kan nog erger, hun derde. Op die avontuurlijkere nummers kan Steve Vai zijn wervelende gitaarkusten etaleren. De rest is van bedenkelijk niveau. Lighter Shade of Green is een kort en weinig boeiend instrumentaal nummer met Vai op gitaar. Breaking the Heart of the City is een verschrikking.

Ik heb het niet voor Graham Bonnet, als persoon ken ik hem niet dus oordeel ik niet. Als matige en schorre zanger vind ik hem overroepen tot en met, hij heeft misschien de kracht maar hij beheerst die kracht niet voldoende zodat hij soms tot krijsen en zelfs vals zingen komt. Wel heeft hij het geluk gehad om met goede gitaristen te kunnen werken, Ritchie Blackmore, Malmsteen, Vai en Schenker. Het eerste album vind ik tof, het tweede is “net niet” en het derde is triestig.

Toen ik las dat je Glenn Hughes geen topzanger vindt ben ik gestopt........(misschien één van de beste !!!!)

Nou Vai zelf ook niet, want die was 11.

Man, tuurlijk begrijp ik dat, maar ik bedoelde technisch. Ik vind ze beide op hun manier gewoon goed.

Beste album van Alcatrazz

Ik ken er maar 1 van Alcatrazz. Dus die stelling klopt wat mij betreft he he. Maar was en ben wel degelijk onder de indruk van zowel Steve Vai en de kwakende Bonnet.
Bonnet vind ik het best uit de verf komen op deze plaat. Zijn gekwaak past meer dan goed bij screaming Steve ha. Ik heb ook het gevoel dat Graham hier het meest op zijn plek is.
Vai laat horen dat hij een meester gitarist is. Wat kan die man toch spelen!!
Kortom een meer dan prima plaat.
Met als hoogtepunt het Rainbow achtige Will You Be Home Tonight qua zang dan toch.

Beetje vreemd dat als het je smaak niet is dat je dan niet serieus meer genomen wordt. Of lees ik dat verkeerd?

Via een recensie in een Amerikaans blad, kwam ik in 1985 op deze plaat.
En daarmee kwam mijn eerste kennismaking met Steve Vai. 30 jaar later ben ik nog steeds fan. Vai laat op iedere plaat of song waar hij op meespeelt zijn handtekening achter, instant herkenbaar, origineel en onnavolgbaar. Het was dat wat mij intrigeerde in deze plaat, en dat wat mij ook nu nog intrigeert aan deze man.

Het hierboven meermalen als inferieur nummer genoemde "Breaking the heart of the city" vind ik een goed voorbeeld van de klasse van deze plaat. Luister naar de manier waarop de gitaar de vocals dubbelt, en de jankende gitaarsolo die daarop volgt. Dit was in die tijd nog nooit vertoond in gangbare rock en popmuziek. Tuurlijk werd wel eens een refreintje meegespeeld, of een zinnetje uit een couplet, maar hier werd alle zang 100% gevolgd, inclusief alle stembuigingen. Dit was totaal virtuoos.
Wat deze plaat zo sterk maakt is de combi van trics en trucs uit de Zappa hoek met de energie en attitude van de hardrock. Het grappige is dus ook dat deze plaat totaal miskent wordt door zowel Zappa fans als door hardrock/metal fans. Voor beide kampen is het niet puur genoeg.
Voor mindere puristen, en/of liefhebbers van superieure arrangementen en gitaarspel valt er op deze plaat veel te halen.

Alcatrazz presteert het gewoon om eerst Yngwie Malsteen mee te laten doen en vervolgens Steve Vai. Niet de eerste de besten, maar wel gitaristen die veel extra's toevoegen aan hun albums.

Graham Bonnet presteerde dat vooral. Met welke fantastische gitaristen hij altijd heeft gespeeld is ongelooflijk: Ritchie Blackmore, Michael Schenker, Yngwie Malmsteen, Steve Vai om er maar enkele te noemen.
Vond Alcatrazz destijds overigens een erg goede band. Dit album staat als een huis, zeker 4 sterren waardig.

Ik hoorde op een compilatie album het nummer God blessed video. En gelijk waren mij oren gespitst. Dit klinkt veelbelovend! De stem deed me direct aan Bonnet denken. En aangezien ik zijn werk met Rainbow en Schenker ken móest het haast wel Alcatrazz zijn. Dat blijkt dus te kloppen. Het hele album maar eens gaan checken.

Het is een top album.

God Blessed Video was de eerste video die ik ooit zag op Sky Channel's Monsters of Rock in 1985.

Painted Lover en Sons and Lovers zijn mijns inziens klassiekers. Stand in Line van Impelliteri is ook een uitstekend album met Bonnet.

Die ken ik ook (nog) niet. Ik heb ooit eens een lp van Impelliteri gehad en dat vond ik weinig soeps. Was een later album trouwens. Ergens eind jaren 90 begin 00. Maar met Bonnet zou het me zomaar eens kunnen bevallen. Niet dat ik nou een enorme Bonnet fan ben maar de albums waarop hij zingt mag ik qua stijl meestal graag horen. Bedankt voor de tip derhalve

Stuk minder gedateerd dan het debuut uit 1983. Mijn favorieten: Mercy en het slepende Desert Diamond. Beide met interessant gebruik van de tremolo tijdens de gitaarsolo.